De verhouding tussen God en de mens wordt in de Bijbel ook 'verbond' genoemd

Twee landen kunnen met elkaar een verbond sluiten. Het ene land belooft dan het andere te helpen bij een aanval door een derde land. Maar het heeft tevens zelf recht op hulp in geval van nood. De verhouding tussen God en de mens wordt in de Bijbelook 'verbond' genoemd. Dat verbond is ook na de zondeval blijven bestaan.

De gelovigen die de Schepper na de zondeval in Zijn verbond opneemt, noemen God zoals Hij zich aan hen bekend gemaakt heeft: HERE. Dat betekent: Ik ben, die Ik ben. In die naam komt de trouw van God tegenover de mensen tot uitdrukking.

Tegenover elkaar

HERE; dat is de vertaling van het Hebreeuwse woord Jahwe, vroeger ten onrechte gelezen als Jehova. Het is de naam voor de God van het ver d met de mens. Op dat verbond wordt in een volgende studie dieper ingegaan.

Na de zondeval blijkt dat niet alle mensen belang hebben bij de trouw van de HERE. Velen denken dat ze God nodig hebben in het leven. Ze leven zonder berouw te tonen en zonder verlost te willen worden. De mensheid valt uiteen in twee groepen:

Aan de ene kant de mensen die God liefhebben en verlost willen worden van de zonde. En aan de andere kant mensen die God niet liefhebben en ook niet van de zonde verlost willen worden. En wie God niet wil kennen, vindt het natuurlijk niet nodig over zonde te spreken; die mens zal zelf wel uitmaken wat goed of kwaad is. Dan is er ook geen uitzien naar de Verlosser , de Zoon van God.

Dat onderscheid tussen mensen is er al in het begin van de Bijbel. De beide zonen van Adam en Eva, Kaïn en Abel, brengen beide de HERE een offer. Dat hadden ze zo geleerd van hun ouders. De vruchten van het land en dieren uit hun kudde worden aan de HERE aangeboden. Er wordt afstand van gedaan: ze worden ver- brand en zo aan God gegeven. Daarmee erkennen zij de HERE als Schepper en eerbiedigen zij Hem. Alles is van God. Hij is de goede gever.

Na de zondeval heeft een mens immers niet meer het minste recht op iets van deze aarde. Op die eerste bladzijden uit de Bijbellezen we dan, dat de HERE het offer van Kaïn niet aanvaardt en dat van Abel wel. Waarom? Abel offerde werkelijk uit geloof. Kaïn niet. Abel erkende met zijn offer, dat God zijn Schepper is, van wie hij in alles totaal afhankelijk was. Abel wist dat hij alleen maar kon leven, omdat God hem in leven .liet. God betoonde hem Zijn 'gunst' (liefde, genade). Dat lag bij Kaïn wel heel anders. Uit alles wat er over hem geschreven wordt, blijkt dat hij vooral eigen baas' wil blijven.

Maar hij heeft wel begrepen, dat je God te vriend moet houden. Zijn offer is niet een uiting van dankbaarheid en afhankelijkheid, zoals het offer van Abel, maar (baat het niét, schaadt het niet) middel om zelf op de been te blijven. Hij wilde met zijn offer God gunstig stemmen om dan verder zijn eigen gang te kunnen gaan.

Het gaat werkelijk om zelfhandhaving tegenover God. Dat blijkt uit het vervolg van de geschiedenis. Als Kaïn merkt dat God het offer van Abel wel aanvaardt maar het zijne niet, wordt hij buitengewoon kwaad. En zijn woede brengt hem tot broedermoord; de eerste moord in de geschiedenis van de mensheid. En hij heeft er geen spijt van.

De strijd die door God werd aangekondigd tussen het 'vrouwenzaad' (de gelovigen) en het 'slangenzaad' de (ongelovigen) is in deze moord al heel duidelijk te herkennen. En de breuk tussen de beide broers zet zich voort in de volgende geslachten.

