HIER: OORSPRONG VAN HET KWAAD

Maar als het Opperwezen zich voornam dat volmaakte mensen voor eeuwig op aarde zouden leven onder paradijselijke omstandigheden en als dat nog steeds zijn voornemen is, waarom is er dan nu geen paradijs? Waarom ondergaat de mensheid in plaats daarvan al zoveel eeuwen lijden en onrecht?

De menselijke geschiedenis is ongetwijfeld een en al ellende, veroorzaakt door oorlog, imperialistische veroveringen, uitbuiting, onrecht, armoede, rampen, ziekte en de dood. Waarom zijn er zoveel slechte dingen gebeurd met zoveel onschuldige slachtoffers? Als God almachtig is, waarom heeft hij deze enorme hoeveelheid lijden dan duizenden jaren toegelaten? Aangezien God het universum zo goed ontworpen en geordend heeft, waarom zou hij dan op aarde wanorde en verwoesting toelaten?

Een voorbeeld

Laten wij eens een voorbeeld gebruiken om te illustreren waarom een God van orde op aarde wanorde zou toelaten. Stelt u zich eens voor dat u in een bos wandelt en een huis tegenkomt. Wanneer u het huis inspecteert, ziet u dat het in een staat van wanorde verkeert. De ruiten zijn gebroken, het dak is ernstig beschadigd, de houten veranda zit vol gaten, de deur hangt aan één scharnier, en er is geen gas en water.

Zou u, gezien al deze defecten, tot de conclusie komen dat dit huis nooit door een intelligente ontwerper gemaakt zou kunnen zijn? Zou de wanorde u ervan overtuigen dat het huis alleen bij toeval kon zijn ontstaan? Of als u de conclusie zou trekken dat het wel door iemand ontworpen en gebouwd was, zou u van mening zijn dat deze persoon niet bekwaam en doordacht te werk was gegaan?

Wanneer u het bouwwerk grondiger bekijkt, ziet u dat het oorspronkelijk goed was gebouwd en dat het heel doordacht en met zorg was ontworpen. Maar het was nu gewoon verwaarloosd en op weg een bouwval te worden. Waarop zouden de defecten en de problemen kunnen duiden? Ze zouden een aanwijzing kunnen zijn dat (1) de eigenaar is gestorven; (2) hij een bekwaam bouwer is maar geen belangstelling meer voor het huis heeft; of dat (3) hij zijn eigendom tijdelijk heeft verhuurd aan mensen die er geen waardering voor hebben. Het laatste komt overeen met de situatie in verband met deze aarde.

Wat er is misgegaan

Uit het vroege bijbelse verslag vernemen wij dat het niet Gods bedoeling was dat mensen zouden lijden en sterven. Onze eerste ouders, Adam en Eva, stierven slechts omdat zij God ongehoorzaam waren (Genesis hoofdstuk 2 en 3). Toen zij ongehoorzaam werden, deden zij niet langer Gods wil. Zij onttrokken zich aan Gods zorg. In feite maakten zij zich los van God, „de bron van het leven”. — Psalm 36:9.

Net als een machine die langzamer gaat draaien en tot stilstand komt wanneer hij van zijn krachtbron wordt afgesneden, begonnen hun lichaam en hun geest te degenereren. Als gevolg daarvan takelden Adam en Eva af, werden oud en stierven ten slotte. Wat gebeurde er toen? Zij gingen terug naar waar zij vandaan kwamen: „Stof zijt gij en tot stof zult gij terugkeren.” God had hen gewaarschuwd dat de dood de consequentie zou zijn van ongehoorzaamheid aan zijn wetten: „Gij [zult] beslist sterven.” — Genesis 2:17; 3:19.

