Enkele moeders brachten hun kinderen bij Jezus. Zij wilden graag dat Hij ze zou aanraken, maar de discipelen traden daartegen op.

Jezus zag het en nam hun dat kwalijk. "Laat die kinderen toch bij Mij komen", zei Hij. "Houd ze niet tegen, want juist voor kinderen is het Koninkrijk van God. Het is zelfs zo dat wie niet als een kind in het Koninkrijk van God gelooft, er nooit kan komen." Hij nam de kinderen in Zijn armen, legde Zijn handen op hun hoofd en zegende hen.

Kinderen komen ook in de Bijbel voor

Je denkt misschien dat de Bijbel een boek is voor grote en oude mensen. Niets is minder waar. Kinderen nemen in de Bijbel een belangrijke plaats in. Om met het belangrijkste te beginnen. De belangrijkste persoon uit de Bijbel, Jezus, is geboren net als iedereen als een kleine baby. Hij groeide op als jij en ik. Hij speelde en leerde en ging naar de tempel met Jozef en Maria. Jezus had een grote plaats voor kinderen in Zijn hart. Vaak stelde Hij ze als voorbeeld voor grote mensen. Tijdens zijn leven op aarde deed Jezus veel wonderen. Hij genas bijvoorbeeld veel zieken. Heel veel van hen waren kinderen. In de Bijbel staan ook prachtige verhalen waaruit Zijn grote liefde voor kinderen sprak. Eén ervan kun je op deze pagina lezen: de kinderzegening.

In het Oude Testament was ook een belangrijke plaats voor kinderen. De grote profeet Samuël die gedurende vele jaren het volk Israël leidde, kwam al als klein ventje in de Tabernakel. Hij werd daar op heel jonge leeftijd door God zelf aangewezen om Zijn profeet te zijn en Zijn volk te leiden.

Koning David werd als jongste knaap van het gezin gekozen om koning te worden.

Abraham en Sarah kenden een groot verdriet in hun leven. Zij kregen namelijk geen kinderen. Dat was het ergste wat je kon overkomen. Door een wonder gaf God hen een zoon Izaak.

Trouwens, de de kinderen werden van baby af aan al opgenomen in het verbond tussen God en Israël. De afspraak:"Ik heb jullie lief, Ik zal jullie zegenen. Heb Mij lief en gehoorzaam Mij", gold ook al voor de kleinsten van het volk. Zo zijn er nog veel meer voorbeelden te noemen. De Bijbel een boek alleen voor volwassenen en oude mensen? Nee dus!

Kinderen horen erbij

De eerste gedachte die duidelijk in de bijbel naar voren komt is: de kinderen horen er helemaal bij. Op meerdere plaatsen zie je dat kinderen delen in de belofte van het heil in de lijn van de generaties. Dat gegeven is belangrijk voor de bezinning op de plaats van het kind in de gemeente. De Bijbel laat op een aantal plaatsen duidelijk zien dat kinderen delen in dat verbond en in de belofte van het heil.

In Genesis 17: 7 staat: “Ik sluit een verbond met jou en met je nakomelingen, met alle komende generaties, een eeuwigdurend verbond: ik zal jouw God zijn en die van je nakomelingen.”  God sluit zijn verbond met Abraham en zijn nakomelingen. Het verbond is gesloten met volwassenen én kinderen.
Dit wordt bevestigd door Petrus in Handelingen 2:39: ‘want voor u geldt deze belofte, evenals voor uw kinderen en voor allen die ver weg zijn en die de Heer, onze God, tot zich zal roepen.’ Kinderen delen dus in de belofte van het verbond. De bijbel laat hiervan ook een mooi voorbeeld zien als de gevangenbewaarder van Filippi tot geloof komt. Dit wordt beschreven in Handelingen 16:33: “Meteen daarna werden hij en zijn huisgenoten gedoopt”.  

