1 Mozes was gewoon de schapen en geiten van zijn schoonvader Jetro, de Midjanitische priester, te weiden. Eens dreef hij de kudde tot voorbij het steppeland, en zo kwam hij bij de Horeb, de berg van God. 2 Daar verscheen de engel van de HEER aan hem in een vuur dat uit een doornstruik opvlamde. Mozes zag dat de struik in brand stond en toch niet door het vuur werd verteerd. 3 Hoe kan het dat die struik niet verbrandt? dacht hij. Ik ga dat wonderlijke verschijnsel eens van dichtbij bekijken. 4 Maar toen de HEER zag dat Mozes dat ging doen, riep hij hem vanuit de struik: ‘Mozes! Mozes!’ ‘Ik luister,’ antwoordde Mozes. 5 ‘Kom niet dichterbij,’ waarschuwde de HEER, ‘en trek je sandalen uit, want de grond waarop je staat, is heilig. 6 Ik ben de God van je vader, de God van Abraham, de God van Isaak en de God van Jakob.’ Mozes bedekte zijn gezicht, want hij durfde niet naar God te kijken.

7 De HEER zei: ‘Ik heb gezien hoe ellendig mijn volk er in Egypte aan toe is, ik heb hun jammerklachten over hun onderdrukkers gehoord, ik weet hoe ze lijden. 8 Daarom ben ik afgedaald om hen uit de macht van de Egyptenaren te bevrijden, en om hen uit Egypte naar een mooi en uitgestrekt land te brengen, een land dat overvloeit van melk en honing, het gebied van de Kanaänieten, de Hethieten, Amorieten, Perizzieten, Chiwwieten en Jebusieten. 9 De jammerklacht van de Israëlieten is tot mij doorgedrongen en ik heb gezien hoe wreed de Egyptenaren hen onderdrukken. 10 Daarom stuur ik jou nu naar de farao: jij moet mijn volk, de Israëlieten, uit Egypte wegleiden.’

11 Mozes zei: ‘Maar wie ben ik dat ik naar de farao zou gaan en de Israëlieten uit Egypte zou leiden?’ 12 God antwoordde: ‘Ik zal bij je zijn. En dit zal voor jou het teken zijn dat ik je heb gestuurd: als je het volk uit Egypte hebt weggeleid, zullen jullie God bij deze berg vereren.’

13 Maar Mozes zei: ‘Stel dat ik naar de Israëlieten ga en tegen hen zeg dat de God van hun voorouders mij gestuurd heeft, en ze vragen: “Wat is de naam van die God?” Wat moet ik dan zeggen?’ 14 Toen antwoordde God hem: ‘Ik ben die er zijn zal. Zeg daarom tegen de Israëlieten: “IK ZAL ER ZIJN" heeft mij naar u toe gestuurd.”’ 15 Ook zei hij tegen Mozes: ‘Zeg tegen hen: “De HEER heeft mij gestuurd, de God van uw voorouders, de God van Abraham, de God van Isaak en de God van Jakob. En hij heeft gezegd: ‘Zo wil ik voor altijd heten, met die naam wil ik worden aangeroepen door alle komende generaties.’” 16 Laat de oudsten van Israël bij elkaar komen en zeg tegen hen: “De HEER, de God van uw voorouders, is aan mij verschenen, de God van Abraham, Isaak en Jakob, en hij heeft gezegd: ‘Ik heb gezien wat jullie in Egypte wordt aangedaan en ik heb mij jullie lot aangetrokken.

17 Ik heb besloten om jullie uit de ellende in Egypte weg te halen en je naar een land te brengen dat overvloeit van melk en honing, het gebied van de Kanaänieten, de Hethieten, Amorieten, Perizzieten, Chiwwieten en Jebusieten.’” 18 Je zult bij de oudsten van Israël gehoor vinden, en dan moet je samen met hen naar de koning van Egypte gaan. Zeg hem dat de HEER, de God van de Hebreeën, naar jullie toe gekomen is, en vraag hem toestemming om drie dagreizen ver de woestijn in te trekken om de HEER, jullie God, offers te brengen. 19 Ik weet dat de koning jullie dat niet zal toestaan, tenzij hij daartoe met harde hand wordt gedwongen. 20 Daarom zal ik met krachtige hand ingrijpen en Egypte straffen, ik zal er wonderbaarlijke daden verrichten, en dan zal hij jullie laten gaan. 21 Ik zal ervoor zorgen dat de Egyptenaren jullie goedgezind zijn: mijn volk zal niet met lege handen vertrekken. 22 Alle vrouwen moeten aan hun buurvrouw en aan de vrouwen die bij hen in huis wonen, zilveren en gouden sieraden en ook kleren vragen. Die moeten jullie je zonen en dochters laten dragen. Zo zullen jullie de Egyptenaren beroven.