Langzamerhand ontstaan dan volken met geheel eigen levensopvattingen. De Bijbel noemt als een van de na- komelingen van Kaïn: Lamech (Gen. 4: 19-24). Hij verklaart zich onomwonden niet-afhankelijk van God. Hij is zijn eigen koning en zijn eigen rechter . Zijn ondernemende, geniale zoons hebben wel iets anders te doen dan hun leven te vullen met het dienen van de HERE.

Als je zo het vierde hoofdstuk van Genesis doorleest, ontdek je daar het begin van een cul- tuur (met muziek en wapens) die geen rekening wenst te houden met God. Het gezin van Lamech ver- wacht het niet 'van boven' maar 'van beneden' . In de woorden van Lamech komt (Gen. 4 : 23, 24) een manier van leven naar voren die je vandaag ook nog tegenkomt. We leven maar eenmaal, laten we er van maken, wat ervan te maken valt. Pluk de dag, want morgen ben je toch dood. En Iaat niemand me daarbij in de weg komen. Lamech en zijn gezin probeerden zich zo te wa- penen tegen de ellende op deze wereld.

Ze probeerden zo de gevolgen van de zondeval ongedaan te maken. . Met andere woorden: ze trachtten zichzelf te redden, te verlossen. Ze zagen zichzelf als bezitters van de hele wereld en bekommerden zich niet om God en Zijn geboden.

De Bijbel laat ons zien, hoe de houding van de nakomelingen van Kaïn was, door ons een beeld te geven van het gezin van Lamech. Maar de geslachtslijn van Kaïn wordt ons daarna niet verder meegedeeld.

De naam van de HERE aanroepen

Er ontwikkelt zich ook een geslacht dat wel erkent, dat het afhankelijk is van God. Mensen die verlangend uitzien naar de komst van Jezus Christus, de Verlosser , die de straf op de zonde zal dragen.

Het lijkt erop, dat dat geslacht zal uitsterven door de dood van Abel. Maar God schenkt Eva een andere zoon, die de lijn van Abel zal voort zetten: Seth. Als dan ook Seth een zoon krijgt, Enos, begint men de naam van de HERE aan te roepen. Dat betekent, dat zij die in God geloofden, samenkwamen om Hem te vereren en te bidden om de verlossing die God had beloofd. Maar ook om te bidden om te blijven geloven en te blijven vertrouwen.

Ook voor gelovigen is het moeilijk God te die- nen. Elk zondig mens heeft steeds weer de neiging zichzelf centraal te stellen. De mensen uit het nageslacht van Seth komen er publiek voor uit dat zij alles van God verwachten. Niet alleen alles voor dit leven, maar ook voor het leven na de dood. Dat is een heel andere opvatting dan die je van het nageslacht van Kaïn: je moet zelf maar zien, dat je iets van je leven maakt. De mens in ongeloof dient zichzelf; de gelovige dient God.

Wat begon in de dagen van Enos, het aanroepen van de naam van God, is gebleven tot op de dag van vandaag

Daarvoor is het nodig te weten wie God is. Eerst sprak God rechtstreeks tot de mensen. Adam en Eva zocht Hij op in het paradijs na de zondeval. En later zond Hij profeten die zijn woorden moesten doorgeven. Tenslotte zond God zijn eigen Zoon op de wereld.

Wie nu vandaag wil weten wie God is, moet de Bijbel opendoen. Want daarin maakt God zich bekend. Je moet dan wel de Bijbel, voor het éérst en/of opnieuw leren leze~. Het is geen gemakkelijk boek; hoewel...?! Er is hulp bij nodig: een stdiemogelijkheid als deze bijvoorbeeld, maar ook in de kerk wordt iedere zondag uit die Bijbel gelezen en gepreekt.

God is trouw

Twee levenshoudingen. Met God en zonder God. God heeft aangekondigd dat er tussen deze twee levenshoudingen strijd zal zijn.. Een oorlog als tussen twee legers; het ene strijdt vóór, het andere tégen God. Een strijd die gevolgen zal hebben voor het hele leven. Je houdt je aan de geboden van God, of je maakt zelf wel uit wat goed is. Vooral de gelovigen zullen het in deze strijd zwaar te verduren krijgen. Omdat zij vanuit zichzelf, van 'nature', zich aangetrokken voelen tot de tegenpartij, die de mens in het middelpunt van het leven stelt. Het vereist echte zelfoverwinning om God centraal te plaatsen en te doen wat Hij geboden heeft.