Als we kijken naar de plaats van kinderen kunnen we ook het beeld van het lichaam gebruiken. We lezen 1 Korintiërs 12: 18-25: “God heeft nu eenmaal alle lichaamsdelen hun eigen plaats gegeven, precies zoals hij dat wilde. 19 Als ze met elkaar slechts één lichaamsdeel zouden vormen, zou dat dan een lichaam zijn? 20 Het is juist zo dat er een groot aantal delen is en dat die met elkaar één lichaam vormen. 21 Het oog kan niet tegen de hand zeggen: ‘Ik heb je niet nodig,’ en het hoofd kan dat evenmin tegen de voeten zeggen. 22 Integendeel, juist die delen van het lichaam die het zwakst lijken zijn het meest noodzakelijk. 23 De delen van ons lichaam waarvoor we ons schamen en die we liever bedekken, behandelen we zorgvuldiger en met meer respect 24 dan die waarvoor we ons niet schamen. Die hebben dat niet nodig.
God heeft ons lichaam zo samengesteld dat de delen die het nodig hebben ook zorgvuldiger behandeld worden, 25 zodat het lichaam niet zijn samenhang verliest, maar alle delen elkaar met dezelfde zorg omringen.” Wij betrekken dit beeld vaak op de verscheidenheid aan gaven in de gemeente. Maar het beeld zegt natuurlijk ook dat alle leden van de gemeente een eigen volwaardige plek hebben. En daar horen de kinderen dus ook bij. Er staat zelfs: juist die delen van het lichaam die het zwakst lijken zijn het meest noodzakelijk… zou je dat kunnen toepassen op de kinderen?

Kinderen hebben hun eigen plek

De tweede gedachte die in de bijbel naar voren komt is: de kinderen hebben hun eigen plek. We lezen Jozua 4:20-22: “Jozua richtte daar de twaalf stenen op die ze uit de Jordaan hadden meegenomen. 21 Hij zei tegen de Israëlieten: ‘Wanneer uw kinderen later vragen wat deze stenen betekenen, 22 dan moet u hun het volgende vertellen:” 12 stenen uit de Jordaan worden opgericht als gedenkstenen. Dit moet gedaan worden met het oog op de kinderen. Zij zullen dit zichtbare teken zien, zodat ze vragen gaan stellen. En welke ouder laat een vragend kind staan? Kinderen krijgen een eigen aanpak voor ‘geloofsoverdracht’.

We kennen allemaal het gedeelte van Marcus 10:13-16. “De mensen probeerden kinderen bij hem te brengen om ze door hem te laten aanraken, maar de leerlingen berispten hen. 14 Toen Jezus dat zag, wond hij zich erover op en zei tegen hen: ‘Laat de kinderen bij me komen, houd ze niet tegen, want het koninkrijk van God behoort toe aan wie is zoals zij. 15 Ik verzeker jullie: wie niet als een kind openstaat voor het koninkrijk van God, zal er zeker niet binnengaan.’ 16 Hij nam de kinderen in zijn armen en zegende hen door hun de handen op te leggen.”  In dit gedeelte vallen 2 dingen op. Jezus neemt de kinderen in zijn armen. De meest veilige plek. Kinderen hebben het nodig om zich geborgen te weten. Jezus geeft ze dat. Dat is een goed voorbeeld voor ons.

Daarnaast wordt een kind ten voorbeeld gesteld: Jezus doet een oproep: Grote mensen: wordt als een kind!

Dan als laatste nog een tekst wat goed past net na Pasen. Johannes 21:15-17: “Toen ze gegeten hadden, sprak Jezus Simon Petrus aan: ‘Simon, zoon van Johannes, heb je mij lief, meer dan de anderen hier?’ Petrus antwoordde: ‘Ja, Heer, u weet dat ik van u houd.’ Hij zei: ‘Weid mijn lammeren.’ 16 Nog eens vroeg hij: ‘Simon, zoon van Johannes, heb je me lief?’ Hij antwoordde: ‘Ja, Heer, u weet dat ik van u houd.’ Jezus zei: ‘Hoed mijn schapen,’ 17 en voor de derde maal vroeg hij hem: ‘Simon, zoon van Johannes, houd je van me?’ Petrus werd verdrietig omdat hij voor de derde keer vroeg of hij van hem hield. Hij zei: ‘Heer, u weet alles, u weet toch dat ik van u houd.’ Jezus zei: ‘Weid mijn schapen”  Jezus zegt eerst tegen Petrus: “weid mijn lammeren”, daarna zegt Jezus: “hoed mijn schapen”. De jongste leden van de kudde worden het eerste genoemd. Kinderen krijgen de eerste plek. Opvallend is dat ze als lam genoemd worden; de lammetjes mogen lammetje zijn: geen klein schaapje, geen volwassene in zakformaat, maar lam: dartel, speels en jong.