Wanneer Mozes zijn vee hoedt in de woestijn verschijnt God bij een brandend braamstruikje waarvan de takken niet verschroeien. God zegt tegen Mozes dat hij de kinderen van Israël moet bevrijden. Mozes stelt alles in het werk om de opdracht niet uit te hoeven voeren. Maar God belooft Mozes bij hem te zullen zijn. Mozes zal wonderen kunnen verrichten voor het ogen van het volk. Ook zal zijn broer Aäron meegaan om het woord te voeren bij Farao.
Je kunt je niet voorstellen wat het betekent als God vanuit zijn heiligheid jouw naam roept.

God is zo heilig, zo absoluut zuiver en afgezonderd van elk kwaad, dat we verteren in zijn aanwezigheid. Of toch niet? De doornstruik vat vlam, maar verbrandt niet.

God is in zijn heiligheid honderd procent van de zonde afgekeerd, maar ook honderd procent naar mensen toegekeerd. Hij roept. Mozes reageert met: ‘Ik luister.’ Op dat moment kan die woestijnherder alleen maar zijn sandalen uittrekken.

Als God je roept, weet je dat je niet meer je eigen bezit kunt blijven. Hij heeft recht op jou. Je weet ook dat je niet voor Hem kunt bestaan. Hij is zo anders, zo verheven, zo heilig. Je kunt jezelf alleen maar aan zijn genade uitleveren. Dus doe je je schoenen van je voeten. Je levert je zelfbeschikkingsrecht in. Hij mag zeggen wie je bent, waar je staat en waar je naartoe gaat.

Als God jouw naam noemt, verbindt Hij zijn naam aan jou. ‘Ik ben die ik zal er zijn,’ zegt Hij tegen Mozes (Ex. 3:14). Je krijgt zijn naam, je wordt in zijn gezin opgenomen. Nu ben je zijn bezit. Je zult in vuur en vlam staan, maar niet verteren. Je zult vol zijn van zijn Geest, zonder angst ooit nog veroordeeld te worden. Je zult gaan – op zijn sandalen.

Jezus bidt: ‘Heilige Vader, bewaar hen door uw naam’ (Joh. 17:11). Van nu af aan is God jouw heilige Vader. En ben jij afgezonderd en bewaard voor Hem als zijn naamdrager, zijn heilige kind.

En aanbid je hem: ‘Heilig, heilig, heilig is de HEER!’

Om nog eens verder over na te denken:
HET GAAT OM DE BEDOELINGEN VAN GOD

Het gaat niet om de vraag, wat wij van ons leven kunnen maken, maar om wat God er van kan maken. Als we niet beginnen met deze vraag, dan maken we al direct een valse start.

Mensen zijn creaturen. Geen mens heeft zichzelf gemaakt. Psalm 139 schrijft dat we door God reeds in de moederschoot gevormd, geweven en toebereid zijn.
Ps.139:13,14

Wanneer we in staat zijn dingen van God te zien en te verstaan, dan is dat puur omdat God ons dit vermogen geeft. "Het oog dat ziet en het oor dat hoort, beide heeft de HERE gemaakt". Dat is geestelijk even waar als dat het fysiek waar is.
Spreuken 20:12

God is de Schepper van alles en iedereen. Ook van de goddeloze. En alles heeft Hij gemaakt voor Zijn doel.
Spreuken 16:4

Elk mens is klei in de hand van de Pottenbakker. Hij maakt vaten (voorwerpen) tot oneer én vaten tot eer. Niemand weerstaat daarin Zijn bedoeling, zo leert Paulus ons in Romeinen 9. Wat een mens zou doen, is deemoedig erkennen dat wij slechts kleine, nietige schepseltjes zijn en GOD de grote Creator. Waar een mens dit erkent, is hij of zij een "vat ter ere".
Romeinen 9:20,21

Paulus schrijft in Filippi 2:12 en 13 dat we onze behoudenis zouden uitwerken. Hoe? Door te jagen en te jachten? Door ons best te doen? Nee. Door een sidderend Godsbesef. In vreze (phobos > fobie) en beven (tromos > trauma), want GOD is het die het willen en werken in ons werkt, om Zijn welbehagen. Het uitwerken van onze behoudenis bestaat in de erkenning van de ontzagwekkende God die al Zijn schepselen kneedt naar Zijn bedoeling.