Ondanks dat zijn er al die eeuwen door mensen gebleven die God naar hun vermogen liefhebben en uit alle macht proberen naar Zijn geboden te leven. Dat kan alleen omdat God trouw is. Hij heeft immers Adam zijn woord gegeven. Het kost strijd, maar Jezus Christus zál overwinnen. Daar mag je zeker van zijn..

De eeuwigdurende Verbondstrouw

Deze woorden zijn uitgesproken bij de bediening van het Heilig Avondmaal te Ettrich, 24 augustus 1714.

"En Ik zal u Mij ondertrouwen in eeuwigheid." Hoséa 2:18

Wij worden opgeroepen om deel te nemen aan de maaltijd van de ondertrouw tussen Jezus Christus en de gelovigen, alsmede de bezegeling daarvan. Tot dit einde is het noodzakelijk dat de genoden diegenen zijn die aan Christus zijn ondertrouwd en onder de band van het huwelijksverbond zijn gebracht, daar anders de bezegeling maar wordt ontheiligd. Het toont ons aan dat aan Christus' zijde alles gereed is voor deze bruiloft; indien zondaren gewillig zijn, is er niets om het gelukkige huwelijk te belemmeren. Onze ogen zien heden dat zelfs de bezegeling van het verbond, het heilig sacrament voor ons gereed is en op deze wijze hebben wij een schone gelegenheid om ons eeuwig aanbelang te bevorderen. Er is een erwantschap tussen het huwelijk en de dood, dat er in ieder huwelijkscontract onder de mensen een artikel van de dood staat. Onze huwelijksgeloften luiden in deze woorden: "Totdat God ons door de dood zal scheiden." Zodat de sterfdag de partijen noodzakelijkerwijs op hun huwelijksdag in het gezicht moet staren. Het huwelijksbed is slechts een inleiding op het sterfbed. Maar ziet, hier is een huwelijkscontract zonder dat ontstellende artikel, ja wat meer is, zij sluit het duidelijk uit: "Ik zal u Mij ondertrouwen in eeuwigheid.

Het verbond dat onze God voorstelt een is huwelijksverbond, opdat onze Maker onze Man moge zijn. Hoe de mens in het hoogtepunt van zijn verdorven wijsheid het ook onbetamelijk mag vinden om vanwege het groot gewicht en belang der zaak te spreken over de grote onderhandeling tussen een Zaligmaker en verloren zondaren onder het denkbeeld van een huwelijk: toch is het ons genoeg dat de oneindig wijze God het niet onbetamelijk heeft gevonden, maar het als een nederbuigende minzaamheid beschouwt welke nodig is voor onze zwakheid. En het moet noodzakelijkerwijs gevaarlijk zijn om met die manier van spreken te spotten, welk gebruik het Woord des Heeren rechtvaardigt: "En Ik zal u Mij ondertrouwen in eeuwigheid," zegt de Heere.

De partijen in dit huwelijksverbond zijn Jezus Christus, de Zoon van God, én de gevangen dochter Sions, de verloren zondaren. De Vader heeft deze bruiloft Zijn Zoon bereid, Matth. 22:2. En de apostel vertelt ons dat het Christus is aan wie zondaren worden ondertrouwd: "Want ik heb u ondertrouwd aan een man, opdat Ik u als een reine maagd aan Christus moge voorstellen," 2 Kor. 11:2. Het is de heerlijke Bruidegom Die het huwelijkscontract voorstelt, bevordert en bewerkstelligt: "Ik zal u Mij ondertrouwen." Het is een bijzondere eigenschap van dit huwelijksverbond dat het in eeuwigheid is. De Heere bracht in het Sinaïverbond. Maar dat verbond duurde niet voort en Israël werd weggeleid. Hier belooft Hij hen weder te zullen brengen door het nieuwe verbond, het Evangelieverbond van de berg Sion, én dat dit verbond eeuwig zal zijn, voortdurende zolang de wereld staat. Omdat deze woorden zien op het geestelijk Israël, de uitverkorenen uit zowel Joden als heidenen, wordt er te kennen gegeven dat het verbond eeuwigdurend is, verwerpende om binnen de enge grenzen van de tijd te worden beperkt, maar zich uitstrekkende over alle de eeuwen der eeuwigheid.