Niet alleen onze eerste ouders stierven, maar al hun nakomelingen, heel het mensengeslacht, zijn eveneens onderworpen aan de dood. Hoe komt dat? Doordat kinderen volgens de erfelijkheidswetten de kenmerken van hun ouders erven. En wat alle kinderen van onze eerste ouders hebben geërfd, was onvolmaaktheid en de dood. Romeinen 5:12 vertelt ons dat „door één mens [Adam, de voorvader van de mensheid] de zonde de wereld is binnengekomen en door de zonde de dood, en aldus de dood zich tot alle mensen heeft uitgebreid omdat zij allen gezondigd hadden [doordat zij onvolmaaktheid, dat wil zeggen, zondige neigingen, hadden geërfd]”. En aangezien zonde, onvolmaaktheid en de dood het enige is wat mensen kennen, bezien sommigen ze als natuurlijk en onvermijdelijk. Toch werden de oorspronkelijke mensen geschapen met het vermogen en het verlangen voor eeuwig te leven. Daarom vinden de meeste mensen het vooruitzicht dat hun leven door de dood afgesneden zal worden, zo frustrerend.

Waarom zo lang?

Waarom heeft God de mensen zo lang hun eigen gang laten gaan? Waarom heeft hij al die eeuwen lijden laten bestaan? Eén essentiële reden is dat er een bijzonder belangrijke strijdvraag werd opgeworpen: Wie heeft het recht om te regeren? Behoort God de Regeerder van de mensen te zijn, of kunnen zij zichzelf met succes regeren, los van hem?

Mensen werden geschapen met een vrije wil, dat wil zeggen, met het vermogen te kiezen. Zij werden niet als robots gemaakt, of als dieren die voornamelijk door instinct worden geleid. Mensen kunnen dus kiezen wie zij zullen dienen (Deuteronomium 30:19; 2 Korinthiërs 3:17). Daarom geeft Gods Woord de raad: „Weest als vrije mensen, en gebruikt toch uw vrijheid niet als een dekmantel voor slechtheid, maar als slaven van God” (1 Petrus 2:16). Maar hoewel mensen de prachtige gave van de vrije keuze hebben, moeten zij wel de consequenties aanvaarden van wat zij verkiezen te doen.

Onze eerste ouders maakten de verkeerde keuze. Zij verkozen onafhankelijk van God te zijn. Het is waar dat God het eerste opstandige mensenpaar onmiddellijk nadat zij hun vrije wil hadden misbruikt, ter dood had kunnen brengen. Maar dat zou niet de kwestie hebben opgelost in verband met Gods recht om over mensen te regeren. Aangezien het eerste mensenpaar onafhankelijk van God wilde zijn, moet de vraag worden beantwoord: Kon die handelwijze tot een gelukkig, succesvol leven leiden? De enige manier om dat te ontdekken, was onze eerste ouders en hun nageslacht hun eigen gang te laten gaan, want dat was hun keuze. De tijd zou leren of de mensen waren geschapen om onafhankelijk van hun Schepper zichzelf met succes te regeren.

Zelfs oprechte wereldheersers zijn niet in staat geweest een vredige, paradijselijke wereld tot stand te brengen  

De bijbelschrijver Jeremia wist wat het gevolg zou zijn. Geleid door Gods krachtige heilige geest, of werkzame kracht, schreef hij naar waarheid: „Ik weet, o HERE, dat het niet aan de mens staat zijn weg te kiezen, noch aan een man om te gaan en zijn schreden te richten. 24 Tuchtig mij, HERE, doch naar recht; niet in uw toorn, opdat Gij mij niet te gering maakt.” (Jeremia 10:23, 24). Hij wist dat mensen de leiding moeten hebben van Gods hemelse wijsheid. Waarom? Eenvoudig omdat God mensen niet geschapen heeft om zonder zijn leiding succesvol te zijn.

De gevolgen van duizenden jaren menselijke heerschappij tonen zonder twijfel aan dat mensen niet in staat zijn hun eigen aangelegenheden zonder hun Schepper te regelen. Nu zij het hebben geprobeerd, kunnen zij alleen zichzelf de schuld geven voor de catastrofale gevolgen. De bijbel maakt duidelijk: „De Rots [God], volmaakt is zijn activiteit, want al zijn wegen zijn gerechtigheid. Een God van getrouwheid, bij wie geen onrecht is; rechtvaardig en oprecht is hij. Zij hebben van hùn zijde verderfelijk gehandeld; zij zijn zijn kinderen niet, het gebrek ligt bij henzelf.” — Deuteronomium 32:4, 5.

