De jongste dag

Maar de dag des Heren zal komen als een dief. Op die dag zal de hemel dreunend vergaan en de elementen door vuur worden verteerd; en de aarde met al wat erop is zal verbranden.” (1 Petr. 3, 10)

“Maar volgens Zijn belofte verwachten wij een nieuwe hemel en een nieuwe aarde, waar gerechtigheid zal wonen.” (2 Petr. 3, 13)
 
De mens bestaat uit lichaam en ziel

Daarom zijn de zielen van de overledenen zonder lichaam onvolledige mensen. Het definitieve eind van de wereld verlangt echter volmaaktheid. Ook verlangt de rechtvaardigheid dat de lichamen van de mensen, waarmee zij goed of kwaad hebben gedaan, eveneens hun aandeel in loon of straf krijgen. Daarom heeft God een dag vastgesteld waarop de zielen hun lichamen weer terugkrijgen: de jongste dag, het eind van de wereld, de reiniging van de aarde
 
De materiële schepping dient ertoe dat de mens de eeuwige zaligheid kan verwerven. Bereikt hij zijn doel, dan krijgt zijn ziel aandeel aan het leven en aan de eeuwige heerlijkheid van God. Door de ziel krijgt ook het lichaam aandeel aan deze heerlijkheid van God. En omdat de gehele materiële schepping gericht is op de zaligheid van de mens, zal ook zij voor en door de mensen aandeel aan deze heerlijkheid van God verkrijgen.
 
Daarom schrijft de H. Paulus in de brief aan de Romeinen over de hoop die God gaf, “dat ook de schepping verlost zal worden van de slavernij van de vergankelijkheid en zal delen in de glorierijke vrijheid van de kinderen Gods.” (Rom. 8, 21)
 
Door de zonden van de mensen heeft ook de schepping geleden

“Want wij weten, dat op het ogenblik de gehele schepping in zuchten en weeën ligt.” (Rom. 8, 22) Dat toont ons zo veelvoudig ontwrichte milieu juist vandaag op ontstellende wijze. Daarom is het nodig dat zij vooraf gereinigd, gelouterd en hersteld wordt. Ook dat zal op de jongste dag gebeuren. De bestaande schepping wordt door God ontbonden en vernieuwd. “En ik zag een nieuwe hemel en een nieuwe aarde; want de eerste hemel en de eerste aarde zijn vergaan, ook de zee bestaat niet meer.” (Openb. 21, 1)
 
Op deze nieuwe, gereinigde, verheerlijkte aarde zal dan de woonplaats van de zaligen van de hemel zijn. De H. Schrift spreekt van deze woonplaats als van het “nieuwe Jeruzalem”, de “heilige stad Jeruzalem, die van God uit de hemel nederdaalde in de heerlijkheid Gods.” (Openb. 21, 10)
Maar deze stad kan alleen door de rechtvaardigen, de heiligen en verheerlijkten bewoond worden, die in de vriendschap van God staan. “De lafaards echter en de trouwelozen, de verdorvenen en moordenaars, de ontuchtigen en tovenaars, de afgodendienaars en alle leugenaars, hun deel is de poel die brandt van vuur en zwavel; dat is de tweede dood.” (Openb. 21, 8)
 
Het laatste oordeel
 
Voor dit definitieve eind van de wereld is er dus nog eens een scheiding van de goeden en de slechten. We noemen deze scheiding het laatste oordeel.

De zielen van de mensen zijn al na hun dood in het persoonlijk oordeel naar hun plaats gewezen. Maar nu worden de complete mensen, met lichaam en ziel, een tweede keer geoordeeld.
 
Het menselijk geslacht is een eenheid. Alle mensen tezamen vormen een familie, waarin de daden of nalatigheden van de een noodzakelijk ook altijd gevolgen hebben voor de anderen. Daarom moeten nu ook alle daden van alle mensen uit alle tijden openbaar worden voor alle mensen van alle tijden. “Want niets is verborgen, dat niet openbaar wordt; en niets is geheim, dat niet bekend zal worden en aan de dag zal komen.” (Luk. 8, 17) Dat gebeurt bij het laatste oordeel. Daarom noemen wij het ook het “algemeen oordeel”.
 
De definitieve scheiding
 
“Ik zag de doden, groot en klein, voor de troon staan. En de boeken werden geopend. En nog een ander boek werd geopend, dat is het boek des levens. En de doden werden geoordeeld naar hun werken, zoals die in de boeken beschreven stonden.” (Openb. 20, 12)
 
Wie goed hebben gehandeld en in de genade van God zijn gestorven, krijgen hun lichaam in verheerlijkte toestand terug. Hun lichamen zijn nu dus niet alleen volmaakt, zonder smet, ongeschonden, onschendbaar en onsterfelijk. Daarbij komt nog klaarheid van het lichaam, d.w.z. een stralende glans, die van de heerlijkheid van de ziel op het lichaam overgaat; beweeglijkheid en lichtheid, d.w.z. dat de ziel het lichaam heel licht kan bewegen, waarheen ze maar wil; geestelijkheid van het lichaam, d.w.z. dat het lichaam zo volkomen onderworpen is aan de geest, dat het iedere wenk van de wil volgt.
 
Wie slecht gehandeld hebben en in vijandschap met God gestorven zijn, krijgen hun lichaam ook terug. Ook hun lichamen zijn volmaakt, onverwoestbaar en onsterfelijk. Maar hun onverwoestbaarheid en onsterfelijkheid dient hun slechts ertoe, eeuwige onbeschrijfelijke pijnen te verduren, waaraan zij noch door zwakte noch door dood kunnen ontsnappen: “Zij zullen gepijnigd worden dag en nacht in alle eeuwigheid.” (Openb. 20,10) Vanzelfsprekend ontbreken aan hun lichamen de klaarheid, beweeglijkheid en geestelijkheid, die een gevolg zijn van de eeuwige zaligheid.
 
Een vagevuur is er niet meer, want met het einde van de wereld hebben allen hun uiteindelijke doel bereikt: de hemel of de hel.

Dat is de voleinding van de wereld: de gelukzalige, verheerlijkte, vergoddelijkte schepping. Ze omvat het hele geheiligde universum: de heilige engelen, de heilige mensen, de gereinigde en verheerlijkte materie. Dat is de nieuwe hemel en de nieuwe aarde.
 
“Buiten echter zijn de honden en de tovenaars, de ontuchtigen en de moordenaars, de afgodendienaars en ieder die de leugen liefheeft en spreekt.” (Openb. 22, 15) Al het kwaad en al het boze is daarmee voor altijd van de verheerlijkte schepping afgezonderd en bestaat voort in eeuwige scheiding daarvan: de demonen, de verdoemde mensen en de “vuurzee”: de hel.

“Het is geschied. Ik ben de Alfa en de Omega, het Begin en het Einde.” (Openb. 21, 6)