Het Nieuwe Testament is het boek van de vervulling

Wat God in het Oude Testament door de profeten laat aankondigen, wordt in het Nieuwe Testament in Christus vervuld. Het Nieuwe Testament is het boek van de vervulling. De laatste profeet die de komst van Jezus mag aankondigeli is Johannes de Doper. Op de overgang tussen het Oude en het Nieuwe Testament is hij degene die Jezus mag zien en aanwijzen. (Joh. I: 29) ' Zie het Lam Gods' .

De eerste getuige

Zoals herauten vroeger voor de koning uitgingen om zijn komst aan te kondigen, zo bereidt Johannes de Doper de komst van Jezus Christus (Marc. 1 : 1-8) voor, hij staat aan het begin van het (Joh 1: 6-34) publieke optreden van Jezus. Daarom beginnen Marcus en Johannes hun evangelieverhaalook met de prediking van Johannes de Doper . Mattheüs en Lucas beginnen hun evangelieverhalen met de geboorte van Jezus in Bethlehem, maar direct daarna vermelden ook zij het optreden (Matth. 3:1-12) den van Johannes de Doper. In alle (Luc. 3: 1-20) vier de evangeliën speelt Johannes de Doper die belangrijke rol, omdat hij de eerste getuige is van Jezus van Nazareth als de beloofde Messias. Daarom beantwoordt Jezus later de vraag van de overpriesters en oudsten naar zijn bevoegdheid ook met een wedervraag: 'Wat zegt u van Johannes de Doper?' (Matth. 21:23- 27)

Een goed bericht

Evangelie betekent: goede bood- schap, gunstig bericht. Die goede boodschap vormt de kern van het Nieuwe Testament. Centraal staat de blijde tijding van de verlossing van. het mensenleven van de zonde. Door de strijd en overwinning van Jezus.

Mattheus, Marcus, Lucas, Johannes

De schrijvers van de vier evangelieën beschrijven ieder op z'n eigen manier de persoon en het werk van Jezus. In de studies 11 tot en met 14 zijn de vier evangelieverhalen al uitgebreid aan de orde geweest. In alle vier staan de , persoon en het werk van Jezus centraal. Maar ze geven geen volledige beschrijving van het leven van Christus op deze aarde. Daarvoor werden de evangelieën ook niet geschreven. Wat de schrijvers wellaten zien is hoe God Zijn beloften heeft waar gemaakt. Ze laten zien dat God Zijn eigen Zoon op aarde heeft laten komen, de Verlosser .Opdat de lezers zouden geloven. En gered zouden worden, leven zouden hebben in Zijn (Joh. 20:30,31) Naam.

De Handelingen der Apostelen

Dit tweede boek van Lucas sluit direct aan op zijn evangelie, waarin hij schreef over alles wat Jezus begonnen is te doen en te leren tot op de (Hand. 1 : 1) dag dat Hij naar de hemel ging. In dit vervolg op zijn eerste boek gaat Lucas vertellen over hoe Jezus, nu vanuit de hemel, Zijn werk voortzet. Ondanks de naam Handelingen der Apostelen gaat dit boek van Lucas niet over wat de apostelen na de hemelvaart van Jezus hebben gedaan. De namen van de meesten van hen worden in dit boek zelfs niet meer genoemd. De boodschap van dit boek is, te laten zien, hoe Jezus, sinds Zijn hemelvaart, zorgt voor de verkondiging van de blijde boodschap.

 Christus geeft aan Zijn apostelen de opdracht: u moet Mijn getuigen zijn te Jeruzalem en in geheel Judea en Samaria en tot het uiterste van de aarde. De apostelen hebben die opdracht ook zo uitgevoerd. Zij zijn Zijn (Hand. I ; 8) getuigen geweest, eerst in Jeruzalem (hoofdstuk 2- 7), daarna in Judea, Samaria en Syrië (hoofdstuk 8-12) en tenslotte in de wereld, tot in Rome toe (hoofdstuk 13-28). Vanaf het dertiende hoofdstuk handelt dit boek in het bijzonder over het werk van Paulus in Klein-Azië en Europa.