God zal spoedig ingrijpen

Nu God eeuwenlang een uitvoerige demonstratie van het falen van menselijke heerschappij heeft toegelaten, kan hij ertoe overgaan in de menselijke aangelegenheden in te grijpen en een eind te maken aan lijden, verdriet, ziekte en de dood. Nu hij mensen heeft toegestaan op het toppunt van hun prestaties te komen op het gebied van de wetenschap, de industrie, de geneeskunde en andere terreinen, hoeft God de mensen niet nog eens eeuwen de tijd te geven om onafhankelijk van hun Schepper te bewijzen of zij een vredige, paradijsachtige wereld tot stand kunnen brengen. Dat hebben zij niet gedaan en dat kunnen zij niet. Onafhankelijkheid van God heeft geleid tot een afschuwelijke, doodaanbrengende wereld vol haat.

Er zijn weliswaar oprechte regeerders geweest die de mensheid wilden helpen, maar hun pogingen hebben gefaald. Overal ziet men tegenwoordig de bewijzen van een ineenstorting van menselijke heerschappij. Daarom geeft de bijbel de raad: „Stelt uw vertrouwen niet op edelen, noch op de zoon van de aardse mens, aan wie geen redding toebehoort.” — Psalm 146:3.

Maar God kan ons toch helen, genezen, beter maken ?

God wil in Zijn Vaderlijke zorg niet altijd genezen
Veel mensen hebben de de indruk dat wonderen op afroep beschikbaar zijn, mits men maar gelooft. Dat is niet het godsbeeld van Zondag 10 van de Heidelbergse Catechismus.

Laat ik vooropstellen dat er tijdens genezingdiensten van wonderen gebeuren. Echter, door wie worden deze wonderen verricht? Dat iemand tijdens het verrichten van het wonder Jezus’ Naam aanroept, zegt nog helemaal niets. De zonen van Sceva, een Joodse overpriester, durfden dit ook te doen (Hand. 19:13-20). Wanneer iemand een wonder verricht, is de reactie van de omstanders op dit genezingswonder bijna altijd dezelfde: het werkt, dus het is echt waar! Wat is dan waar?
De Bijbel legt ook een nauwe relatie tussen het verrichten van wonderen door de prediker en zijn prediking. Dit is tevens een criterium waaraan wij vandaag wonderen verricht door predikers moeten toetsen.

Vlak voor Zijn hemelvaart draagt Jezus aan Zijn discipelen de prediking van het Evangelie aan alle volken op (Mark. 16:15-20). Deze opdracht gaat vergezeld met de belofte dat er tekenen zullen volgen (16:17). Markus vermeldt in het laatste vers (16:20) van zijn Evangelie de vervulling van deze belofte. Opnieuw staat dat markante woord ”volgen” centraal, maar dit woord wordt dan ook nader uitgelegd: de tekenen bevestigen het Woord!

Het tweede dat opvalt, is dat de gelovigen niet over de tekenen beschikken, integendeel: „De Heere wrocht mede en Hij bevestigde het Woord door tekenen.”

In de nieuwtestamentische periode nemen de apostelen een bijzondere plaats in de eerste gemeente in. Zij leren met gezag. Door de handen van de apostelen geschiedden wonderen en tekenen (Hand. 4:29-33 en 5:12). Paulus, de ’dertiende apostel’, verricht ook veel tekenen en wonderen en typeert deze als „de tekenen van een apostel” (2 Kor. 12:12). Wanneer Tabitha ernstig ziek wordt, proberen de discipelen in haar omgeving niet eerst zelf een gebedsgenezing te bewerken, maar ze roepen een oudste en ontbieden de apostel Petrus (Hand. 9:36-43). Aan het verrichten van tekenen en wonderen is een apostel herkenbaar (Hebr. 2:3-4).