Jezus echter vond de kinderen belangrijk genoeg om te zegenen en als voorbeeld stellen

Luc.9 :46

Jezus,die wist wat zij in hun hart dachten, nam een kind bij de hand en liet het naast zich staan ‘Wie in mijn naam een kind gastvrij ontvangt, ontvangt mij en wie mij ontvangt, ontvangt Hem die Mij gezonden heeft. Want de kleinste van jullie allemaal die is het grootst.’
 
Luc.18:17

Wie het Koninkrijk Gods niet ontvangt als een kind, zal het voorzeker niet binnengaan.

Matt.18: 3-5

Voorwaar ik zeg U, wanneer gij u niet bekeert en wordt als de kinderen zult gij het Koninkrijk der hemelen voorzeker niet binnengaan. Wie nu zichzelf gering zal achten als een kind, die is het grootste in het Koninkrijk der hemelen. En een ieder, die zulk een kind ontvangt in mijn naam, ontvangt Mij
 · laat de kinderen tot mij komen en verhindert ze niet; want voor zodanigen is
 het Koninkrijk Gods

Een verhaal over de kinderzegening van Jezus:

"Heb je 't al gehoord? Jezus is in onze stad."
 Het nieuws dat Hij er is verspreidt zich als een lopend vuurtje. Jezus, van Hem heeft iedereen in Israël wel gehoord. Vriend en vijand kennen Hem. Ze weten van Zijn wijze lessen, zijn verhalen die Hij steeds vertelt om de mensen te leren hoe ze gelukkig kunnen leven. Velen houden van Hem en volgen Hem op de voet. Of ze volgen uit nieuwsgierigheid, want als Hij in de buurt is, gebeurt er altijd wel iets.

Mensen die doof waren laat Hij weer horen. Verlamde mensen gingen weer lopend weg. Ja, zelfs doden heeft Hij opgewekt: een jongen uit Naïn en een 12-jarig meisje uit Kapernaüm. Nu begrijp je wel waarom die roep "Jezus is in de stad" veel mensen op de been brengt. Ook de moeders in het stadje horen het. Hun kinderen komen met het bericht thuis.

De moeders denken:"Dit is de kans, zo'n mogelijkheid krijgen we misschien nooit meer." Wat willen ze dan? De moeders weten van de liefde van Jezus voor alle mensen: oude, zieke, slechte, en arme mensen, maar vooral voor kinderen heeft Hij een grote plaats in Zijn hart. Als Jezus hun kinderen zou zegenen en aaraken... Dat zou het beste zijn wat hen zou kunnen overkomen. Dan zouden hun kinderen gelukkig zijn.

Binnen de kortste keren komt er een verzameling moeders naar Jezus toe en met hen een heleboel kinderen: kleuters, grote jongens en meisjes. Ook dragen ze baby's op de arm. "We gaan naar Jezus toe", hebben ze hun kinderen verteld. Hij zal jullie aanraken en zegenen, Kom!"

Te midden van een groepje mensen zien ze Hem al. De kinderen lopen al vooruit, huppelen Hem tegemoet. Maar dan opeens! Boze stemmen... "Wat zijn jullie van plan? Wat moet dat met al die kinderen hier?" En als de moeders willen uitleggen wat de reden is van hun bezoek, worden ze boos in de rede gevallen.