Het ondertrouwen van verloren zondaren aan Jezus Christus is de weg welke in Gods wijsheid is uitgedacht en gevolgd wordt in het Evangelie tot hun herstel in de gunst van God. Gelijk zondaren aan Christus kunnen ondertrouwd worden, zo ondertrouwt Hij Zich diegenen, (aan wie Hij Zich ook ondertrouwt), in eeuwigheid om nimmer van hen te scheiden. Onze Heere Jezus Christus komt door middel van Zijn boodschappers in het huis van de moeder van de bruid (de openbare inzettingen) en vraagt haar toestemming; alleen
woorden zullen echter in dit, geval nooit baten. Door Zijn Geest treedt Hij in de verborgen kamers baars harten naar voren en aldaar stelt Hij het huwelijkscontract voor en brengt het tot een gelukkige afloop. Christus treedt door Zijn Geest de verborgen kamer des harten binnen en de vlammende wet gaat als Zijn voorloper voor Zich heen; en zó vreselijk is dat gezicht, dat de zondaar begint te vrezen en te beven, maar hij heeft alsnog geen vriendelijkheid voor de bruidegom, geen hart voor het huwelijk. Zo wordt er een vierschaar in zijn boezem gespannen: hij wordt beschuldigd, overtuigd en veroordeeld als een wetsovertreder en dan ziet hij zijn volsterkte behoefte aan een Zaligmaker, Hand. 16:29 en 30.

God openbaart Zijn Zoon in de verbroken, verbrijzelde en gevoelige zondaar door het licht van het Evangelie dat in zijn hart schijnt, Gal. 1:16. De koninklijke Bruidegom wordt geopenbaard aan de ziel in.
Zijn glansrijke voortreffelijkheden en volstrekte gepastheid voor haar toestand en tevens in Zijn gewilligheid om het armzalige schepsel aan Zich te ondertrouwen. De Geest van Christus raakt krachtdadig het hart van de zondaar aan, die daardoor gewillig wordt gemaakt om Christus te omhelzen en de handen in het huwelijksverbond ineen te slaan, Ps. 110:3. De partijen zijn met elkander ingenomen; Christus is met de zondaar ingenomen en de zondaar met Hem. Hoogl. 5:16, 1 Kor. 1:24-30, Ps. 24:8., 2 Sam. 22:5, Ps. 119:128, Lukas 14:26. Evenals Christus Zijns Vaders huis om haar heeft verlaten, evenzo doet zij voor Hem afstand van haar volk en haars vaders huis. Rom. 7:4, Job 34:32. De toestemming van de glorierijke Bruidegom om haar Hoofd en Man te zijn, vindt zij in het Woord, hetwelk de Geest aan haar toepast en zij door het geloof op zichzelf toepast. Haar ziel stemt erin toe om Hem aan te nemen zoals Hij Zichzelf aanbiedt; alzo geeft Christus Zich aan haar, zij ontvangt Hem en geeft zichzelf aan Hem, joh. 1:12, 2 Kor. 8:5, Hoogl. 2:16, 1 Kor. 6:17. Zondaren kunnen aan de Zoon van God worden onder-trouwd. "Ziet ik verkondig u grote blijdschap!" Als gewillig bent om aan Christus ondertrouwd te worden, Hij is gewillig; alles is voor de toestemming van de bruid gereed.