Overigens laat het Nieuwe Testament ook een andere kant zien. Zo wordt Paulus tijdens zijn Evangelieprediking ziek, maar niet door een gebedsdienst genezen. Timótheüs lijdt aan kwalen en wordt niet door Paulus op het gebed genezen, maar naar de middelen verwezen (1 Tim. 5:23). Paulus moet zijn collega Trofimus ziek in Milete achterlaten (2 Tim. 4:20). Paulus organiseert echter geen gebedsgenezingdienst!

Op afroep

Ook hedendaagse genezers hebben  verschillende ernstig zieken onder handen gehad die echter niet genezen werden. Zij zelf maken hiervan geen gewag. Integendeel, op alle aankondigingen wordt de stellige indruk gewekt dat de wonderen op afroep beschikbaar zijn, mits men maar gelooft... Voor wie gelooft, is genezing beschikbaar. Wat als ik niet word genezen, terwijl ik wel biddend naar zo dienst ging? Schiet mijn geloof dan tekort? Heb ik te weinig of verkeerd gebeden?

Ons leven kan een wending nemen waarvoor wij geen verklaring hebben. Hiermee raken we een wezenlijke notie in de prediking van zulke genezers. „Ziekte komt van de demonen, God wil niet dat Zijn kinderen ziek zijn.” Hoewel zulke genezers geen boodschap hebben aan de troost van Zondag 10, citeer ik hieruit toch een paar woorden: „dat gezondheid en krankheid niet bij geval, maar van Zijn vaderlijke hand mij toekomt.”

Hier botsen dus twee godsbeelden. De god van veel hedendaagse genezers, die niet willen dat hunn kinderen ziek zijn, en mijn God en Vader, Die verschillende van Zijn kinderen toelaat ziek laat worden. De troost van dit belijden is dat ik in mijn ziekte me mag wenden tot mijn God en Vader, Die mij genezen kan, maar in Zijn vaderlijke zorg en liefde mij niet altijd genezen wil. Al begrijp ik mijn God en Vader niet, zelfs met de vragen en het verdriet mag ik nog schuilen bij het hart van deze almachtige God en getrouwe Vader.

In het rusten op Gods Vaderhart bevind ik de diepe betekenis van Paulus’ woorden: „U is uit genade gegeven in de zaak van Christus, niet alleen in Hem te geloven, maar ook voor Hem te lijden” (Fil. 1:29). Een genadegave om te lijden! Door God verwaardigt om een deel van Jezus’ kruis te dragen. Deze Bijbelse notie staat haaks op ons leefklimaat, waarin het lijden naar verre oorden is verbannen. In onze samenleving staat gezondheid op nummer 1. Maar het is ook een tijd waarin mensen in een huiskamer, op een ziekbed of in een psychiatrische inrichting dagelijks Jezus’ woorden zich biddend toe-eigenen: „Zo iemand achter Mij wil komen, die verloochene zichzelf. Hij neme zijn kruis op en volge Mij!”

Zou God niet ingrijpen?


Als God bestaat, waarom grijpt Hij niet in? Waarom laat Hij de ene na de andere ramp gebeuren? Waarom laat Hij mensen de vernieling in gaan? Deze waaromvragen zijn met talloze te vermenigvuldigen. Dergelijke vragen brengen mensen tot de conclusie dat er geen almachtige of goede God bestaat.
• Een goede God zou nooit hebben gewild dat er zoveel ellende in de wereld is.
• Een almachtige God zou het kwaad kunnen tegenhouden en het lijden voorkomen.

Oog in oog met zoveel lijden concluderen mensen dat een goede, liefdevolle, almachtige God niet bestaat. Maar wat lost dat eigenlijk op? Wat is het alternatief? Helpt het te weten dat de sterren ons lot bepalen? Of dat we geregeerd worden door een monsterachtig kwaad, dat willekeurig toeslaat?