"Ga maar gerust terug, want voor kinderen heeft de Heer vast geen tijd. Je ziet toch dat Hij al in gesprek is!" Wie zijn dat, die mannen die zo onvriendelijk doen? Je zal het niet geloven. Het zijn leerlingen  (discipelen) van Jezus. De 12 mannen die door Hem zijn uitgekozen om met Hem mee te gaan en als het ware bij Hem op school te komen. Je zou haast zeggen dat ze dan maar bitter weinig van Jezus geleerd hebben!

De moeders zijn teleurgesteld en de gezichten van de kinderen staan beteuterd. Maar, dan horen ze een stem zeggen:"Maar mannen, wat doen jullie nou toch? Laat de kinderen bij Mij komen, want juist voor hen is Mijn Koninkrijk, het Koninkrijk der Hemelen. Wie niet gelooft zo eenvoudig als een kind zal Mijn Rijk niet binnen kunnen gaan. Komen jullie maar hoor!"

Blij rennen de kinderen naar Jezus toe en Hij vangt ze op in Zijn armen. Eén voor één raakt Hij ze aan, neemt de kleintjes op schoot. Hij lacht en praat met ze. De moeders kijken met blijde ogen toe. De leerlingen van Jezus staan op een afstandje beschaamd toe te kijken. Wat moeten ze nog veel leren! En de kinderen weten en voelen het: Deze Heer Jezus houdt van ons!

In de  'echte' Bijbel staat bovenstaand verhaal geschreven in Matteüs 19 vers 13 t/m 15.
Vaak schrijft men dit als volgt: Matteüs 19: 13-15.

Hoe zoek je dit op in de Bijbel?

Allereerst zoek je in het Nieuwe Testament het eerste boek Matteüs op. Dan zoek je hoofdstuk 19 op en als je dat hebt volg je de nummers waarmee dat hoofdstuk is onderverdeeld. Je zoekt dan 13 op en daar begint het stukje dat gaat over de kinderzegening. Het gaat door t/m vers 15.

De Bijbel over kinderen

Kinderen nemen in de Bijbel een grote plaats in. Sla eens een concordantie op en kijk hoe vaak het woord 'kind' in de Bijbel voorkomt. Kinderen zijn belangrijk voor God. Kinderen worden in de Bijbel gekoesterd, bemind en gerespecteerd, maar niet geïdealiseerd. Zo kun je de plek van het kind in de Bijbel - denk ik - kort weergeven.

Kinderzegen

In het Nederlands kunnen wre het kind met allerlei verschillende woorden aanduiden, afhankelijk van de leeftijd (baby, peuter, kleuter, puber enz.). In het Hebreeuws van het Oude Testament is dat niet anders: een bewijs van de grote belangstelling die de Bijbel voor het kind heeft.

Die belangstelling is niet alleen te verklaren uit de cultuur van die tijd, maar heeft te maken met God zelf: kinderen zijn zijn zegen. Als God aan het begin tegen de mens en z'n vrouw zegt: 'Weest vruchtbaar en wordt talrijk’, roept Hij zelf als het ware al een welkom toe aan alle kinderen die op de aarde zullen komen: er is alle ruimte voor hen in Gods wereld (Gen. 1:28). Gods belangrijkste beloften in de Bijbel gaan over het krijgen van kinderen: bij Abraham, bij Isaak, bij Zacharias en Elisabet, bij Maria. Aan Israël belooft Hij de 'vrucht van de schoot' als een van de belangrijkste zegeningen die ze zullen ontvangen als ze zijn geboden onderhouden (Deut. 28; Ps. 128).

Kinderloosheid

Kinderloosheid is in de Bijbel iets heel ergs. De onvruchtbaarheid van Sara kenmerkt heel het leven in Abrahams tenten. Rebekka's onvruchtbaarheid is een zaak van gebed voor Isaak Tussen de twee zussen Rachel en Lea ontstaat een enorme
 jaloezie en rivaliteit: 'Geef mij kinderen; zo niet, dan sterf ik', zegt Rachel tegen Jakob (Gen. 30: l). De Bijbel tekent het verdriet van de kinderloze Hanna, juist ook onder de vernedering van haar kinderrijke 'mededingster' Perninna: Hanna kan
 geen hap meer door haar keel krijgen en huilt zich leeg bij God (1 Sam. l). Mensen vechten met elkaar en met God om kinderen.

