Slag van Josua met de vijf koningen

Josua X 9-14 - Slag van Josua met de vyf Koningen

1 Toen Adonisedek, de koning van Jeruzalem, hoorde dat Jozua Ai had ingenomen en alle inwoners had gedood, dat hij met Ai en de koning van die stad hetzelfde had gedaan als met Jericho en zijn koning, en dat de inwoners van Gibeon een vredesverdrag met Israël hadden gesloten en in hun midden woonden, 2 toen werden hij en zijn volk doodsbang. Gibeon was namelijk even groot als de koningssteden, zelfs nog groter dan Ai, en de mannen die er woonden waren buitengewoon dapper. 3 Koning Adonisedek stuurde boden naar Hoham, de koning van Hebron, Piram, de koning van Jarmut, Jafia, de koning van Lachis, en Debir, de koning van Eglon. Hij vroeg hun: 4 ‘De inwoners van Gibeon hebben een vredesverdrag met Jozua en Israël gesloten. Kom me te hulp, dan kunnen we ze samen verslaan.’ 5 De vijf Amoritische koningen sloten zich aaneen. Zij, de koningen van Jeruzalem, Hebron, Jarmut, Lachis en Eglon, trokken met hun legers ten strijde tegen Gibeon, sloegen het beleg voor die stad en voerden er aanvallen op uit. 6 De Gibeonieten stuurden toen een bode naar het kamp bij Gilgal. Ze smeekten Jozua: ‘Laat ons niet in de steek, kom snel naar ons toe om ons te helpen. Red ons, want de Amoritische koningen uit de bergen hebben zich allemaal tegen ons aaneengesloten.’ 

7 Toen trok Jozua uit Gilgal op, hij en al het krijgsvolk met hem, allen dappere helden. 8 En de HERE zeide tot Jozua: Vrees niet voor hen, want Ik geef hen in uw macht, niemand van hen zal voor u standhouden. 9 En Jozua overviel hen plotseling – de ganse nacht was hij, van Gilgal uit, opgetrokken – 10 en de HERE bracht hen voor het aangezicht van Israël in verwarring, zodat hij hun een grote nederlaag toebracht bij Gibeon, hen vervolgde in de richting van de bergpas van Bet-Choron en hen versloeg tot bij Azeka en Makkeda. 

11 Terwijl zij nu voor Israël vluchtten en zij juist op de helling van Bet-Choron waren, wierp de HERE uit de hemel grote stenen op hen, tot Azeka toe, zodat zij stierven; die door de hagelstenen stierven, waren talrijker dan die, welke de Israëlieten met het zwaard doodden. 

12 Toen sprak Jozua tot de HERE ten dage, waarop de HERE de Amorieten aan de Israëlieten overleverde, en hij zeide in tegenwoordigheid van Israël: Zon, sta stil te Gibeon en gij, maan, in het dal van Ajjalon! 13 En de zon stond stil en de maan bleef staan, totdat het volk zich op zijn vijand gewroken had. Is dit niet geschreven in het Boek des Oprechten? De zon nu bleef staan midden aan de hemel en haastte zich niet onder te gaan omstreeks een volle dag. 14 Een dag als deze is er noch vroeger, noch later ooit geweest, waarop de HERE zó iemands stem verhoorde, want de HERE streed voor Israël. 15 Hierop keerde Jozua en geheel Israël met hem terug naar de legerplaats te Gilgal. 

Dit  Bijbelgedeelte uit Jozua 10 heeft de afgelopen eeuwen de gemoederen ernstig beziggehouden

Niet ten onrechte, want er moet wel sprake zijn van een groot wonder. Sinds Copernicus in het begin van de zestiende eeuw aannemelijk maakte dat de aarde zich in een baan om de zon beweegt en dus elk etmaal om z’n as draait, is ook eenvoudig te berekenen dat het stilzetten van de aarde ten opzichte van de zon uitzonderlijke krachten met zich meebrengt.

Voor het oog staat alles op aarde stil, maar ten opzichte van de zon bewegen mensen, bomen en huizen op de evenaar met een snelheid van bijna 1700 kilometer per uur in oostelijke richting. Het plotseling stopzetten van die beweging vergt niet alleen een bovenmenselijke kracht, maar zou ook enorme vloedgolven en atmosferische schommelingen teweegbrengen.