Iemand sprak eens naar aanleiding van de vernietigingskampen: nu kan ik niet meer in God geloven. Maar een ander die zo'n kamp had overleefd, corrigeerde deze opmerking met: nu kan ik niet meer niet in God geloven. Want wie moet anders het kwaad uit de wereld helpen?

De Bijbel bevat ook waaromvragen. En ze komt niet met eenvoudige oplossingen. Het kwaad en het lijden blijven vragen oproepen. In de Bijbel komen genoeg mensen aan het woord die ermee hebben geworsteld. Maar het uitgangspunt is voortdurend dat God liefdevol, goed en almachtig is. En dat Hij het kwaad de baas is. Van mensen uit gezien is dat onbegrijpelijk. De Bijbel houdt liever de raadsels van God dan de verklaringen van mensen.

De oorzaak van het kwaad en het lijden wordt niet in God gezocht. Maar het kwaad wordt aangewezen in de mens. Stel dat God in een mum van tijd al het kwaad uit de wereld zou verwijderen. Wat zou er dan van onszelf overblijven? Immers, wie van ons is vrij van kwaad? Het kwaad speelt in ieder mensenleven een rol.

Ook wordt in de Bijbel de invloed aangewezen van kwade machten. Onder leiding van een afgevallen engel oefenen die achter de coulissen van de dagelijkse werkelijkheid een krachtige invloed uit. Achter het kwaad in mensen schuilt een macht die haat koestert tegen God. Deze kwade macht heeft alles te maken met het kwaad en het lijden. Er is een oorlog gaande tussen goed en kwaad. Tussen God en de satan.

God is goed!

God is goed, het ligt niet aan Hem. Hij heeft het kwaad niet gemaakt, noch de ellende die het veroorzaakt. Hij heeft de wereld goed gemaakt. Toen God de mens schiep zei Hij dat tegen Hem kiezen kwaad betekende, en ook de dood zou meebrengen. Mensen hebben hun van oorsprong vrije wil gebruikt om tegen God in te gaan, Hem te negeren, en de band met Hem te verbreken. Zo is de vernietigende macht in de wereld gekomen, met alle verwoestende gevolgen van dien. God heeft het kwaad niet gewild, maar Hij maakt er wel gebruik van. Hij kan mensen tot inkeer brengen door hen over te geven aan de kwalijke gevolgen van hun gedrag. Soms kunnen ook de goeden onder de kwaden moeten lijden. Lijden heeft bij mensen zelfs eigenschappen ontwikkeld die er anders nooit uit gekomen zouden zijn: moed, uithoudingsvermogen, opoffering, bewogenheid.

God is woedend!

Na de keuze van de mens tegen God, ligt de wereld ook onder de vloek van God. God is woedend over de zonde, hij is gekrenkt in zijn liefde. Dus naast een liefdevolle en scheppende God kennen we God ook als een straffende en oordelende God. De vloek van God is een activiteit van God, de achterliggende reden is natuurlijk de val in zonde die we zelf hebben gezocht Wij zijn dus verantwoordelijkheid en hebben Gods vloek over ons afgeroepen.

De Bijbel leert dat het lijden God nooit koud laat. Hij doet er zelf ook wat aan!

God grijpt wel degelijk in!

Als je de bijbel goed leest, dan zie je dat God wel degelijk ingrijpt. Hij laat ons niet aan ons eigen lot over… Hij waarschuwt ons aan een stuk door. Daarmee wordt de schuld van de mens alleen maar helderder. Een paar voorbeelden: God waarschuwde Adam (en Eva). God waarschuwde Kaïn voor de moord op Abel. Jezus waarschuwde de Farizeeën. Paulus laat zien dat, omdat mensen enig besef van goed hebben, de mens gewaarschuwd is, al wel niet luisterend naar God, maar hij kan luisteren naar de geschiedenis van het kwaad.

Als de mens een ingrijpende God wil, omdat de waarschuwende God niet genoeg is, berooft de mens zichzelf van verantwoordelijkheid en daarmee van zijn mensheid, want het eigene van de mens is: antwoorden op God en beantwoorden aan God. Het mooiste van de geschapen mens is dat hij een verantwoordelijk wezen is!!