Een beloning voor hun ouders

'Kinderen zijn een geschenk van de Heer: met hen beloont Hij de ouders' (Ps. 127:3, Groot Nieuws). Die beloning gaat zelfs door tot de grootouders: 'Kleinkinderen zijn voor de grootouders de kroon op hun leven' (Spr. 17:6, GN). Ook al leefde Israël veel meer in familieverband dan wij, het laatste is voor ons heel herkenbaar: opa en oma die trots zijn op hun kleinkinderen.

Hoewel kinderen er niet zijn om voor hun ouders te zorgen, maar ouders voor hun kinderen (2 Kor. 12:14), toch ben je gezegend als God je kinderen geeft: zij kunnen jouw bedrijf voortzetten, ze staan om je heen en komen voor je op in moeilijke dagen (Ps. 127).

Het kind als kind

Het kind mag in de Bijbel kind zijn. jakob vraagt Esau begrip voor het feit dat kinderen nou één keer niet zo snel kunnen lopen als volwassenen: 'Mijn heer weet dat de kinderen teer zijn' (Gen. 33:13 14). En Mozes herinnert de Israëlieten eraan, hoe de Here hen tijdens de jaren in de woestijn heeft gedragen zoals een man z'n kind draagt (Deut. 1:31): de extra behoedzaamheid van een vader voor z'n kind dat nog niet zo groot en sterk is als hij. 'Zoals een vader zich ontfermt over z'n kinderen' (Ps. 103:13): God zelf weet van de extra aandacht en zorg die een kind nodig heeft, omdat het zichzelf nog niet kan redden. Zoals Hij ook onderscheid maakt tussen de verantwoordelijkheid van ouders en van kinderen en daarin de kinderen ontziet, omdat het 'nog maar' kinderen zijn: 'Immers, gij kent thans - want dit geldt niet voor uw kinderen, die de tuchtiging van de Here, uw God, niet kennen en niet gezien hebben - zijn grootheid, zijn sterke hand en zijn uitgestrekte arm...' (Deut. 11:2). Eeuwen laten volgt de apostel Paulus zijn God in dat spoor: 'wij gedroegen ons in uw midden vriendelijk, zoals een moeder haar eigen kinderen koestert' (1 Tess. 2:7,1l). Het kind wordt in de Bijbel gekend en gekoesterd als kind.

U en uw kinderen

Het kind mag kind zijn, maar de kinderen horen er voor God al wel helemaal bij. Hij zelf is het die de kinderen voortdurend in de aandacht brengt. Hoe vaak klinkt niet het 'u en uw kinderen' in het Oude Testament! In de tien geboden spreekt God de vaders aan op hun verantwoordelijkheid voor hun kinderen: 'die de ongerechtigheid van de vaders bezoek aan de kinderen' (Ex. 20:5) en Mozes bindt de Israëlieten op het hart de geboden van de Here te onderhouden, 'opdat het u en uw kinderen welga' (Deut. 4:40). Kinderen zijn 'nog maar' kinderen, maar God is zuinig op ze en Hij wil dat de ouders zuinig op ze zijn. Het is heel bepalend geweest voor de geschiedenis van Israël: de kinderen die wel het land Kanaän in zouden gaan, terwijl de ouders stierven in de woestijn.

En lees eens het verhaal over de zieke zoon van koning Jerobeam. Van diens familie zal alleen dit kind een eervolle begrafenis krijgen, want in heel dat ongelovige huis heeft de Here alleen in die jongen iets goeds gevonden (1 Kon. 14).
Een kind, waarmee God Zich verbonden voelt, geïsoleerd tussen volwassenen die hun eigen religie hebben.