Het hoeft dus niemand te verbazen dat veel wetenschappers de geschiedenis in Jozua 10 met opgetrokken wenkbrauwen lezen. Tegelijkertijd is het voor een christen die de Bijbel als onfeilbaar Woord van God beschouwt, onmogelijk om deze moeilijkheid glad te strijken door de Bijbeltekst wat anders te interpreteren. Het boek Jozua is bij uitstek een geschiedkundig boek. De bewuste teksten zeggen niets over de vraag of de zon om de aarde draait of juist andersom, net zomin als de waarneming van Paulus tijdens zijn bootreis „dat hun enig land
naderde” Hand. 27:27) iets zegt over de vraag of het schip bewoog of het land.

Zulke teksten zijn duidelijk geschreven vanuit het perspectief van de auteur.
Maar die verklaring gaat niet op bij zo’n duidelijke tekst als Jozua 10:13, over de zon die „omtrent een volkomen dag” langer scheen; of die in 2 Kon. 10:11 over de 10 graden van de zonnewijzer van Achaz. Dit is niet de beschrijving van een auteur die zich slechts verbeeldt dat de dag veel langer duurde. Jozua verwijst ook naar een buiten-Bijbelse bron, het Boek des oprechten, dat dit wonder kennelijk ook noemde.

Calvijn noemt het een teken van Gods bijzondere gunst over Zijn Kerk dat Hij de zon niet alleen gegeven heeft om met onvermoeibare snelheid rond te wentelen en zo dag en nacht van elkaar te scheiden, maar ook wilde dat hij een poosje stilstond, totdat de vijanden van Israël verdelgd waren. God gaf de zon en de maan pas op de vierde dag van Zijn schepping, nadat Hij het licht geschapen had. Met de wonderen bij Jozua en Hizkia wilde God juist duidelijk maken dat de zon niet zomaar, „door een blinde aandrijving der natuur”, voortbewogen wordt,
maar dat Hijzelf de loop ervan bestuurt.

Zoals gezegd, veel wetenschappers kunnen daar weinig mee. Zij wringen zich juist in allerlei bochten om een natuurlijke verklaring te vinden. Zo heeft een Amerikaanse geologe, Barbara Sivertsen, eerder dit jaar een boek uitgegeven waarin ze de langste nacht verklaarde: de drie dagen durende duisternis in Egypte. Die moet, zegt Sivertsen, net als de andere plagen in Egypte het gevolg zijn geweest van vulkaanuitbarstingen in Griekenland. De uitbarstingen
veroorzaakten een stofwolk, rood wier in de Nijl, kikkers die het land optrokken,
voedselvergiftigingen en een tsunami die de Rode Zee in tweeën deelde. De uiteindelijke tekst in Exodus is volgens haar een mengsel van twee uittochtverhalen, respectievelijk uit 1628 en 1450 jaar voor Christus. Zo’n uitleg wekt, net als het NASA-verhaal, verbazing: waarom proberen wetenschappers die zo weinig waarde hechten aan de historiciteit van de Bijbel, überhaupt nog verklaringen te vinden voor de wonderen die er in genoemd worden?

Het fabeltje van de NASA-computers toont aan dat christenen niet zomaar de toevlucht moeten nemen tot pseudowetenschap om het gelijk van de Bijbel te bewijzen. Maar andersom: wie de wetenschap bewierookt en daarmee wonderen wil ’wegvertalen’, tast het fundament van het Woord aan. Natuurlijk hangt het eeuwig heil van de mens niet af van de vraag hoe lang de zon scheen in het dal van Gibeon, maar wel van de vraag of God een God van wonderen is. De drie uren durende duisternis op de eerste Goede Vrijdag is wetenschappelijk gezien even onmogelijk als de verlengde dag van Jozua, maar is tegelijkertijd toch een belangrijk onderdeel van Gods heilshandelen met de mens.

DE ZON STOND STIL

          “Terwijl zij nu voor Israël vluchtten en zij juist op de helling van Bet-choron waren, wierp de HERE uit de hemel grote stenen op hen, tot Azeka toe, zodat zij stierven; die door de hagelstenen stier­ven, waren talrijker dan die, welke de Israë­lieten met het zwaard doodden. Toen sprak Jozua tot de HERE ten dage, waar­op de HERE de Amorieten aan de Israë­lieten overleverde, en hij zeide in tegenwoordigheid van Israël: Zon, sta stil te Gibeon en gij, maan, in het dal van Ajjalon! En de zon stond stil en de maan bleef staan, totdat het volk zich op zijn vijand gewroken had. Is dit niet geschre­ven in het Boek des Oprechten?  De zon nu bleef staan mid­den aan de hemel en haastte zich niet onder te gaan om­streeks een volle dag.” Jozua 10:11-13)


