Uit het evangelie volgens Lukas:

54 Ze grepen hem vast en voerden hem weg, en brachten hem naar het huis van de hogepriester. Petrus volgde hen op een afstand. 55 Ze staken een vuur aan midden op de binnenplaats en gingen eromheen zitten; Petrus voegde zich bij hen. 56 Een dienstmeisje zag hem bij het vuur zitten, keek hem strak aan en zei: ‘Die man hoorde er ook bij!’ 57 Maar hij ontkende het: ‘Ik ken hem niet eens!’ 58 Even later merkte een ander hem op en zei: ‘Jij bent ook een van hen!’ Maar Petrus zei: ‘Welnee man, helemaal niet.’ 59 En ongeveer een uur later zei nog iemand met grote stelligheid: ‘Ja zeker, die man was ook in zijn gezelschap, hij komt immers ook uit Galilea.’ 60 Maar Petrus zei: ‘Ik weet niet waar je het over hebt.’ En op datzelfde moment, terwijl hij nog sprak, kraaide er een haan. 61 De Heer draaide zich om en keek Petrus aan, en toen herinnerde Petrus zich de woorden van de Heer: ‘Nog voor er vannacht een haan heeft gekraaid zul je mij driemaal verloochenen.’ 62 Hij ging naar buiten en huilde bitter.

63 De mannen die Jezus gevangenhielden, dreven de spot met hem en geselden hem. 64 Ze blinddoekten hem en zeiden: ‘Profeteer nu maar, wie is het die je geslagen heeft?’ 65 En ze zeiden nog tal van andere lasterlijke dingen tegen hem.

Jezus voor het Sanhedrin

Hij wordt ondervraagd door het voltallige collega eerbiedwaardige lieden. Koning Herodes ondervraagt hem. Hij wordt tenslotte door de Romeinse stadhouder aan de tand gevoeld. Er wordt hem van alles naar het hoofd geslingerd. Het uur der duisternis is aangebroken. Jezus heeft zich laten binden. Als een lam wordt hij naar de slachtbank geleid. En nu staat hij tegenover zijn rechters. Ze haten hem. Hij heeft hun eer aangetast. Jezus heeft hen doorzien in hun vroomheid die niets was dan ijdelheid. Ze voelden zich te kijk gezet voor het volk als ijdeltuiten. Zij bidden slechts op de hoeken der straten om door het volk gezien te worden. Zulke uitspraken zijn ze nooit vergeten. Nu komen ze verhaal halen. De man uit Nazareth heeft hen, de geestelijke leidslieden, voor wie iedereen ontzag had, hij heeft hen blinde leidslieden genoemd. En adderengebroed. Jullie leggen het volk lasten en geboden op die je zelf niet navolgt. Wat een schijnheilig gedoe. Jezus heeft hun hebzucht aan de kaak gesteld. Jullie maken het huis van mijn Vader tot een rovershol! Hij heeft de hele handel, die de overpriesters grote winst bracht, de tempel uitgeranseld.

Zij nemen dat alles niet. Ze zijn het er over eens dat hij moet hangen, linksom of rechtsom. Ze moeten van hem af. Jezus moet sterven, niet door steniging, maar door de kruisiging van de Romeinen, de meest schandelijke dood, die zich laat denken. Ze zullen hem! Zodat Jezus hier voor zijn rechters staat. Het is de onvermijdelijke afloop van dit drama. De vijanden vergrijpen zich aan Jezus. En je denkt: wat moet Jezus bij deze terechtzittingen behoefte hebben gehad aan iemand die hem bijstaat. Iemand, die hem juridische bijstand geeft, of anders, iemand die hem dan toch liefdevol nabij is, een vriend, die hem moed inspreekt.  Iemand als Petrus bijvoorbeeld. Maar er is niemand bij hem. Geen mens.

Wat valt dat tegen. Petrus had toch kort tevoren heftig geroepen: U bent de messias, de Zoon van de levende God. Al zullen allen u verlaten, ik nooit. Maar alle discipelen zijn in de vorige nacht weggevlucht. Toen Judas kwam met de soldaten om Jezus te arresteren, zijn ze alle kanten opgestoven. Petrus incluis. En nu staat Jezus alleen voor zijn rechters en beulen. Hij belandt in een steeds grotere eenzaamheid. Zijn vrienden zijn nergens. Ja wacht, daar is Petrus tussen de mensen die zich warmen aan het vuur. Nog juist zichtbaar vanuit de zaal waar Jezus wordt verhoord. Als hij had gewild had Petrus voor Jezus kunnen opkomen, een enkel woord tot zijn verweer. Het zal Jezus door merg en been zijn gegaan dat juist deze discipel hem laat vallen: Ik ken hem niet, tot driemaal toe verloochent hij de meester. Hij vloekt en liegt dat het gedrukt staat en dan kraait de haan. Is het niet vreselijk, dat iedereen Jezus alleen laat, dat niemand hem nabij is om hem te troosten in dit uur. De hele wereld laat hem vallen, vriend en vijand en Jezus moet de weg werkelijk alleen gaan.