Paulus

Die oorspronkelijk Saulus (Hand. 13; 9) heette, was de zoon van een Farizeeër en had les gehad van de bekende schriftgeleerde Gamaliël. Vol van (Hand. 22; 3) haat tegen het evangelie van Christus heeft hij jacht gemaakt op de Christenen. Totdat Jezus zelf in- grijpt. Jezus maakt van de haatdragende Saulus een evangelie (Hand.9, 1-19) verkondigde Paulus. Hij leidt Paulus op zijn levensweg en bepaalt zo Zelf, waar en hoe het evangelie verkondigd zal worden. Tot in het centrum van de wereld van die dagen: Rome. Daarmee eindigt het boek. Het evangelie heeft het centrum van het Romeinse wereldrijk bereikt en (Hand. 13 ; 2) wordt daar twee jaar lang ongehinderd (Hand. 16;6-10) (Hand. 23) verkondigd totdat het door de apostelen is ten einde gebracht.

De reizen van Paulus

Wat bijzonder opvalt is, dat Paulus in Rome komt als een gevangene, een.schijnbaar machteloze. NIemand mag, ook wat de verkondiging van het evangelie betreft, vertrouwen op of roemen in mensen. (2 Cor. 12; 9, 10).

De brieven van Paulus Romeinen, 1 Corinthiërs, 2 Corinthiërs, Galaten, Efeziërs, Filip- penzen, Colossenzen, 1 en 2 Thessalonicenzen, 1 en 2 Timotheus, Titus en Filémon.

Paulus heeft op veel plaatsen kerken gesticht. Jezus heeft door de prediking van Paulus ook in Europa de gelovigen bijeen gebracht in de kerken. Maar als Paulus verder trok, na in een bepaalde plaats een kerk (Hand. 4 : 2, 3) gesticht te hebben, stelde hij oudsten (Tim. 1 : 5) (ouderlingen) aan of liet die aanstellen door zijn helpers. Ook hadden die jonge kerken behoefte aan verder onderwijs. Paulus heeft daarom veel brieven geschreven aan allerlei gemeenten om hun nader onderwijs te geven, maar ook om hen te waarschuwen (Gal. 1 : 6-10) tegen vervalsers van het evangelie. Zijn brieven waren bedoeld om de gemeenten moed in te spreken als ze vervolgd werden en om de heerlijkheid van het evangelie nader uit te leggen. (Rom 16 : 22) Meestal dicteerde Paulus de brieven. Maar om zijn brieven te kunnen onderscheiden van de vervalste die in omloop waren, ondertekende Paulus (2 Thess. 3: 17) zijn brieven eigenhandig. Niet alle brieven van Paulus zijn bewaard '" gebleven; er is bijvoorbeeld geen (Col. 4 : 16) brief aan Loadicea bekend, waar Paulus wel over schrijft in zijn brief aan de Colossenzen.

De brieven van Paulus zijn in de Bijbel niet opgenomen in de tijdsvolgorde waarin ze werden geschreven. De brieven aan de Thessalonicenzen (de inwoners van het huidige Saloniki), zijn de oudste. De tweede brief aan Timotheus werd door Paulus vlak voor zijn dood geschreven. Omstreeks het jaar 51 moet hij de eerste brief aan de Thessalonicenzen geschreven hebben.

Paulus heeft zijn brieven waarschijnlijk geschreven binnen een tijdsverloop van 17 a 18 jaar. Bij de volgorde waarin de brieven , van Paulus in de Bijbel staan, gaan de lange brieven aan de afzonderlijke kerken voorop. Daarna volgen de kortere brieven aan kerken en tenslotte zijn er 4 brieven aan drie personen, Timotheus, Titus en Filémon. De brieven aan aan de kerken zijn gericht aan de gemeenten van Jezus Christus in Rome, Corinthe, de landstreek Galatië, Efeze, Filippi, Colosse en Thessalonika.