Dit huwelijk werd van eeuwigheid beraamd en besloten in de Vrederaad van de Drie-eenheid, Jer. 31:3. Aangezien God van eeuwigheid voorzag dat het ganse mensdom door de val van Adam in het verderf zou storten en niet wilde dat het ganse geslacht zou verloren zijn, bewerkstelligde dit ontwerp: een gepast ontwerp om verloren zondaren terug te winnen en hen in veiligheid te brengen wanneer zij zijn terug gewonnen. Aanvankelijk was de mens met God verenigd in een gewoon verbond van vriendschap, maar dat verbond werd een te slappe band bevonden voor zulk een onbestendig schepsel, want wat onder de nauwste banden van vriendschap een scheiding zal maken tussen vrienden, zal geen scheiding maken tussen man en vrouw. Welnu, des Konings vriend is in Zijn vijand veranderd door de breuk van het eerste verbond; om nu de misdadiger uit de gevangenis te brengen en om haar wederom uit te lokken en in gunst te herstellen, zo is er besloten dat zij aan des Konings Zoon moet worden onder-trouwd en op deze wijze met Hem verenigd worden, wil daar nooit weer zulk een noodlottige breuk komen tussen God en de zondaar.

De Bruidegom en al Zijn betrekkingen zijn met het huwelijk zeer ingenomen. In de tekst vinden wij daarover Zijn gedachten: "Ik zal u Mij ondertrouwen in eeuwigheid. " De zondaar mag zeggen: "Maar wil Hij mij werkelijk ondertrouwen?" "Ja, Ik zal u Mij ondertrouwen," zegt onze Heere. Ja werkelijk, het is moeilijk voor gevoelige zondaren om dat te geloven, ja, dat Hij er niet van af te brengen is, getuigt van Zijn vastbeslotenheid in deze. Indien u wilt weten hoe dit met Zijns Vaders gedachten overeenstemt, zal Jesaja het u zeggen: "De Heere had lust aan Hem, om Zijner gerechtigheid wil," Jesaja 42:21. Ja, Hij wordt u een minnaar ten gunste van Zijn Zoon, Hij verzoekt voor Hem, Matth. 17:5: "Deze is Mijn geliefde Zoon, in Dewelke Ik Mijn welbehagen heb; hoort Hem.- Het komt zeer overeen met de gedachten van Zijn Geest, want de woorden die Hijdienaangaande in de monden van Zijn dienaren geeft, zijn vol van welwillendheid jegens het huwelijk:
"Alle dingen zijn gereed; komt tot de bruiloft," Matth. 22:4. Toen de Bruidegom voor het eerst persoonlijk in het land van de bruid kwam, overeenkomstig het gezegend ontwerp, zongen de engelen, deze heerlijke inwoners van het Hogerhuis, bij Zijn komst: "Ere zij God in de hoogste hemelen en vrede op aarde, in de mensen een welbehage n," Luk. 2:13 en 14. Ja, het gehele land van de Bruidegom is er ten volle mee voldaan; vreugde verschijnt op ieders gelaat vanwege dit goede gevolg. "In de hemel zal er blijdschap zijn over één zondaar, die zich bekeert, " Lukas 15:7.

De wettelijke verhinderingen van dit huwelijk zijn alle op kosten van de Bruidegom uit de weg geruimd. Toen het oogmerk van dit huwelijk werd afgekondigd, stonden er partijen op om er bezwaar tegen te maken, welker monden
niet met mooie woorden konden worden gestopt. De gerechtig-heid zegt: de bruid is mijn schuldenaar en ik zal haar niet kwijtschelden; en aangezien zij niet heeft om te betalen, moet zij verkocht worden in de handen van de wraak om haar schuld te voldoen, Matth. 18:25. Zij is mijn misdadiger, zegt de wet en ik zal haar geen gratie verlenen; het vonnis des doods is over haar uitgesproken, Galaten 3:20. Waarheen iemand ook mag gaan om zich een bruid te verkiezen, de gevangenis mag hij niet ingaan en naar zijn believen een veroordeelde vrouw voor de dag brengen teneinde aan hem ondertrouwd te worden. Want ook al verbreekt het huwelijk de tijd waarin zij de straf moet uitzitten, nochtans mag het huwelijk de wet niet schenden. Er moet daarom eerst een dag komen waarop zij het heeft volbracht voordat er een huwelijksdag kan zijn. Zij is mijn wettige gevangene, zegt de duivel, en ik zal haar niet prijsgeven: "Zou ook een machtige de vangst ontnomen worden, of zouden de gevangenen eens rechtvaar-digen ontkomen?" Jes. 49:25. Deze verhinderingen waren inderdaad wettelijk en indien zij niet uit de weg zouden zijn geruimd, zou het voor eeuwig een krachtig einde hebben gemaakt aan het huwelijk tussen Christus en zondaren; maar Zijn hart was uit op het huwelijk en daarom heeft Hij er Zich op toegelegd om ze uit de weg te ruimen. Derhalve werd Hij vanwege haar schuld, Borg voor de gerechtigheid en betaalde tot de laatste kwadrantpenning. Hij heeft Zijn leven gegeven voor de misdadiger; en daar nu het rantsoen betaald is, moet de gevangenisbewaarder de gevangene laten gaan.