EN DE ZON GING TERUG

          “Hizkia had Jesaja gevraagd: Wat is het teken, dat de HERE mij gezond zal maken en dat ik op de derde dag zal opgaan naar het huis des HEREN? Daarop antwoordde Jesaja: Dit zal u het teken zijn van des HEREN kant, dat de HERE ook doen zal wat Hij gesproken heeft: zal de schaduw tien treden voor­uitgaan , of zal zij tien treden teruggaan? En Hizkia zeide: Het is gemakkelijk voor de schaduw tien treden omlaag te gaan. Neen, de schaduw moet weer tien treden teruggaan.  Toen riep de profeet Jesaja tot de HERE, en Hij deed de scha­duw op de treden waarlangs zij afgedaald was op de trap van Achaz, weer tien treden terug gaan.” 2 Koningen 20:8-11)

Wat gebeurde er allemaal precies. Sommige commentaren zijn wel erg gemakkelijk: “natuurlijk is hier geen sprake van een teruggaan van de zon aan de hemel. Het verschijnsel dat hier plaats grijpt, komt volgens astronomen meer voor en is dan een gevolg van een bijzondere breking der zonnestralen; maar het wonder hier is juist dat het zich voordoet op het moment dat Hizkia het gevraagd en Jesaja het beloofd heeft.” Ook het wonder van de in dezelfde tijd gedode 185.000 Assyriërs, wordt even afgehandeld met dat men dit in de pest kan zoeken. In de geschiedenis zijn inderdaad vele duizenden omgekomen door de pest, maar dat is nooit onopge­merkt in één nacht zo gebeurd.

Er is duidelijk sprake van Goddelijk ingrijpen, zowel bij Jozua als bij Hizkia. De vijanden worden bij Jozua getroffen door grote stenen of hagelstenen en bij Hizkia door iets onbekends, waarvan geen bijzonder­heden worden gegeven. Bij Jozua stonden zon en maan stil, bij Hizkia ging de zon terug. Dit kan alleen door verandering van het draaien van de aarde, en/of een verandering in de stand van de aardas. In “Werelden in Botsing” geeft Immanuel Velikovsky aan dat in China en Amerika be­richten uit dezelfde tijd ook spreken van bijzondere gebeurtenissen en rampen, die in verband gebracht worden met planeten en kometen. Ook ten tijde van de uittocht van Israël uit Egypte vonden er overal op aarde gebeurtenissen plaats die erop wijzen dat er met de hele aardbol iets gebeurde.

We zijn blijkbaar zo gewend bepaalde bijbelteksten te lezen, dat we de letterlijke betekenis gewoon niet meer opmerken. Vooral als het om Gods oordelen over de wereld gaat, vestigt men niet de aandacht op rampen die er gebeurd zijn en opnieuw kunnen gebeuren.

 “Zie, de HERE ontledigt en verwoest de aarde, keert haar onderst­boven en verstrooit haar inwoners. Dan vergaat het de priester als het volk, de heer als de knecht, de meesteres als haar dienstmaagd, de verkoper als de koper, wie te leen ontvangt als wie te leen geeft, de schuldenaar als de schuldeiser. De aarde wordt volkomen ontle­digd en geheel leeggeroofd, want de HERE heeft dit woord gespro­ken. De aarde treurt, verwelkt; de wereld kwijnt weg, verwelkt; de hoogsten van het volk des lands kwijnen weg. Want de aarde is ontwijd door haar bewoners, omdat zij de wetten hebben overtre­den, de inzetting ontdoken, het eeuwig verbond verbroken. Daarom verslindt een vloek de aarde en moeten haar bewoners boeten; daarom worden de bewoners der aarde door een gloed verteerd en blijven er weinig stervelingen over.” Jesaja 24:1-6)

Hier spreekt Jesaja over het verwoesten van de aarde. Ja, de aarde wordt onderstboven gekeerd en er blijven maar weinig stervelingen over. Let­terlijk staat daar dus dat er zo’n ramp als straf komt dat de aarde wordt omgekeerd, noord wordt zuid en zuid wordt noord en de gevolgen zijn zo rampzalig dat de meeste mensen omkomen.

De Bijbel spreekt op vele plaatsen over komende oordelen. De profeten kondigden het oordeel aan over Israël en Juda en dat oordeel is gekomen. De profeten spreken ook over de oordelen die in de eindtijd over de aarde zullen gaan en deze worden herhaald in het laatste bijbelboek, Openba­ring.

