Uit het evangelie volgens Lukas:

11 Niet lang daarna ging Jezus naar een stad die Naïn heet, en zijn leerlingen en een grote menigte gingen met hem mee. 12 Toen hij de poort van de stad naderde, werd er net een dode naar buiten gedragen, de enige zoon van een weduwe. Een groot aantal mensen vergezelde haar. 13 Toen de Heer haar zag, werd hij door medelijden bewogen en zei tegen haar: ‘Weeklaag niet meer.’ 14 Hij kwam dichterbij, raakte de lijkbaar aan – de dragers bleven stilstaan – en zei: ‘Jongeman, ik zeg je: sta op!’ 15 De dode richtte zich op en begon te spreken, en Jezus gaf hem terug aan zijn moeder. 16 Allen werden vervuld van ontzag en loofden God met de woorden: ‘Een groot profeet is onder ons opgestaan,’ en: ‘God heeft zich om zijn volk bekommerd!’ 17 Het nieuws over hem verspreidde zich in heel Judea en in de wijde omtrek. 

Wat een verdrietige en uitzichtloze situatie

Zo kunnen en moeten we wel de toestand omschrijven, waarin de vrouw waarover we zojuist gelezen hebben, is terechtgekomen. Een vrouw in Naïn, een plaats in het noorden van Israël. Op haar situatie wordt de aandacht gevestigd door het woordje 'zie': let op, zie eens, let eens op haar. Sta eens even stil bij de situatie van deze vrouw. We zien een begrafenisstoet, die de poort van Naïn uitkomt om op de buiten de stadspoort gelegen begraafplaats iemand te begraven. Zie, let op: de overledene is de zoon van deze vrouw, die weduwe is. Wat een groot verdriet om je zoon, je kind te moeten begraven. En wie dat meegemaakt heeft, heeft daar weet van. Extra groot verdriet bij deze vrouw vanwege de eenzaamheid, omdat ze dit niet meer kan delen met haar man. Want straks, als alle mensen weer in hun eigen huis zijn, komt deze weduwe toch uiteindelijk alleen thuis. En wie weduwe of weduwnaar is, heeft daar weet van. Een zeer verdrietige, ja vrijwel troosteloze situatie. En zie, let op mensen, luisteraars: daar komt dan ook nog eens bij, dat het haar énige zoon is, die ze moet begraven. Deze jonge man moest, zo ging dat in die tijd, en zo gaat dat vandaag de dag nog in bepaalde culturen, na het overlijden van vader voorzien in het levensonderhoud van moeder. Daarom naast het verdriet voor haar ook nog eens: een uitzichtloze situatie! Groot verdriet, vandaag en morgen en overmorgen, maar er is voor deze vrouw ook helemaal geen toekomst meer!

Jezus is vertrokken vanuit Kapernaum, op weg naar Naïn. Samen met Zijn leerlingen. En zoals gewoonlijk liepen er drommen mensen achter Hem aan. Hij komt bij de stadspoort van Naïn aan, juist op het moment dat de begrafenisstoet naar buiten komt. En zie, let op: Jezus ziet. Jezus ziet de vrouw en doorziet haar situatie. Wat gebeurt er dan? We hebben dat net gelezen. Jezus zegt: 'Huil maar niet meer'. En Jezus wekt de jonge man op. Maar ik bedoel eigenlijk te zeggen: wat gebeurt er op de eerste plaats, daar aan voorafgaand? Beste luisteraars, dat treft mij en spreekt mij aan: terwijl Hij haar zo ziet, wordt Hij innerlijk met ontferming over haar bewogen. Het raakt Jezus. Hij is op de eerste plaats met haar begaan. Jezus is met mensen begaan; met ons, met mij. Hij trekt Zich met echte ontferming, met werkelijke liefde die niets terug vraagt, onze situatie aan. Hij is bij u betrokken, Hij wil bij u betrokken zijn. Hij ziet ons en ziet naar ons om.

De levenssituatie van  mensen op deze aarde, is in diepste wezen verdrietig, troosteloos en zonder uitzicht, zonder toekomst. Wij allen missen namelijk van nature, van ons zelf, het doel van ons leven: een leven met God en vanuit dat gaan met God een leven met onze naasten. Wij missen dat leven vanuit ons zelf. Dat is jammer, ja dieper: dat is zonde. Wij bevinden ons van nature op een doodlopende weg. Maar God ziet in Jezus naar ons om. Hij heeft ons zó lief, dat Hij Zijn eniggeboren Zoon, met ontferming over ons bewogen, naar ons heeft laten komen. En deze Zoon, Jezus, zonder zonde, heeft onze zonde, ons missen van het doel van ons leven, in de werkelijke Godverlatenheid, aan een kruis, op Zich genomen. Hij is mijn en uw doodlopende weg gegaan tot het uiterste: gestorven voor ons, in onze plaats. Maar Hij is ook voor ons opgewekt uit de dood. Jezus Christus heeft de dood overwonnen. Wat een wonder van liefde en genade! Er is voor ons opstanding. Onze situatie hier heeft niet het laatste woord. Zelfs de dood heeft niet het laatste woord. Jezus die naar ons omziet is de levende Heer, die bij machte is nu vandaag aan u en mij nieuw leven te geven. Een door Hem vernieuwd leven betekent een leven met een totaal andere kijk op de dingen van vandaag, omdat het een leven mag zijn naast God. Een leven, dat niet uitloopt op 'dood is dood', maar een leven met eeuwigheidswaarde.

We hebben gelezen: 'En toen de Here haar zag'. Jezus krijgt hier al de titel 'Here', Kurios, Hij die het voor het zeggen heeft, Hij die de macht heeft. Want Hij zal blijken te zijn de Heer ook over deze trieste situatie. En, omdat Hij de Heer is, gaat Hij deze situatie ingrijpend veranderen. Hij raakt de open draagbaar, waarop de dode jongen ligt, aan. Geeft daarmee een teken, dat de dragers stil moeten staan. Laat ons vanmiddag als het ware even stil staan bij wat daar gebeurt. En bij onze situatie. Zie: Jezus Christus, de Heer, zegt: 'Sta op!' En de jonge man gaat zitten en spreken, als zichtbaar en hoorbaar teken van leven. Daar Ìs nieuw leven, opstandingsleven. Er is weer een nieuwe toekomst voor de vrouw uit Naïn. Het venster naar die toekomst is geopend door Jezus de Heer. Dat is nou het geweldige dat we vanmiddag aan elkaar mogen doorgeven. Stop vandaag eens, sta eens even stil, doordenk vandaag uw situatie eens, en Jezus zegt: 'Sta op.' Sta op door te geloven in Jezus als degene die naar u omziet en u liefheeft. Die leeft en leven geeft. Hij heeft gezegd: 'Ik ben de opstanding en het leven; wie in Mij gelooft, zal leven, ook al is hij gestorven, en een ieder, die leeft en in Mij gelooft, zal in eeuwigheid niet sterven; gelooft gij dat?