De zware opdracht

In 2 Kon. 24 wordt verteld hoe Nebukadnezar, de koning van Babel voor de eerste keer optrekt tegen Jeruzalem. De jonge koning Jojachin geeft zich over en wordt in ballingschap weggevoerd naar Babel. En mèt hem een groot deel van de voornaamsten van het land. Nebukadnezar stelt dan Zedekia, een oom van Jojachin aan, als koning over de rest van het volk dat in Jeruzalem en Juda achterblijft. Onder de weggevoerde ballingen is ook een priester: Ezechiël. De ballingen hebben zich voor een groot deel gevestigd aan de oever van de Kebar en daar ziet Ezechiël op een dag die hij nauwkeurig noemt: "de hemel geopend en gezichten van Godswege". Zo roept de HERE hem tot profeet. Een deel van het volk woont dan nog in Kanaän en Jeruzalem is nog de hoofdstad. De ballingen zijn ervan overtuigd dat hun ballingschap maar kort zal duren. Jeruzalem kan niet ondergaan. Daar staat immers de tempel van Jahwe. De HERE zal niet dulden dat zijn heiligdom wordt ontwijd.

Ezechiël krijgt nu de zware opdracht de ballingen die illusie te ontnemen. De straf die over het tienstammenrijk is gekomen, zal ook Juda (het tweestammenrijk) treffen. Jeruzalem en de tempel zullen worden verwoest. Ook de rest van het volk zal, na een vreselijk beleg, in ballingschap gaan. Dat is de inhoud van het eerste deel van Ezechiëls profetieën. De ballingen moeten af van de illusie, dat Jeruzalem stand zal houden en dat zijzelf binnen afzienbare tijd weer terug zullen gaan naar die geliefde stad. De straf van God is niet meer af te wenden. De zonden van het achtergebleven deel van het volk zijn daarvoor te groot. Met allerlei zinnebeeldige handelingen moet Ezechiël de ballingen daarvan overtuigen.

En Jeruzalem valt! Stad en tempel worden verwoest en wat er nog van het volk over is, wordt in ballingschap weggevoerd. Ezechiëls profetie blijkt waar. (2 Kon. 24 : 8-17; Ez. 1: 1; 2 Kon. 17 : 7-23; Ez. 8-11; Ez. 33 : 21; 2 Kon. 24 : 18-9 25: 26.

Toch is er toekomst

Na de val en de verwoesting van Jeruzalem mag de profeet in de naam van de HERE toch ook weer spreken over herstel en vernieuwing. Er blijft een toekomst voor het volk van God, wanneer de straftijd voorbij is. Daarover handelen Ezechiëls profetieën in het tweede deel van zijn boek.

Het visioen

Op een aangrijpende manier wordt het herstel van Israël aangekondigd in hoofdstuk 37. Ezechiël krijgt een machtig visioen (vs. 1-10). De HERE voerde hem in de geest, dus in een visioen, naar buiten en zette hem neer in een dal (vs. 1). Een visioen is iets anders dan een droom. De profeet is wakker, maar lichaam en geest zijn als gescheiden, en in de geest ziet hij wat de HERE hem toont. Zo ziet Ezechiël een dal vol beenderen, dorre doodsbeenderen, verspreid door heel het dal: als één groot slagveld. Daar heerste de doodse stilte van het kerkhof. Dan stelt de HERE de profeet een vreemde vraag: Kunnen deze beenderen herleven?

Welk antwoord moet de profeet daarop geven? Menselijk is het immers onmogelijk. Maar de profeet is voorzichtig. Hij zegt geen "ja" en geen "nee": "Here HERE Gij weet het". Dan geeft God Ezechiël de opdracht te profeteren tegen die dorre beenderen. Hij moet tot die beenderen zeggen, wat de HERE zal doen. De profeet volgt het bevel van de HERE op, hoe bespottelijk dat ook lijkt: profeteren tegen botten. En dan gebeurt het wonder. Er ontstaat een geruis, er komt beweging in die beenderen. Ze zoeken elkaar op, ze voegen zich bij elkaar in hun oorspronkelijk verband. Met spieren, vlees en huid worden ze overdekt. Menselijke lichamen liggen daar nu. Maar er ontbreekt nog iets: ze leven nog niet, er was "nog geen geest in hen". Dan moet Ezechiël profeteren tot de geest. En de geest komt van de vier windstreken en blaast in de "gedoden" . En ze herleven en gaan staan. Een geweldig groot leger. ( Gen. 2 : 7;

Het volk zal herleven

De verzen 11 tot 14 verklaren het visioen. De beenderen stellen de Israëlieten voor. Die denken: het is met ons gedaan, we zijn als dood. Nu Jeruzalem en tempel zijn verwoest is herleving van het volk niet meer mogelijk. Maar de HERE zegt: er is nog hoop. Ze zullen terugkeren naar hun eigen land. Dat zal zijn als een komen uit de graven, als een opstanding uit de dood. Voor mensen is dat onmogelijk - maar zoals in het visioen doodsbeenderen herleven - zo zal Israël herleven. Waardoor? De HERE belooft: "Ik zal mijn Geest in U geven, zodat gij herleeft". Mijn Geest, dat is de Geest van God, de Geest van het leven, van de levensvernieuwing, van de opstanding uit de dood.

God heeft die belofte vervuld. Het wonder is gebeurd. De Israëlieten zijn uit de ballingschap teruggekeerd. Die terugkeer hebben ze ervaren als "een herleving uit de dood". Maar dat was slechts het begin. Voortgaande levensvernieuwing kwam toen God zijn Heilige Geest uitstortte op zijn gemeente op de Pinksterdag. En die vernieuwing Openb. 21 : 5