35 Aan het eind van die dag, toen het avond was geworden, zei hij tegen hen: ‘Laten we het meer oversteken.’ 36 Ze stuurden de menigte weg en namen hem mee in de boot waarin hij al zat, en voeren samen met de andere boten het meer op. 37 Er stak een hevige storm op en de golven beukten tegen de boot, zodat die vol water kwam te staan. 38 Maar hij lag achter in de boot op een kussen te slapen. Ze maakten hem wakker en zeiden: ‘Meester, kan het u niet schelen dat we vergaan?’ 39 Toen hij wakker geworden was, sprak hij de wind bestraffend toe en zei tegen het meer: ‘Zwijg! Wees stil!’ De wind ging liggen en het meer kwam helemaal tot rust. 40 Hij zei tegen hen: ‘Waarom hebben jullie zo weinig moed? Geloven jullie nog steeds niet?’ 41 Ze werden bevangen door grote schrik en zeiden tegen elkaar: ‘Wie is hij toch, dat zelfs de wind en het meer hem gehoorzamen?’


'De storm op het meer' van Galilea betekent waarschijnlijk meer dan de meeste uitleggers erin hebben gezien. Deze vindt plaats op een moment, dat het dienstbetoon van Jezus een bepaald hoogtepunt bereikt.
 
Veel mensen vinden dit een heel mooi verhaal. Jezus kan zelfs grote stormen laten ophouden. Soms stormt het een beetje in ons leven, als we ruzie hebben bijvoorbeeld. Ook dan kan Jezus de storm laten ophouden, zodat we weer rustig worden.

Jezus’ vrienden zijn heel bang. Ze begrijpen niet wat er gebeurt. Want ze begrijpen nog niet goed hoe belangrijk Jezus is. Waarom is Jezus zo belangrijk, denk je?

Laten wij het gedeelte in het verband plaatsen. Wat de Heer predikte, was opvallend. Hfd. 3 doet daar verslag van: vs.4, 6, 8, 10-11. (NBG: Marcus 3:4-11)
4 En Hij zeide tot hen: Is het geoorloofd op de sabbat goed te doen of kwaad te doen, een leven te redden of te doden? Maar zij zwegen stil.
6 En de Farizeeën gingen heen en pleegden terstond met de Herodianen overleg tegen Hem ten einde Hem om te brengen.
8 Ook uit Judea en uit Jeruzalem en uit Idumea en het Overjordaanse en de streken van Tyrus en Sidon kwam een talrijke menigte tot Hem, daar zij hoorden, hoeveel Hij deed.
10 Want Hij genas velen, zodat allen, die kwalen hadden, op Hem aandrongen om Hem te kunnen aanraken. 11 En de onreine geesten wierpen zich voor Hem neder, telkens als zij Hem zagen, en zij schreeuwden, zeggende: Gij zijt de Zoon van God. 12 En herhaaldelijk verbood Hij hun Hem bekend te maken.

Zijn familie dacht er heel anders over : vs.20-21.
20 En Hij ging in een huis; en er verzamelde zich weder [de] schare, zodat zij zelfs geen brood konden eten. 21 En toen zijn naastbestaanden dit hoorden, gingen zij heen om Hem te halen, want zij zeiden: Hij is niet bij zijn zinnen.
In hfd.4 legt Hij uit, vertelt Hij gelijkenissen: 1-20 De gelijkenis van de zaaier, 21-25 Het ware horen, 26-34 De groei van het Koninkrijk Gods. Let op de plaats, waar Hij deze vertelt: 'En wederom begon Hij te leren bij de zee' (vs.1). Vgl. hfd. 1:22! Hij vertelt hun hoe groot het verzet is tegen de waarheid die Hij leert.

'En Hij zeide tot hen op die dag, toen het laat geworden was: Laten wij oversteken naar de overkant'. (vs.35). Hij valt in slaap, hij is uitgeput. Er steekt een storm op. Op het moment dat de Zoon van God slaapt en op weg is naar een plaats om uit te rusten, steekt 'een zware stormwind' op. Ben je ermee, als je zegt, dat het wel vaker gebeurde, dat plotselinge stormen op dit meer opsteken. Verklaart dat het verhaal? Zelfs de discipelen die ervaren zeelui zijn, hebben zoiets nog nooit meegemaakt en zijn zo angstig en ontsteld, dat zij Hem wakker maken. Waar komt die enorme golfslag vandaan? Waarom denken zij, dat het schip vergaat? De meester slaapt, trekt Hij zich er niets van aan??