Het huwelijkscontract is reeds opgesteld en door de Bruidegom ondertekend; het bevat Zijn toestemming om met de gevangen dochter Sions te huwen. Het is te vinden in deze Bijbel, U vindt het in onze tekst en in de woorden die
volgen: "Ik zal u Mij ondertrouwen in eeuwigheid; ja, Ik zal u Mij ondertrouwen in gerechtigheid en in gericht en in goedertierenheid en in barmhartigheden. En Ik zal u Mij ondertrouwen in geloof; en gij zult de Heere kennen." Dit is Zijn Woord, dit is Zijn schriftelijk bevel dat Hij met Zijn bloed heeft verzegeld. Hij kan en wil het niet
loochenen. Hij heeft het u toegezonden opdat u het aan uw zijde mocht toestemmen. Zo wordt het gezegende huwelijk tussen Christus en u gesloten.

Indien wij op iets van onszelf aanspraak maken, onteren wij de koninklijke Bruidegom. Er is dus geen reden waarom wij iets in het huwelijkscontract zouden hebben in te brengen; er is reden toe om God te prijzen dat het contract ons nabijgebracht is én om het met ons ganse hart te onder-tekenen. Als bovendien onze raad van invloed zou zijn geweest bij de samenstelling van het huwelijkscontract, zo zouden wij het gewis hebben bedorven aangezien wij weinig gevoelen van ons wezenlijk aanbelang; wij zouden het één of
ander artikel hebben ingevoegd dat ons uiteindelijk in het verderf zou hebben gestort. Tenslotte, het is een kenmerk van het verbond, dat Christus de toestemming van de zondaar zal krijgen: "Al wat Mij de Vader geeft, zal tot Mij komen," Joh. 6:37. Een verzegeld afschrift daarvan wordt in de hemel bewaard onder de hoede van de Bruidegom en Zijn Vader. Daarin staan de namen en achternamen van allen die al aan Christus zijn ondertrouwd of ooit zullen worden; beschouw het zegel daarvan: "Evenwel het vaste fundament Gods staat, hebbende dit zegel: De HEERE kent degenen die de Zijnen zijn."

De ondertrouw komt niet tot een einde bij de dood. Onze verhoogde Verlosser sterft niet meer; de ondertrouwde bruid moet wel sterven, maar het verbond zal niet met haar sterven. Eindelijk komt de tijd dat de laatste polsslag van de gelovige slaat, dat zijn ogen zich zetten, dat zijn adem verdwijnt en dat het zilveren koord dat zijn ziel en lichaam tezamen verbond, wordt losgemaakt; maar zelfs dan blijkt het gouden koord van het huwelijksverbond dat hem met Christus verenigt zo vast als nooit tevoren.
Zijn kinderen, die uit zijn lendenen zijn voortgekomen, zijn niet langer de zijne; zijn boezemvrouw die één vlees met hem was, is dan vrij: maar de ondertrouw tussen
Christus en zijn ziel blijft vast; hij is nog altijd verenigd met de Heere en één geest met Hem. Hij wordt gedragen naar het land der vergetelheid; maar indien zijn stof kon spreken in het huis der stilte, dan zou het op even goede gronden kunnen zeggen: "Mijn Liefste is mijn en ik ben Zijn", want de dood van de gelovige is slechts een
slaap die deze betrekking niet ontbinden kan, Joh. 11:11: "Lazarus, onze vriend, slaapt": hoewel hij gestorven is toch is hij nog onze vriend. Wat meer is, wanneer zijn
stof hier en daar wordt rondgestrooid en de dampen van zijn dood lichaam door de lucht vliegen, zijn zij wel geborgen in de band des verbonds, hetwelk de opstanding der gelovige verzekert, gelijk onze Heere Zelf leert wanneer Hij dat bewijst als Mozes de Heere "de God van Abraham" noemt, Lukas 20:37.