Dan ben je eenzaam. Natuurlijk heeft Jezus lichamelijk veel geleden. De spijkers gaan straks dwars door handen en voeten. De kruisiging is een wrede marteling die uren duurt voordat de dood intreedt. Maar los daarvan voelt Jezus ook de pijn, het verdriet van de eenzaamheid. Dat maakt het allemaal zoveel erger. Hij moet deze marteling alleen ondergaan en al zijn vrienden hebben hem laten vallen. Of ze tegen hem zijn, net als iedereen. Dat maakt de dood nog angstwekkender. Dat er niemand bij hem is nu hij aan het einde van het leven de tunnel van de dood in gaat. Niemand die hem troost, niemand die hem moed inspreekt. Jezus is eenzaam.

Nu zijn er meer mensen eenzaam. Ze hebben niemand die een arm om hen heen slaat bij verdriet, niemand om de dingen mee te delen als ze ´s avonds laat thuis komen. Dat is een groot gemis. Je kunt alleen zijn omdat de ander door de dood is ontvallen. Je bent samen gelukkig geweest, en je hoopte samen mooi oud te worden. Totdat de ziekte alles anders maakte, de dood nam je geliefde weg. Je moet het doen met herinneringen.
Je kunt alleen zijn, omdat je in steek gelaten bent. Je bent iemand kwijtgeraakt van wie je hield, met wie je lief en leed hebt gedeeld. Totdat er ander kwam, liever, mooier dan jij. Je bent aan de kant gezet, ingeruild voor een ander en dat doet pijn. Ben je alleen.
Je kunt alleen zijn omdat je niemand gevonden hebt, de ware Jozef. Of je bent nooit gevraagd.
Je kunt alleen zijn omdat je er principieel voor kiest, bijvoorbeeld omdat je anders geaard bent en je bent ervan overtuigd dat God niet wil dat je een intieme relatie aangaat.
Je kunt alleen zijn in de ouderdom, omdat het leven steeds verder van je afglijdt. De gewoonten van de jongeren begrijp je niet, de moderne techniek van betalen en communiceren geven je gevoel van vervreemding.
Je kunt alleen zijn als je jong bent. Je bent onzeker over jezelf en je uiterlijk. Iedereen vind je stom en je wilt zo vreselijk graag ook ergens bijhoren. Onze jongeren zijn vaak zo alleen.

En tegen al deze mensen zegt de Here Jezus: Ik weet wat het is om zo alleen te zijn. Ze hebben mij allen in de steek gelaten. Zelfs mijn beste vrienden lieten me vallen. De grote massa van mensen die zich in mij teleurgesteld voelde. Kennelijk hebben ze toch iets anders van mij verwacht. Maar uiteindelijk hebben ook mijn trouwste discipelen mij verraden en verloochend. Dat was nog het zwaarste van de lijdensweg, de eenzaamheid. Terwijl we nog zo hartelijk met elkaar gesproken hebben bij ons afscheid. Ze vroegen mij, Meester, wat betekent het dat wij u korte tijd niet zullen zien en nog een korte tijd en wij zullen u zien. Toen ik hun uitlegde dat ik zou teruggaan naar de Vader van wie ik ook was uitgegaan, was alles goed. Ze vertrouwden zich aan mij toe, ze schaamden zich over hun onrustige vragen en zeiden: als u de weg weet, is het ons genoeg. Wij geloven dat u van God bent uitgegaan.

Dat zeiden mijn leerlingen tegen mij. Het was een warm afscheid. Maar zelfs toen heb ik hen gewaarschuwd. Jullie geloven mij?! Mooi is dat. Maar pas op dat je jezelf niet overschat met je geloof. Want de ure komt en is gekomen, dat jullie verstrooid wordt, eenieder naar het zijne, en mij alleen laat. Ik heb hen toen gewaarschuwd, zoals ik Petrus afzonderlijk gewaarschuwd heb: Je staat daar nu wel te belijden, maar eer morgen de haan kraait zul je mij driemaal verloochenen. Ze hebben dat toen niet geloofd. O nee, Petrus stoof op en zei dat hij zijn leven voor mij wilde geven. Maar ik weet wat zulke grootspraak waard is. Ze hebben mij allen alleen gelaten. Ze hebben mij allen in de eenzaamheid gestoten. Eenzaamheid, ik kan ervan meepraten. Mensen beloven van alles maar als het erop aankomt…
Het gaat precies zoals Jezus gedacht heeft. Zoals de profeten voorspeld hebben:  Bij Zacharia lezen we: sla die herder, zodat de schapen verstrooid worden. Ze stuiven alle kanten op nu de vijand zich vergrijpt aan de herder. Jezus is de goede herder die zijn leven inzet voor de schapen, die verstrooid worden, een ieder naar het zijne. In 1 Koningen 22 slaat dat beeld op de koning die in de oorlog door de vijand dodelijk wordt getroffen zodat de strijd onmiddellijk gestaakt wordt. De koning is gedood en het strijdende volk gaat terug naar huis, ieder tot het zijne. Nu de aanvoerder buiten gevecht is gesteld, zal de vijand het verstrooide leger verder ontzien. Men kan in vrede naar huis terug. Dat is aan de orde: Jezus zal de volle last van de vijandschap moeten dragen, terwijl de discipelen vrijuit gaan. Zij gaan heen, ieder tot het zijne en laten Jezus alleen achter. Alleen voor zijn rechters, met zijn beulen, zo alleen. Niemand, die hem verdedigt, die een arm om zijn schouder legt.

