Here, leer ons te ontvangen

Je kunt dit hoofdstuk in twee delen verdelen, zoals ook de vertaling van het Ned. Bijbelgenootschap doet, nl. Vers 1 t/m 11 met als samenvatting: "Veelgaven, één Geest" en vers 12 tot 31: "allen leden van één lichaam". Beide delen sluiten nauwelkaar aan.

In de hoofdstukken 12 t/m 14 schrijft de apostel Paulus over "de geestelijke gaven", de gaven van de Heilige Geest. Hoofdstuk 12 is hiervan het begin. Misschien zijn de apostel vragen gesteld over die Geestesgaven, wellicht dat hij daarom zo uitvoerig over deze belangrijke zaak schrijft.

Jezus is Heer

De apostel herinnert de Corinthische christenen aan de tijd nog maar kort geleden, dat ze nog heidenen waren en zich "blindelings maar de stomme afgoden lieten heendrijven' , .Ze zochten toen contact met die "goden". Maar dat waren geen goden; je kon met die goden geen verbinding krijgen. Je kon tot die "goden" bidden, je kon ze aanroepen, maar er kwam nooit antwoord. De bijbel spreekt ook in het Oude Testament over die "stomme" goden (1 Kon. 18 : 25-29.

Maar de gemeente van Christus in Corinthe heeft de Heilige (Ps. 115; 135) Geest ontvangen. Ze belijden nu: " Jézus is Heer". Tot die belijdenis (Jes.44 : 6-20) kom je alleen door de Heilige Geest, doordat de Geest je daarvoor de ogen opent door middel van de prediking van het evangelie.

Paulus weet, dat de gemeente van Corinthe de Here Jezus erkent als haar Heer. Daardoor weet hij, dat de Heilige Geest in die gemeente aan het werk is. Dat ziet de apostel als één van de grootste geschenken die God geeft: zijn Geest. Die Geest doet wonderen. Die veran- dert en vernieuwt heel het leven. Die radicale verandering kun je samenvatten in die paar woorden: Jezus is Heer .

Dat betekent een grondige breuk met het verleden: toén dienden de Corinthiërs als slaven de afgoden. Harde meesters waren dat! Nu weten ze zich het eigendom van de Here Jezus. Nu willen ze graag zijn slaven en slavinnen zijn en de wil van deze Meester doen, uit dankbaarheid voor hun verlossing uit het slavenjuk van het heidendom. Ze laten zich daarbij leiden door de Heilige Geest: het evangelie wijst hen de weg. De apostellegt in dit hoofdstuk op twee zaken de na- druk: op de verscheidenheid en de eenheid van de gemeente.

In vers 1-11 gaat het vooralover de éne Geest, in vers 12-31 over het éne lichaam. Veel gaven, één Geest.Eerst over de vele, verschillende gaven van de éne Geest. Dan over de vele en verschillende leden van dat éne lichaam.

De apostel somt een hele rij "genadegaven" op: (grieks: charismata) bedieningen, werkingen, spreken met wijsheid, spreken met kennis, geloof, gaven van genezingen, werking van krachten, profetie, onderscheiden van geesten, allerlei tongen, vertolking van tongen (vs. 4- 10). Gaven van die éne Geest. Maar niet ieder in de gemeente ontvangt dezelfde gaven. De Geest is vrij in het uitdelen daarvan, zoals Hij wil (vs. 11).

In de gemeente dus geen uniformiteit en nivellering! De gemeente van Christus toont een veelvormig beeld. Maar dat mag geen aanleiding zijn tot onderlinge afgunst. De Geest geeft het immers aan ieder in het bijzonder, de één deze, de ander die gave, naardat de Geest wil. Wat betekenen nu deze genoemde gaven?

Verscheidenheid in bedieningen (diakoniai) is er, zegt de apostel (vs. 5). Je herkent daarin het woord "diaken" en "diaconie". Maar Paulus denkt hier niet alleen aan het bijzondere ambt van diaken. Zijn bedoeling reikt verder: de hele gemeente wordt geroepen tot "diaconie' , tot dienstbetoon aan elkaar. Er is wel verscheidenheid in die bediening, de één doet en kan het zus, de ander zo. Maar de gelovigen worden ertoe in staat gesteld door de Geest. In dat dienstbetoon volgt de gemeente het spoor van haar Heer. Jezus Christus is niet gekomen Marc. 10 : 45 om gediend te worden maar om zelf te dienen.

Verscheidenheid in "werkingen"

Van dat onderling dienstbetoon binnen de gemeente gaat een krachtige werking uit, weer onderling verschillend. Deze bedieningen en "werkingen" hebben betrekking op alle leden van de gemeente. Maar het is ook altijd bedoeld "tot welzijn van allen" (vs. 7). Er zijn ook gaven die de één wel en de ander niet ontvangt (vs. 8-10): -"Spreken met wijsheid" en "spreken met kennis".