De ondertrouw zal geen einde nemen bij het einde der wereld. Deze wereld zal een einde nemen, maar het huwelijksverbond tussen Christus en de gelovigen zal de
wereld overleven en nimmer eindigen. Het einde van deze wereld zal door vuur zijn; de dag zal komen dat deze aarde en de werken die daarin zijn in vlammen zullen opgaan, 2 Pet. 3:10: "Maar de dag des Heeren zal komen als een dief in de nacht, in welken de hemelen met een gedruis zullen voorbijgaan en de elementen branden zullen en vergaan en de aarde en de werken die daarin zijn, zullen verbranden". Wat
zal er dan worden van landerijen en bezittingen, oerderijen en koopwaar, aards vermogen groot of klein, wat nu velen terughoudt van het huwelijk met des Konings Zoon waartoe zij verzocht zijn en wat hen geen honger overlaat voor de
Evangeliemaaltijd? Maar degenen die nu in het huwelijks-verbond komen, zullen heden iets voor zich opzamelen wat het vuur van die vreselijke dag niet zal bereiken; want al zal dat vuur bergen en kastelen verbranden, door kasten heenbreken en de rechten op en bewijzen van landerijen en eer die van vader op zoon zijn overgeleverd gedurende vele generaties, die zich daarin bevinden, vernietigen, toch zal dat vuur niet in staat zijn om het huwelijkscontract tussen Christus en de gelovigen te verbranden: "Want bergen zullen wijken en heuvelen wankelen; maar Mijn goedertierenheid zal
van u niet wijken en het verbond Mijns vredes zal niet wankelen, zegt de Heere, uw Ontfermer", Jes. 54:10.

Laten we nu kijken naar de viering en voltrekking van het huwelijk tussen Christus en de gelovigen; het ligt binnen het gebied van die zinsnede in de tekst: "In eeuwigheid"

1. Op de laatste dag zal de koninklijke Bruidegom uit Zijns Vaders huis komen, uit Zijn ivoren paleizen en hoogste hemelen in de klederen van Zijn heerlijkheid,
vergezeld van al Zijn heilige engelen, Mat.25: 31.

2. De bruid zal uit het huis van haar moeder komen, het huis van de moeder-aarde, Job 1:21, het graf, dat duistere, enge en eenzame huis. (Diegenen worden uitgezonderd die bij Zijn komst nog zullen leven). Doch dat zal en vreugdevol uitgaan zijn; nooit had de bruid een dergelijk uitgaan. Hoort de blijdschap die er bij dat uitgaan zal zijn, Jes. 26:19: "Uw doden zullen leven, ook mijn dood lichaam, zij zullen opstaan; waakt op en juicht, gij die in het stof woont". Dit is een profetie die niet eerder volledig zal worden vervuld. Aanschouwt de heerlijke stoet die gezonden is om haar te vergezellen en ook haar te leiden tot de Bruidegom, een stoet engelen, die "Hij zal uitzenden om Zijn uitverkorenen bijeen te vergaderen uit de vier winden, van het ene uiterste der hemelen tot het andere uiterste derzelve", Mat. 24:31. En allen zullen zich tezamen verheugen want "zij zullen geleid worden met alle blijdschap en verheuging", Psalm 45:16.