Die arm zou hij trouwens geweigerd hebben, zoals hij de pijnstillende drank weigerde toen hij aan het kruis hing. Want dit alleen zijn is voor Jezus een vrije keus. Hij heeft ervoor gekozen wat hij alleen kon doen: onze zonden dragen, de dood overwinnen, de weg van het heil banen, ons terugbrengen bij God. Hij was alleen, om ons bij God te brengen zodat we nooit meer alleen zouden zijn. Zoals we zingen: Levenslang ben ik niet eenzaam meer. Is zijn verdienste.
Onze verbondenheid met God dankzij zijn diepe eenzaamheid. Hij weet wat eenzaamheid is.
Hij voelt die op zich afkomen, de ure is gekomen. U zult mij allen alleen laten. Maar dan komt er zo’n bijzonder woord van Jezus: en toch ben ik niet alleen, want de Vader is met mij.

Dat is het geheim van zijn overwinning en volharding. De Vader is met hem. Onder alles door. Zeker, de mensen laten hem alleen. Mensen, David wist al dat mensen onbetrouwbaar zijn. David zal worden gestraft, hoe dan ook, maar vraagt hij: laat mij niet ion de handen van mensen vallen. Jezus overkomt dat wel. Mensen straffen hem voor wat hij niet gedaan heeft. Iedereen valt over hem heen, maar zegt Hij: en toch ben ik niet alleen, want de Vader is met mij. Jezus heeft altijd een diepe band gehad met zijn Vader. Ik en de Vader zijn een, zegt hij. Voor ons ligt daar een groot geheim. Want hoe menselijk ook, Jezus is een met God, is zelf God. Een geheim, want hoe eenzaam Jezus ook is, Hij heeft daar bitter onder geleden, de helse angst grijpt hem naar de keel, Jezus weet onder alles door: de Vader is met mij. Jullie laten mij allen in de steek, en toch ben ik niet alleen.

Geweldige belijdenis van Jezus. Voordat het lijden losbarst, aan de vooravond van het bittere drama, Jezus weet dat hij op zijn Vader kan rekenen. De Vader laat mij niet los. Zelfs in het graf en in de dood gaat hij mee. De Vader is met mij. Dit geloof is het geheim van Jezus volharding en overwinning. Hij heeft het uiteindelijk gered, dankzij zijn geloof. Met mensen val je om. Zelfs je liefste vrienden vallen tegen. Erg is dat. Maar wat een geluk als je in het geloof kunt terug vallen op de Vader, die troost en meegaat, waar niemand je volgen kan. Jezus heeft zich door dat geloof staande gehouden. Hij heeft zich door het lijden en de dood heen geloofd: hij wist, hoe eenzaam ook, ik ben niet alleen, de Vader is met mij. Hij zal mij vasthouden en op de derde dag zal Hij mij roepen: Opstaan!

Jezus voorzegt zijn discipelen dat ze in de wereld verdrukkingen zullen ondervinden, ze zullen moeilijke tijden beleven, alleen worden gelaten, maar hij verzekert hen: ik heb de wereld overwonnen. Wees niet bang. Volg mij en leef uit mijn vrede. Ook als er tegenwind komt heb je geloof nodig. Juist dan. Premier Balkende heeft het klip en klaar beleden voor de TV. Zonder geloof kun je niet functioneren. Dan kom je om in de zorg en de stress en de eenzaamheid. Wat de mensen daar ook tegenin brengen. Zonder geloof kun je niet echt leven, en zonder geloof kun je ook niet sterven. Maar je bent niet alleen. Jezus wil dat we onze eenzaamheid met hem delen. Hij is ervaringsdeskundige. Misschien zijn er wel onder ons die zich geweldig alleen voelen. Eenzaam en onbegrepen. Maar Jezus kent het. Hij zegt: Ik laat je nooit vallen. Ik ben met je in de wachtkamer van de dokter, bij de tandarts als je moeder niet meekan, zegt hij tegen de kinderen, als je door de scan moet zegt hij tegen je opa, zelfs in het uur van de dood als dierbare handen je loslaten, ik laat je niet gaan. Hij zegt het u en jou voor vanmorgen met de bedoeling dat we het nazeggen: geloofsles nummer een: ik ben wel alleen, en toch ben ik niet alleen, want de Vader is met mij. Levenslang ben ik niet eenzaam meer.