De Geest geeft aan sommige gemeenteleden uitzonderlijke wijsheid in geloofszaken.

Aan anderen een grote kennis van de Heilige Schrift. Bij hen kan ieder terecht als hij problemen heeft over het geloof of vragen over wat de Here in de Schrift zegt.

De gave van "geloof" zal niet zien op het geloof dat ieder gelovige ontvangt. Het gaat hier om een uitzonderlijk, krachtig geloof, waardoor iemand wonderen kan doen, die met het verstand niet zijn te beredeneren.

Zo zijn er die zieken kunnen genezen of andere krachten kunnen doen.

Anderen hebben gaven van de profetie, zij ontvangen dus openbaringen door de Geest.

Weer anderen onderscheiden scherp waarheid van leugen.

En zo worden ook als bijzondere charismata van de Geest genoemd: spreken in tongen (glossolalie) en vertaling van dat spreken in tongen, (1 Cor. 14: 1-19) (zonder die vertaling vindt de apostel dat spreken in tongen nutteloos). In hoofdstuk 14 gaat Paulus daar uitvoeriger op in.

De verscheidenheid in gaven is dus groot. Toch is de gemeente daardoor niet verdeeld: alle gaven komen immers van één en dezelfde Geest. En daar gaat het om al die gaven moeten dienen tot de geestelijke opbouw van het geheel, de gemeente: het lichaam van Christus. Zo komt de apostel op het menselijk lichaam, als beeld van de gemeente.

Veel leden, één lichaam

Dat menselijk lichaam is één geheel, maar het bestaat uit veel leden, veel lichaamsdelen. Elk lid heeft een eigen aparte functie, in het geheel is het echter onmisbaar. De leden hebben elkaar nodig om het lichaam goed te doen functioneren. De apostel werkt dat uitvoerig uit. (1 Cor. 12 : 12) En zo staat het nu ook met de gemeente. De Christus is één lichaam. Dat is kernachtig uitgedrukt: Christus is één met de gelovigen, Christus is het hoofd van het lichaam en de gelovigen zijn de leden.

Dat is bij Paulus een geliefd beeld dat hij ook in andere brieven (Efeze 1 : 22) gebruikt. Het gaat steeds om de eenheid én de verscheidenheid van de (Col. 1 : 18) gemeente; er is een sterke, hechte eenheid, hoe verschillend van (Rom. 12 : 1-8) afkomst en positie de leden ook zijn Goden, grieken, slaven, vrijen), allen zijn tot één lichaam gedoopt en met één Geest gedrenkt. (1 Cor. 12: 13) Die doop was aan de Corinthiërs bediend, die éne Geest hadden ze ontvangen, toen ze met "de stomme afgoden" hadden gebroken en Jezus als Heer waren gaan belijden. Dat betekende: niet meer leven in de zonde, maar een nieuw leven beginnen.

Dat konden ze door de Geest, waarmee ze "gedrenkt" waren, de Geest die hen nu vervulde. En elk lid van de gemeente heeft zijn eigen waarde. Zoals we de zwakste en onaanzienlijkste leden van ons lichaam met grote zorg behandelen, zo moeten ook de onopvallende leden van de gemeente, die misschien minder buitengewone gaven hebben ontvangen, juist met grote zorg worden behandeld. Zorgen voor elkaar als gemeenschap der heiligen, meeleven met elkaar bij vreugde en verdriet. (1 Cor. 12 : 24-26). Ons menselijk lichaam: wat een verscheidenheid.

Maar we kunnen er niets van missen, want dan zijn we niet meer compleet. Zo is het ook met de gemeente: "Gij nu zijt het lichaam van Christus (1 Cor. 12 : 27) en ieder voor zijn deelleden". En evenmin als het lichaam alleen maar "oog" kan zijn of "oor", zo móet er ook verscheidenheid zijn in de gemeente. De Geest geeft verschillende gaven: niet ieder kan apostel of leraar of bestuurder zijn. Daarom geen afgunst, maar dienst aan elkaar! De gelovigen mogen niet leven als los zand naast elkaar, ieder bedacht op eigen welzijn. Elk lid moet de ontvangen gaven gebruiken op een manier die de andere leden ten goede komt.

IDienstbetoon uit liefde. Op die weg van de liefde wil de Geest de (1 Cor. 12: 31) gemeente leiden. Over die liefde zingt de apostel in hoofdstuk 13 zijn lied.

Openbaring 21 :9-27 - De kerk: een zaak van geloof

We belijden: "ik geloof een heilige, algemene, christelijke kerk, de gemeenschap der heiligen". We zeggen niet: ik zie de kerk.

Natuurlijk is er van de kerk wel wát te zien, maar wat we zien is toch maar een klein deel van het geheel. Daarom: we geloven de kerk. We geloven niet in de kerk: we geloven in God.