Al die brieven hebben een zelfde kern-inhoud, die met Paulus' eigen woorden kan worden samengevat: 'Want ik schaam mij het evangelie (Rom. 1:10,17) niet; want het is een kracht Gods tot behoud voor een ieder, de gelooft, eerst voor de Jood, maar ook voor de Griek. Want gerechtigheid Gods wordt daarin geopenbaard uit geloof tot geloof, gelijk geschreven staat: de rechtvaardige zal uit geloof leven.'

De brief aan de Hebreeën

Het is niet zeker wie de schrijver is van deze brief, die gericht is vermoedelijk aan de Joden-christenen. In deze brief waarschuwt de schrijver tegen afval en vermaant hij stand- vastig en trouw te zijn. Daarbij zet hij de oud-testamentische eredienst diepgaand uiteen en maakt telkens vergelijkingen tussen de eredienst in het Oude Testament en die van na de hemelvaart van Jezus. Het is opvallend hoezeer de schrijver aandacht vraagt voor het hogepriesterschap van Jezus.

De algemene brieven Jacobus, I en 2 Petrus, I, 2 en 3 Johannes, Judas

Behalve de tweede en de derde brief van Johannes zijn de algemene brieven niet gericht aan lezers in één bepaalde plaats, maar aan gelovigen die overal verspreid in het Romeinse Rijk woonden. De schrijvers Petrus en Johannes zijn de discipelen van Jezus die ook in de evangelieën genoemd worden. Jacobus en Judas zijn naar alle waarschijnlijkheid twee (Matth. 13; 55) broers van Jezus.

De Openbaring aan Johannes

Dit laatste bijbelboek geeft, voor het grootste deel in visioenen, een openbaring over wat er door de eeuwen heen tot het einde van de wereldgeschiedenis, zal plaatsvinden. Openbaring beschrijft hoe Jezus in de hemel Zijn werk voortzet. Het boek is ook een bemoediging voor de lijdende en strijdende kerk op aarde en het roept op tot waakzaamheid en  volharding.

Er wordt van het boek Openbaring helaas veel misbruik gemaakt. In Openbaring wordt aangekondigd, dat de mensheid en de wereld getroffen zullen worden door veel rampen en onheil. Het zijn gerichtshandelingen van Jezus Christus die er steeds weer zullen zijn, nu hier en dan (Openb.16:9,11) daar, omdat de mensheid zal weige- ren zich te bekeren. Maar de Bijbel geeft dat toekomstbeeld niet om de gelovigen nu eens haarfijn te laten uitpluizen wat er precies zal gebeuren voordat Jezus terugkomt op aarde. (Jud 4). Johannes mag zelfs niet alles opschrijven van wat God hem te zien geeft.

Het doel van het boek Openbaringen is, de kerk te waarschuwen tegen mensen die met grote tekenen en wonderen zullen proberen de gelovigen van hun geloof af te brengen. Daarnaast is het boek een bemoediging voor die gelovigen. Als de kinderen van God de rampen en on- heilen die voorspeld zijn, zullen zien gebeuren, zullen zij niet verwonderd of bang hoeven te zijn. Jezus heeft, toen Hij op aarde was, ook van die toekomst geprofeteerd en Hij zegt (Matth. 24: 25) dan: 'Zie, Ik heb het u voorzegd'.

Het laatste boek in de Bijbel sterkt de kerk in verdrukking. Het slot van de Bijbel geeft kracht aan wie twijfelt, geeft hoop voor de toekomst, geeft vertrouwen en zekerheid: Jezus komt weer! Ja. Hij komt spoedig! (Openb.22:20)

                                

INFO: DE WEG - DE WAARHEID - HET LEVEN - FILM - AUDIO