3. De bruid zal aan de Bruidegom worden voorgesteld; zij zal de Heere tegemoet gaan in de lucht. Zij ziet hoe Zijn verrukkelijk beeld wordt getekend door de penseel van de Heilige Geest in het Woord des eeuwigen Evangelies en zij neemt Hem aan; maar alsdan zal zij Hem persoonlijk zien en Hem plechtig getrouwd worden. Zij wordt Christus aangeboden als een reine maagd. Beschouwt haar zoals zij op die dag zal worden voorgesteld; waar zijn al haar vorige mismaakt-heden? Zij wordt voorgesteld als hebbende geen vlek of rimpel of iets dergelijks; waar is haar vroegere zwartheid? Zij zal blinken gelijk de zon. Waar zijn al haar lompen die haar zo menigmaal met schande bekleedden? In gestikte klederen zal zij tot de Koning worden geleid.

4. De getuigen zijn tegenwoordig; de getuigen zijn de gehele vergadering van hemel en aarde om getuigen te zijn van de bruiloft. Daar is het heerlijke gezelschap der
heilige engelen; daar is het zwarte gezelschap der godde-lozen van wie er velen waren, die gewoon waren zichzelf te bevredigen met alleen toeschouwers van de ondertrouw te zijn; en nu zullen zij tot hun eeuwige beschaming en angst toeschouwers, ja alleen maar toeschouwers blijven.

5. Wanneer de koninklijke Bruidegom op Zijn troon zal zitten, zal Hij Zijn ondertrouwde bruid op een plechtige wijze voor het aangezicht van de wereld, engelen en mensen, huwen, zeggende: "Komt, gij gezegenden Mijns Vaders! beërft dat Koninkrijk, hetwelk u bereid is van de grond-legging der wereld. " En als blijk daarvan zal Hij een kroon op haar hoofd zetten, 2 Tim. 4:8:en haar met Zich op Zijn troon zetten: "Die overwint, Ik zal hem geven met Mij te zitten in Mijn troon", Openb. 3:21.

6. Daar zal een glorierijke zegepraal zijn om aan de plechtigheid van die dag luister bij te zetten; een zegepraal over de vijanden van Christus en Zijn bruid. De gehele goddeloze wereld zal voor Hem staan te beven en veroordeeld worden tot het eeuwige vuur en van voor de troon verjaagd worden ten gevolge van dat vreselijke
vonnis: "Gaat weg van Mij, gij vervloekten, in het eeuwige vuur, hetwelk de duivel en zijn engelen bereid is."

7. Christus en Zijn bruid zullen de laatste op het veld zijn; wanneer zij de ruggen van al hun vijanden hebben gezien, (terwijl zij gaan in de eeuwige pijn), zullen zij heengaan vergezeld van engelen en het paleis des Konings binnentreden, waar zij zullen neerzitten aan het avondmaal des Lams, aan een tafel die nimmer zal worden afgeruimd. Derhalve neemt het huwelijk geen einde wanneer de wereld ophoudt te bestaan, maar alsdan wordt het huwelijk gevierd en voltrokken. Zullen wij nog verder gaan met het zoeken naar hetgeen waarvan wij zeker zijn het nooit te zullen vinden? Wij hebben de dood onderzocht en wij bevinden dat het huwelijk daar geen einde neemt; wij hebben gelet op het einde der wereld en wij bevinden dat het dan zo ver is van een einde te nemen, dat het alsdan juist wordt gevierd en voltrokken; indien wij pogen om verder te gaan, dan verliezen wij onszelf in een grenzeloze oceaan der eeuwigheid waar wij niets meer kunnen ontdekken wat ons vertrouwdheid geeft.

Laat ons dan eindigen en besluiten dat de gezegende ondertrouw in eeuwigheid is; dat het geestelijk huwelijk tussen Christus en de gelovigen nooit tot een einde komt: Nooit, nooit, nooit!  

Heer, wees mijn Gids 

                                

INFO: DE WEG - DE WAARHEID - HET LEVEN - FILM - AUDIO