Jakobs worsteling met de Here

Genesis XXXII 22-30 - Jakobs worsteling met den Heere

22 Toen stond hij in die nacht op, nam zijn beide vrouwen, zijn beide slavinnen en zijn elf zonen, en trok de doorwaadbare plaats van de Jabbok over; 23 hij nam hen en deed hen de beek overtrekken, en hij bracht alles wat hij had naar de overzijde. 24 Zo bleef Jakob alleen achter. En een man worstelde met hem, totdat de dag aanbrak. 25 Toen deze zag, dat hij hem niet overmocht, sloeg hij hem op zijn heupgewricht, zodat Jakobs heupgewricht ontwricht werd, terwijl hij met hem worstelde. 26 Toen zeide hij: Laat mij gaan, want de dageraad is gekomen. Maar hij zeide: Ik laat u niet gaan, tenzij gij mij zegent. 27 Daarop zeide hij tot hem: Hoe is uw naam? En hij zeide: Jakob. 28 Toen zeide hij: Uw naam zal niet meer Jakob luiden, maar Israël, want gij hebt gestreden met God en mensen, en gij hebt overmocht. 29 Daarop vroeg Jakob: Zeg mij toch uw naam. Maar hij antwoordde: Waarom vraagt gij toch naar mijn naam? En hij zegende hem daar. 30 En Jakob noemde de plaats Pniël, want (zeide hij) ik heb God gezien van aangezicht tot aangezicht en mijn leven is behouden gebleven. 31 En de zon ging over hem op, toen hij door Penuël getrokken was; en hij ging mank aan zijn heup. 32 Daarom eten de Israëlieten tot op heden de heupspier niet, die op het heupgewricht ligt, omdat Hij Jakob op het heupgewricht, aan de heupspier, geslagen had.

Jakob - mens worstelend met God

Jakob, die de grootste tijd rustig in zijn tenten verbleef en van wie men zei dat hij een gladde huid had, wist op een intens gemene manier het eerstgeboor­terecht van zijn sterk behaarde en door de natuur getaande tweelingsbroer Esau te ontfutselen.

Eerst door hem een bord linzensoep te geven en daarna door op een uitgekook­te wijze de zegen van zijn blinde vader Isaak te onvangen voor Esau.

Het gevolg hiervan was een woedende Esau: "Terecht heet hij Jakob (= voetjes­lichter) want hij heeft mij al tweemaal bedrogen... De tijd is niet ver meer dat er over mijn vader gerouwd wordt, dan ga ik mijn broer Jakob vermoorden" (Gen. 27, 36.41).

Op aanraden van Rebekka, zijn moeder, vluchtte Jakob ver van zijn geboorte­grond naar Mesopotamië bij zijn oom Laban. God verscheen hem in een nach­telijk visioen en beloofde zijn levens­weg te leiden.

Maar Jakob was nog niet in Mesopota­mië of God scheen hij helemaal verge­ten te zijn en Jakob ging helemaal op in zijn werk. Door middel van trucs en listen verwierf hij een enorme rijkdom. Eens hoorde Jakob dat de zonen van Laban zeiden: "Jakob heeft onze vader heel zijn bezit afhandig gemaak, ten koste van hem heeft hij al die rijkdom verworven!" Jakob zag aan het gezicht van Laban dat deze hem niet meer zo goed gezind was als vroeger (Gen. 31, 1-­2).

En daarom keerde Jakob na 20 jaar uit­eindelijk terug naar Kanaän, het beloof­de land.

Zodra Jakob Kanaän genaderd was, werd hem bericht dat zijn broer Esau reeds naar hem onderweg was. Jakob schrok hevig. Hij werd opnieuw herinnerd aan iets waarvan hij de kracht en de invloed helemaal vergeten was: de confrontatie met zijn broer Esau en de confrontatie met God, wiens stem in zijn geweten hij was proberen te ontlopen.

Boden had hij al laten vooropgaan om met hem te onderhandelen. Nu bad hij tot God om redding en probeerde Esau gunstig te stemmen door geschenken te sturen. Zelf bleef hij die nacht nog in het kamp...

Maar tijdens de nacht stond hij op en stak met zijn twee vrouwen, zijn twee slavinnen en zijn elf kinderen het wed van de Jabbok over. Toen Jakob hen met zijn bezittingen over de rivier gebracht had, bleef hij alleen achter. En een man worstelde met hem, tot het aanbreken van de dageraad. Toen de man gewaar werd dat hij Jakob niet aankon, stootte hij hem bij de worsteling boven tegen de heup, zodat die onwricht werd. Daarop zei de man: "Laat mij gaan, want de dageraad is aangebroken".

Maar hij antwoordde: "Ik laat u niet gaan, wanneer gij mij niet zegent."

Hij vroeg: "Hoe is uw naam?" Hij gaf ten antwoord: "Jakob."

Toen zei hij: "Voortaan zult ge geen Ja­kob meer heten, maar Israël, want gij hebt met God gestreden en met mensen en gij hebt overwonnen." Nu vroeg Jakob: "Maak mij uw naam bekend." Maar hij zei: "Waarom vraagt ge naar mijn naam?" Toen gaf hij hem ter plaatse zijn zegen.

Jakob noemde die plaats Peniël, "want", ­zo zei hij, "ik heb God gezien van aange­zicht tot aangezicht, en ik ben toch in leven gebleven." De zon ging op zodra hij Peniël voorbij was. Sinsdien was hij mank aan zijn heup. (Gen. 32, 23-32)