In de nabijheid van God, past slechts de grootste eerbied. Toen Mozes in de woestijn geroepen werd, moest hij de schoenen van zijn voeten doen. "... want de grond waarop gij staat is heilig". Schoeisel is een uitbeelding van de wandel van een mens. Op grond van zijn of haar wandel kan de mens niet voor God verschijnen. De schoenen moeten uit. Dure schoenen of goedkope, afgetrapte of nieuwe, lelijke of mooie, het maakt allemaal voor Hem geen verschil. Religie is in de praktijk het oppoetsen van ons schoeisel (>wandel). Maar God zegt: uitdoen. Want alles is genade!
Exodus 3:2-5

Een mens wordt uit genade gered. Door geloof wordt deze redding ons deel. Maar vergis u niet. Het is alles (d.w.z. zowel redding als geloof) een gave Gods. Zodat alle roem is uitgesloten.
Efeze 2:8,9

Het leven van een gelovige is bedoeld als een verheerlijking van Gods genade. We worden niet opgeroepen om zelf goede werken te doen, maar om te wandelen in de goede werken die God reeds tevoren bereid heeft. Het gaat dus om Gods goede werken. Goede werken komen aan het licht, waar God de eer ontvangt.
Efeze 2:10

Paulus roept in het slot van 1Korinthe 15 ons op, om overvloedig te zijn in het werk des Heren. Let op: in het werk van de Heer. Dus niet: het werk voor de Heer. Het gaat om Gods werk. Waar wij standvastig en onwankelbaar zijn in de overwinning van Christus, daar zal de Heer overvloedig Zijn werk in en door ons doen.
1Korinthe 15:58

In Romeinen 9 stelt Paulus de vraag, waarom Israël niet is toegekomen aan de wet. D.w.z. ze heeft de wet nooit werkelijk verstaan. "Waarom niet? Omdat het niet uitging van geloof, maar van werken". Waarmee gezegd is dat de wet ten diepste geen opdracht (zoals Israël meede) maar belofte is. "Gij zult..." wil zeggen: jullie zullen. Het is profetie. Vandaar dat de wet evenals de profetie vervuld moet worden. Want de wet is profetie en belofte.
Romeinen 9:31--33

Wat voor Israël geldt, geldt ook voor het volk dat zich haar plaatvervanger waant: de kerk. Ook de kerk gaat tot op vandaag uit van werken i.p.v. geloof. Dit gif is zelfs de Bijbelvertalingen binnengedrongen. In 1Petrus 1:16 behoort te staan: "Gij zult heilig zijn, want Ik ben heilig". Maar wat heeft men er van gemaakt? "... zijt heilig" of "weest heilig". Daarmee is een zekere belofte veranderd in onzeker mensenwerk. En heiliging werd schijn-heiliging.
1Petrus 1:16

Abraham is een prachtig voorbeeld van iemand die niet slechts gerechtvaardigd werd door geloof, maar die ook leefde uit geloof. Abraham was oud en impotent maar God had beloofd dat zijn nageslacht zou zijn als de sterren des hemels en als het zand der zee. En Abraham "gaf Gode eer, in de volle zekerheid, dat Hij bij machte was hetgeen Hij beloofd had ook te volbrengen". Abraham zag niet op eigen onvermogen maar vertrouwde op Gods vermogen. Zo heeft Abraham "de kracht zijner opstanding" aan den lijve ervaren en zaad voortgebracht.
Romeinen 4:16-21

Als Israël de Torah leest, ligt er een bedekking op hun hart. Ze zijn niet in staat het te verstaan. Men gaat uit van werken i.p.v. geloof. Maar wanneer deze bedekking wordt weggenomen, dan komt men oog in oog te staan met de heerlijkheid des Heren. De heerlijkheid nl. dat Hij doet waartoe de mens niet in staat blijkt. Hij verandert ons. Sterker: Hij doet ons een metamorfose ondergaan. "... van heerlijkheid tot heerlijkheid".
2Korinthe 3:18

Paulus schrijft in 2Korinthe 9:8: "En God is bij machte alle genade in u overvloedig te schenken, opdat gij, in alle opzichten te allen tijde van alles genoegzaam voorzien, in alle goed werk overvloedig moogt zijn...". Zeven superlatieven in één zin.
Zie ook Efeze 3:21

Vele christenen hebben geen idee wat het betekent om verlost te zijn. Hun ganse leven wordt beheerst door de strijd tegen de zonde. Dat is de 'vrome' variant van leven "onder de heerschappij der zonde". Het alternatief is dat we ons dood rekenen voor de zonde. We negeren de zonde en leven voor God. Dat is het grote verschil tussen Romeinen 7 en 8.

In het Grieks is het woord voor 'mens', 'anthropos'. Ontleden we dat woord, dan betekent dat: opwaarts-gekeerd-kijker. Een schitterende weergave van wat het betekent om mens te zijn! "Het hoofd omhoog, het hart naar boven...". "Kijk omhoog Sammy, want er is er Eén die van je houdt...".