De woede over de zonde is bij God wel afgewenteld op zijn eigen Zoon. Hij is naar de mensen toegekomen, met al hun ellende en verdriet. Hij heeft het zich zo sterk aangetrokken, dat Hij Zijn Zoon naar de wereld gestuurd heeft: Jezus Christus. Die werd mens als andere mensen. Hij was bekend met honger, dorst, angst en wanhoop. Hij werd gemarteld en eindigde Zijn leven met de waaromvraag op zijn lippen.

God is betrokken!

Het lijden is God dus niet vreemd. Hij is er hoogst persoonlijk bij betrokken en doorheen gegaan. Hij onderging alle ellende sterker dan ooit iemand het zou ondervinden. Jezus onderging het als Zoon van God en als volkomen onschuldig mens. Volgens de Bijbel heeft Hij door zijn onuitsprekelijk lijden het kwaad bij de wortel aangepakt. Hij deed dit door uitsluitend het goede er tegenover te stellen. Jezus heeft al het kwaad van de wereld gedragen. Hij ging eronder gebukt en Hij is er kapot aan gegaan. Wonderlijk genoeg, niet als slachtoffer, maar als Redder. Dat maakte Hij duidelijk door zijn laatste woorden: het is volbracht! En nog duidelijker door zelfs uit de dood op te staan. Daarmee liet Hij zien dat het kwaad en het lijden niet het laatste woord hebben. En dat er een nieuwe wereld komt waar moeite en verdriet voorgoed zijn uitgebannen.

God is Redder!

Deze overwinning van Jezus Christus op de dood heeft houvast gegeven aan talloze christenen. Vooral bij hen die in de loop van de eeuwen hebben geleden en als martelaar zijn gestorven. Het probleem van kwaad en het lijden kunnen wij niet oplossen. Ieder mens worstelt ermee, ook in de Bijbel. Maar in Christus Jezus wordt wel een antwoord gegeven. Christenen geloven dus dat God intens betrokken is bij het lijden. Hij is niet ongevoelig voor het lijden, maar Hij gaat er ook niet aan onderdoor. Hij staat er hoe dan ook boven, als de Levende God, die op weg is naar een nieuwe wereld zonder rampen, zonder pijn en moeite en zonder dood. God zal hoogstpersoonlijk alle tranen drogen.

Lees ook eens: Hoe zit dat eigenlijk met 'ziekte' ?

Om over na te denken:

In de bijbel lezen we dat Jezus vele zieken genas. Waarom eigenlijk niet allemaal en niet allemaal? Een vraag waar velen mee worstelen.

Denk maar aan wat er in Lukas 7:21 staat:: “En in dezelfde ure genas Hij er velen van ziekten en kwalen, en boze geesten; en velen blinden gaf Hij het gezicht.” Volgens de engelse Bijbelgeleerde J. Gill betekent dit niet dat er sommigen waren die Hij niet van hun ziekten genas. Maar, “dat Hij allen genas die kwamen of tot Hem gebracht werden.” En dat waren er velen. Dat dit de juiste verklaring is blijkt wel uit Markus 3:10: “Want Hij had er velen genezen, alzo dat Hem al degenen, die enige kwalen hadden, overvielen, opdat zij Hem mochten aanraken.” Hier wordt eerst gezegd dat Hij er velen genas. Maar wie waren die ‘velen’? Antwoord: al degenen die enige kwalen hadden. De NBG vertaalt het zo: “Want Hij genas velen, zodat allen, die kwalen hadden, op Hem aandrongen om Hem te kunnen aanraken.”

Natuurlijk heb je gelijk dat de Heere Jezus niet alle mensen in Israël genezen heeft, tijdens Zijn omwandeling op aarde. Immers, na Zijn Hemelvaart lezen we dat Petrus de kreupele aan de schone poort genas. Het betrof hier een man die al verlamd was vanaf zijn geboorte (Hand.3:2-7). Blijkbaar was deze man al verlamd toen Jezus de tempel in- en uit ging. Werd hij toen nog niet naar deze poort toe gedragen door zijn familie? Of ging de Heere een andere poort door toen hij daar wel was? We weten het niet.