Correctie nodig

Kinderen worden in de Bijbel gekoesterd, bemind en gerespecteerd, maar nergens geïdealiseerd. Juist omdat het nog kinderen zijn, moeten ze opgevoed worden en onderwijs krijgen. Vader en moeder moeten vertellen: over de speciale Paschamaaltijd (Ex. 12), over de stenen bij de Jordaan (Joz. 4), over de wetten en voorschriften die de Here gegeven heeft (Deut. 6). Kinderen hebben correctie nodig en het is dwaas om je kind geen straf te willen geven (Spr. 23:13 14). 'Wie terugdeinst voor straffen, houdt niet van z'n kind, maar wie het liefheeft, straft het, al is het jong' (Spr. 13:24, GN). Al moetje als ouders daarbij wel de proporties in het oog houden (Spr. 19:18). Je kunt je kinderen ook zo hard aanpakken dat het averechts werkt (Ef. 6:4; Kol. 3:21).

Kinderen zijn een beloning van God, maar kinderen die niet de goeie weg gaan, zijn voor hun ouders een bron van ellende (Spr. 19: 13). 'Een wijze zoon is zijn ouders een vreugde, een dwaze zoon bezorgt ze verdriet' (Spr. 10:1, GN).

Uit de mond van kinderen

Kinderen horen er niet alleen al helemaal bij, ze doen ook al helemaal mee. 'Uit de mond van kinderen en zuigelingen hebt Gij sterkte gegrondvest, uw tegenstanders ten spijt, om vijand en wraakgierige te doen verstommen' (Ps. 8:3). Nou was je in Israël wel wat langer 'zuigeling' dan tegenwoordig: ook een kind van drie jaar kon zo nog genoemd worden. Maar het gaat toch om hele jonge kinderen. Dat wil niet zeggen dat het speciaal de kleintjes zijn die God inschakelt, in tegenstelling tot de groten: de hele schepping is ervoor om God groot te maken. Maar in die hele schepping van Hem doen zelfs de kleinsten mee. Zelfs met hun kinderlijke uitingen brengt God vijanden tot zwijgen.

Dat zit hem niet in die kinderen. Nogmaals: de Bijbel romantiseert of idealiseert nergens het kind, alsof kinderen een speciaal gevoel voor God zouden hebben of speciaal geschikt voor Hem zouden zijn. Het zit hem in God zelf, die zelfs de kleinsten gebruiken kan en gebruiken wil voor zijn werk in de wereld. Bij kinderen leert Hij ons de les dat Hij wel mensen inschakelt, maar niet omdat Hij van ons afhankelijk is. Ook kinderversjes en kindergebedjes kan Hij gebruiken als wapens in zijn strijd.

Kinderzang voor Jezus

Eeuwen later lopen kinderen in de tempel om Jezus heen en roepen: 'Hosanna, de zoon van David!' Overpriesters en schriftgeleerden ergeren zich daaraan, maar dan wijst Jezus ze op die tekst uit Psalm 8: 'Hebben jullie nooit gelezen: Uit de mond van kleine kinderen en zuigelingen hebt U lof bereid?' (Mat. 21:15 16). De Joden wisten wel waar dat stond en hoe die Psalm verder ging: 'om vijand en wraakgierige te doen verstommen.' Als vijanden proberen zijn Zoon onderuit te halen, schakelt God kinderliedjes en kinderspel in om Hem juist te eren.

Daarom moeten Jezus' leerlingen zichzelf ook niet te belangrijk vinden om zelfs de kleinsten aandacht te geven: 'Wie één van zulke kinderen ontvangt, ontvangt Mij' (Mar. 9:37).

Worden als de kinderen

Voor Jezus horen de kinderen er helemaal bij: 'Laat de kinderen bij Me komen en houdt ze niet tegen' (Luc. 18:16, GN). Hij legt zijn handen op ze, want bij Hem tellen niet alleen mensen die iets te brengen hebben. Hij zoekt juist mensen die hun handen open houden om te ontvangen. 'Wie het koninkrijk niet ontvangt als een kind, zal het voorzeker niet binnengaan' (Luc. 18:17).