Let op de omstandigheden. Als je die in ogenschouw neemt, is er geen sprake van een 'normale' storm. Eerder van iets bovennatuurlijks. Het doet denken aan het schip waarin Jona de Heer God tracht te ontlopen. Ook hij slaapt en de hei-dense zeelui realiseren zich, dat er iets bovennatuurlijks aan de hand moet zijn

Het vermoeden dat er demonische invloeden aan het werk zijn, wordt versterkt, als wij verder lezen in het evangelie. Na de storm volgt 'de genezing van de bezetene' (5:1-20). In het land van de Gerasenen werpt Hij onreine geesten uit, waaronder een met de naam 'legioen'. Demonische activiteit treedt steeds op, als de Heer zijn boodschap van bevrijding en redding brengt. Vgl. Paulus in Ef.2:2.

Demonen weten hoe je bepaalde natuurkrachten kunt manipuleren, lang, voor-dat de mens iets is gaan begrijpen van electriciteit. Zij maken gebruik van die krachten, zover als God dat hun toestond. Vgl. Job 1.

Lees ook Ef.6:12. (12 want wij hebben niet te worstelen tegen bloed en vlees, maar tegen de overheden, tegen de machten, tegen de wereldbeheersers dezer duisternis, tegen de boze geesten in de hemelse gewesten.)
 Dat is de strijd, die we om ons heen zien. Dat is heel wat anders, dan 'de wereld veiliger maken door er democratie te brengen' (Irak?), 'een nieuwe wereldorde te vestigen', enz. Mensen hebben geen zintuig meer om die demonische invloeden in de wereld aan het werk te zien.

Wij mogen God danken, dat Christus alle macht heeft over de machten en krachten van de duisternis. Dat blijkt, als Hij de wind bestraft en die gaat liggen. Net als de discipelen zouden wij God op zijn woord moeten nemen. Hoe die krachten van het kwaad ook tekeer gaan, Christus heeft de macht om die de baas te zijn. Hij kan en zal ons verdedigen.

 
De leerlingen brengen Jezus naar de boot en steken het meer over wanneer een geweldige windvlaag opsteekt. Door angst gegrepen maken ze Jezus wakker die op de achtersteven op een kussen ligt te slapen: “Meester, wij vergaan! Kan het u niet schelen?” Jezus spreekt daarop de wind en de zee bestraffend toe en plots is alles weer rustig. “Waarom bang zijn? Hoe is het mogelijk dat jullie geen vertrouwen hebben?” zegt Jezus tot zijn leerlingen.
   
Kinderen kunnen best in verrukking zijn als ze dit korte verhaal horen waarin zelfs de wind en het water Jezus gehoorzamen. Maar die magie van de almacht die men aan Jezus toeschrijft, oefent geen aantrekkingskracht meer uit op de volwassenen die wij zijn, met onze moderne ingesteldheid. Dat geweldige stormen en een ontketende zee gewoon tot rust kunnen komen door het spreken van een woord, daar hebben we onze bedenkingen bij, om niet te zeggen dat we dit niet geloven.

Hoe kunnen we het hebben over een almachtige God, als we geconfronteerd worden met zijn onmacht en zijn stilzwijgendheid bij het kwaad dat de mensheid geselt? Als ik aan een groot gevaar ontsnap en veilig in leven ben, richt ik me tot God en dank hem voor zijn tussenkomst. Dank zij hem ben ik nog in leven. Maar als het ongeluk me treft en God blijft zwijgen, dan ga ik hem lastig vallen en hem verwijten dat hij voor mij geen zorg draagt.
In beide gevallen blijft God onbegrijpelijk, buiten mij, ver. Hoe zal hij morgen met mij handelen? Zijn wij geen speeltjes in zijn handen?

Marcus nodigt ons uit om ons te laten inspireren door de houding van Jezus in de boot.
    
Jezus is niet angstig of bevreesd. Hij slaapt. In vertrouwen. In de armen van de Vader. Hij is niet bang voor de dingen buiten hem. Hij zoekt niet om te schuilen als het gevaar dreigt. Jezus is diep van binnen gewoon helemaal in vrede. Dit is zijn gewone manier van leven.  
   
Als wij in de greep zijn van dingen die ons diep beroeren, de gevangenen van donkere machten, dan zijn we ontredderd, net als de leerlingen. Hoe dan het hoofd bieden aan wat ons overspoelt?
Op dat ogenblik roept Jezus ons op om over te gaan van vrees naar geloof, van angst naar vertrouwen. “Waarom bang zijn? Hoe is het mogelijk dat jullie geen vertrouwen hebben?” Ons toevertrouwen aan Jezus, die bij ons is in het bootje van ons leven, dat is het risico dat we moeten nemen. Het is een vorm van zelfverlies die ons ver kan brengen: omwille van hem en het evangelie ons leven verliezen om het te redden.  
   
Het is mogelijk de rust terug te vinden, zoals Jezus, die in het bootje sliep. Temidden van onze angsten nooit deze vrede te verliezen, in welke storm ook. In de beproeving die we doorstaan is God met ons. Hij blijft in ons. Wij zijn in hem. “Wie zal ons scheiden van de liefde van Christus?” zegt Paulus.