De Heidelbergse Catechismu zeg: ik geloof' , dat de. Zoon. van God uit het hele menselijke geslacht Zich een gemeente, die tot het eeuwige leven uitverkoren is, van het begin van de wereld tot aan het einde, vergadert, beschermt en onderhoudt". De Zoon van God is met de vergadering van de kerk begonnen bij "het begin van de wereld". (Gen.3:15) Dat was toen Hij de in zonde gevallen Adam en Eva in hun angst en verbijstering opving. Terwijl de slang (de satan) werd vervloekt, beloofde God aan Adam en Eva en hun nageslacht de verlossing: Het vrouwenzaad (de Christus) zou de kop van de slang vermorzelen en zó zijn volk verlossen uit de macht van de duivel. Dat was het prille begin van de kerk. We geloven dat, omdat God ons dat in zijn Woord openbaart. Van die kerk wordt later de eerste publieke samenkomst vermeld. Die vergadering van de kerk zal doorgaan tot "het (Gen. 4 : 26) eind van de wereldgeschiedenis'.

Ook dat is een zaak van geloof. De Zoon van God is nog altijd bezig zijn gemeente te vergaderen. Ook over het eind daarvan heeft God ons iets geopenbaard. Johannes heeft op het eiland Patmos in visioenen de voltooiïng gezien van het vergaderwerk van de Zoon van God, dat de eeuwen omspant. De kerk is klein begonnen: met maar twee mensen. Ze zal eindigen in (Openb. 7 : 9) "een schare die niemand tellen kan". Groots en overweldigend. (Openb. 21,22)

In de laatste hoofdstukken van Openbaring beschrijft Johannes de voltooide kerkstad. Ze is zo indrukwekkend en heerlijk, dat Johannes nauwelijks woorden kan vinden om het allemaal op te schrijven. Ook dat alles zien we nog niet. We geloven het, omdat God het zo zegt. Daarom: "Ik geloof een heilige, algemene, christelijke kerk".

In vers 9 van hfdst. 21 roept een engel Johannes omdat hij hem iets wil laten zien: "de bruid, de vrouw van het Lam". En wat krijgt Johannes te zien? "De heilige stad Jeruzalem, nederdalende uit de hemel van God" (vs. 10). De stad met haar bevolking is dus "de bruid van het Lam". In vs. 2 werd van die stad gezegd dat zij was "getooid als een bruid, die voor haar man versierd is". De stad had "de heerlijkheid van God" (vs. 11) en dan probeert Johannes die heerlijkheid onder woorden te brengen. De glans van de stad lijkt op een zeer kostbaar gesteente, als de kristalheldere diamant (vs. 11).

Vandaag, nu de gemeente nog vergaderd wordt, is er helaas nog genoeg kritiek op haar en haar leden te leveren. Maar als de vergadering van de kerk voltooid is, en ook de laatste smet weggenomen, is alles nieuw gemaakt (vs. 5). De voltooide kerkstad is vol van Gods heerlijkheid: kristalhelder, als de diamant.

De afmetingen van de stad

De muren van deze stad zijn groot en hoog: 144 el (vs. 17), dat is 70 meter. Dat is erg hoog, maar nog merkwaardiger wordt het als we letten op de afmetingen van de stad zelf. Die lag in het vierkant

Ven elke zijde meet 12.000 stadiën, dat is ongeveer 2400 km. Maar dat is ook haar hoogte. (vs. 16). We krijgen dus het beeld van een machtige kubus, die met alle menselijke afmetingen spot, stralend en fonkelend als een ontzaglijke edelsteen. Misschien moeten we ons voorstellen: een stad in terrassen gebouwd tegen de helling van een enor- me berg. Ze is niet beklimbaar, maar de geringheid van de hoogte van de muur in vergelijking met de afmetingen van de stad, maakt dat de bewoners zich niet op gesloten voelen. Ze kunnen vrij uitzien naar buiten. Dan lijkt die muur niet eens zo hoog. Toch is die muur belangrijk.

We hebben hier met een visioen te maken, dat is duidelijk. Al die maten en getallen hebben een symbolische betekenis. Als we dat vergeten, begrijpen we de eigenlijke boodschap niet en wordt alles erg onwezelijk. Die kubusvormige stad met allemaal gelijke zijden is het beeld van de voltooide, complete kerkstad, de gemeente van Jezus Christus, van het begin van de wereld tot het einde, door Christus vergaderd. Daar ontbreekt niets meer aan, alles is in harmonie. Het werk van Christus is helemaal áf: "ze zijn geschied". (vs. 6). Joh. 10: 16 Allen, die de Vader Hem gegeven heeft, heeft Christus vergaderd: het Joh. 17: 12 is nu één kudde, één Herder.