De uitspraken van Jezus over kinderen zijn vaak misbruikt. 'Als u zich niet bekeert en wordt als de kinderen...' (Mat. 18:3): daarmee bedoelt Jezus niet een soort kinderlijk eenvoudig geloof dat het dieper nadenken over Gods woorden en werken uit de weg gaat. Paulus zal in z'n brieven juist oproepen tot volwassenheid: 'Toen ik een kind was, sprak ik als een kind, voelde ik als een kind, overlegde ik als een kind. Nu ik een man ben geworden, heb ik afgelegd wat kinderlijk was' (1 Kor. 13:1 l).

We moeten geen kinderen blijven, maar als de kinderen worden. Daarmee bedoelt Jezus dat wij ons moeten laten roepen door God. Zoals dat kind kwam, toen Jezus riep en in het algemeen kinderen (als het goed is) komen als ze door hun ouders worden geroepen, zo is het voor ons nodig dat wij ons laten roepen door God. Wij komen niet op eigen benen Gods koninkrijk in, maar kunnen alleen binnenkomen als we in alle bescheidenheid ons er door Jezus laten brengen. Jezus vraagt om kinderlijke bescheidenheid: 'Wie nu zichzelf gering zal achten als dit kind' (Mat. 18:4). Kinderen zijn soms helemaal niet zo bescheiden, maar dat kind dat naar Jezus luisterde en kwam, is een voorbeeld voor altijd.

Volwassen worden

Een kind mag nog een kind zijn en praten en denken als een kind (1 Kor. 13:1 l). Maar kind zijn is niet altijd positief: je kunt ook in het kinderlijke blijven steken! Als je groter wordt, moet je ook volwassen worden. Petrus roept christenen die nog maar kort geleden tot geloof zijn gekomen, op om als pasgeboren kinderen de zuivere melk van het Evangelie in te drinken, zodat ze daardoor mogen opgroeien(!) tot zaligheid (1 Petr. 2:2). En de Hebreënbrief vindt dat z'n lezers die al langere tijd christen zijn, nu maar eens volwassen moeten worden: melk is voor de zuigelingen, en het is de bedoeling dat je toch ook eens een keer aan vast voedsel begint (Heb. 5:11 14). Elk gezond kind wil groot worden. En gezond 'kinderlijk' geloof wil graag ontvangen om te groeien.

Geestelijke kinderen

Ook in het Nieuwe Testament horen de kinderen er helemaal bij: 'Voor u is de belofte en voor uw kinderen' (Hand. 2:39). Paulus spreekt de kinderen in twee brieven rechtstreeks aan (Ef. 6: l; Kol. 3:20). Hij gaat er blijkbaar van uit, dat ze er gewoon bij zijn als z'n brieven in de gemeente worden voorgelezen, ook al zullen ze van de rest nog lang niet alles hebben begrepen.

Met kinderloosheid ligt het in het Nieuwe Testament anders dan in het Oude. Paulus, die geen natuurlijke kinderen had, kreeg geestelijke kinderen. 'Timoteüs, mijn geliefd kind' (1 Tim. 1:2). De gemeenteleden in Korinte zijn voor hem z'n kinderen, hij heeft ze door het Evangelie verwekt (1 Kor. 4:14 15). In de gemeente van Christus wordt iets waar van Jesaja 54:1: 'De kinderen van de eenzame zijn talrijker dan de kinderen van de gehuwde.' In het koninkrijk dat komt, zullen meer kinderen zijn van de ongetrouwde Paulus dan van veel echtparen.

Pleinen vol met spelende kinderen

Als in het Oude Testament de profeet Zacharia de grote toekomst van Jeruzalem mag aankondigen, is er ook een belofte bij over kinderen: 'Ook zullen de pleinen van de stad vol zijn van jongens en meisjes, die daar spelen' (Zach. 8:5). Prachtig om naar te kijken: dat spel waar kinderen helemaal in opgaan. Iets om naar uit te zien: een koninkrijk vol met kinderen die ongecompliceerd en onbezorgd aan het spelen zijn.