Uit Handelingen 5:15-16 blijkt dat er nog heel wat zieken in Jeruzalem en omgeving waren, kort na de Hemelvaart van Christus, die nu door de apostel Petrus genezen werden. In Handelingen 8:5-7 blijkt dat Filippus hetzelfde mocht doen in Samaria. Overigens genezen de apostelen niet uit eigen kracht maar God is aan het werk door hun handen. Ze beschikten niet zelf over helende krachten.

Dat brengt ons bij een belangrijk feit. De apostelen konden alleen genezen als God de kracht er toe gaf. Paulus kon bijvoorbeeld zijn vriend Trofimus niet genezen. God liet het blijkbaar niet toe (2 Tim.4:20). Ook kon Paulus zichzelf niet van zijn oogkwaal afhelpen. We krijgen in Gal.4:15 een duidelijke aanwijzing dat hij daar aan leed. Sommigen denken dat de verergering van deze kwaal de manier was waarop de Heilige Geest hem verhinderde om snel verder te reizen (Hand.16:6).

Maar, schrik niet, ook de Heere Jezus kon niet ‘zo maar’ iemand genezen. In Matth. 13:58 staat: “En Hij heeft aldaar niet vele krachten gedaan, vanwege hun ongeloof.” Werkten de mensen verlammend op Hem? Nee! Wat dan? Het antwoord lezen we in Johannes 5:19: “Jezus dan antwoordde en zeide tot hen: Voorwaar, voorwaar zeg Ik u: De Zoon kan niets van Zichzelven doen, tenzij Hij den Vader dat ziet doen; want zo wat Die doet, hetzelve doet ook de Zoon desgelijks.”

De Heere Jezus moest voortdurend op de Vader letten om te weten of de kracht er was om te genezen of niet. Zie Lukas 5:17: ”En het geschiedde in een dier dagen, dat Hij leerde, en er zaten Farizeeën en leraars der wet, die van alle vlekken van Galilea, en Judea, en Jeruzalem gekomen waren; en de kracht des Heeren was er om hen te genezen.” Dat laat zien, dat Hij waarachtig mens was. Hij was even afhankelijk van ´s Vaders kracht als Paulus, Petrus en allen na hen. We zeggen wel dat Zijn Goddelijke natuur zich geheel had teruggetrokken. Hij wilde daar geen gebruik van maken. Dat blijkt bij voorbeeld uit Markus 3:21: “En als degenen, die Hem bestonden, dit hoorden, gingen zij uit, om Hem vast te houden; want zij zeiden: Hij is buiten Zijn zinnen.” Prof. J. van Bruggen legt uit dat zijn verwanten dachten dat Jezus zichzelf niet meer in de hand had. En dat alleen opsluiting Hem weer tot zichzelf zou brengen. Men kreeg deze indruk van Hem omdat Hij maar doorging met genezen en geen tijd had om te eten. Zie Mark.3:20. De Heere moet er uiterst vermoeid en slecht hebben uitgezien. Zo leed Hij in Zijn menselijke natuur aan het lijden van de mensen om Hem heen. Jesaja had al geprofeteerd dat Zijn gezicht ernstig getekend zou worden door dit lijden. Zie Jes.52:14. Nee, Hij wilde Zijn Goddelijke natuur niet te hulp roepen. Dat bleek wel heel bijzonder uit de verlatenheid die hij ervoer aan het kruis. Hij wilde de wil van de Vader doen, wat dat Hem ook zou kosten!

Het diepste antwoord op jouw vraag ligt dus in de gehoorzaamheid aan de wil van God.

Trouwens, wist je dat elke gelovige een belofte heeft om middel in Gods hand, tot genezing van een ander te zijn? Zie Jakobus 5:16: “Belijdt elkander de misdaden, en bidt voor elkander, opdat gij gezond wordt; een krachtig gebed des rechtvaardigen vermag veel.”