Zo min als onze voorouders zich lang geleden stoorden aan de profeten, zo min doen de mensen dat in onze tijd. En leren van de geschiedenis wil men helemaal niet.

De Here Jezus verwijst in verband met het eindoordeel naar Noach en naar Lot Lukas 17:26-29). Dat waren ook kosmische rampen. Er bleven weinig mensen over bij Noach en Lot en zijn dochters dachten waar­schijnlijk ook dat zij de enige overlevenden waren.

De situatie in de gedachten van de meeste christenen lijkt op wat Petrus in zijn tweede brief schrijft: “Dit vooral moet gij weten, dat er in de laatste dagen spotters met spotternij zullen komen, die naar hun eigen begeerten wandelen, en zeggen: Waar blijft de belofte van zijn komst? Want sedert de vaderen ontslapen zijn, blijft alles zo, als het van het begin der schepping af geweest is. Want willens en wetens ontgaat hun, dat door het woord van God de hemelen er sedert lang geweest zijn en de aarde, die uit en door het water be­staat, waardoor de toenmalige wereld is vergaan, verzwolgen door het water. Maar de tegenwoordige hemelen en de aarde zijn door hetzelfde woord als een schat weggelegd, ten vure bewaard tegen de dag van het oordeel en van de ondergang der goddeloze men­sen.” 2 Petrus 3:3-7).

De meeste mensen willen niet inzien dat er plotseling grote verandering­en en rampen kunnen plaatsvinden als een oordeel van God. God is im­mers liefde! Inderdaad, maar Hij is ook een verterend vuur en een God van oordeel. Er komt een dag van oordeel en van de ondergang der god­deloze mensen. Goddeloze mensen zijn mensen zonder God, mensen die met de God van de Bijbel geen rekening houden, al houden ze zichzelf voor gelovige christenen. Er zitten ook goddeloze mensen in de kerk en er zijn ook godvrezende mensen, die niet in de kerk komen!

Het volk Israël beleefde geweldige dingen, God leidde hen door de moei­lijkste omstandigheden en deed hun zijn almacht ervaren. Maar wat hiel­den ze zich slecht aan Gods geboden. Na de geweldige tijd onder Jozua kwam de tijd van de richters. Dan staat er dat ieder deed wat recht was in eigen ogen. Ze bepaalden zelf hun leven en hun moraal.

Onze Westerse volken hebben ook tijden van rijke zegeningen gekend, maar we hebben de Zegenaar heel gauw vergeten en zijn door een tijd van ongebonden vrijheid heengegaan, waarvan de nu de vruchten pluk­ken. De opvoeding in gezagsloosheid heeft de mensen opgeleverd die nu de maatschappij beheren. Het gezag van Gods wetten is uit onze wetge­ving verdwenen en we hebben wetten gekregen die officieel hebben geregeld wat een gruwel is in de ogen van God. Dat is goddeloos en daarover komt Gods oordeel.

Maar daar is ook het evangelie, de blijde boodschap van redding uit de problemen. Die boodschap staat telkens bij de oordelen, maar dan is wel eerst bekering nodig. “Wanneer Ik de hemel toesluit, zodat er geen regen is, wanneer Ik de sprinkhanen gebied het land kaal te vreten, indien Ik pest onder mijn volk zend, en mijn volk waarover mijn naam is uitgeroepen, verootmoedigt zich en zij bidden en zoeken mijn aangezicht en bekeren zich van hun boze wegen, dan zal Ik uit de hemel horen, en hun zonde vergeven en hun land herstellen.” 2 Kronieken 7:13-14).

De “Bijbel” van de Here Jezus en van de apostelen bevatte niet meer dan het Oude Testament. Waarschijnlijk hebben ze ook wel enkele van de boeken gekend die de protestanten nu ‘apo­crief’ noemen en de roomska­tholieken ‘deuteron-canoniek’. Daaruit werd het evangelie verkondigd en het is daarin ook heel duidelijk te vinden.

Het begint in Genesis. We zien het in de geschiedenis van de aartsvaders. Het wordt weergegeven in de wetgeving, waar na het vermelden van zegening en vloek het herstel wordt aangekondigd en de geschiedenis is er vol van zoals we in b ovenstaande tekst uit Kronieken zien. En wat hebben de profeten naast het aankondigen van de oordelen ook niet hel­der en klaar de redding en verlossing uitgesproken. Dat is onze hoop!

Lees ook eens:  Geloof, overwinning en strijd