31 Toen dacht God weer aan Noach en aan alle wilde dieren en het vee bij hem in de ark. Op zijn bevel begon er een wind over de aarde te waaien, waardoor het water afnam. 2 De bronnen van de oervloed en de sluizen van de hemel werden gesloten, zodat het ophield met regenen. 3 Geleidelijk vloeide het water weg van de aarde; na honderdvijftig dagen begon het te zakken. 4 Op de zeventiende dag van de zevende maand liep de ark vast op het Araratgebergte. 5 Het water zakte voortdurend verder, en op de eerste dag van de tiende maand werden de toppen van de bergen zichtbaar.

6 Na verloop van veertig dagen deed Noach het venster dat hij in de ark had aangebracht open 7 en liet een raaf los. Deze bleef heen en weer vliegen totdat de aarde droog was. 8 Vervolgens liet hij een duif los om te zien of het water verder gedaald was. 9 Maar de duif kon nergens een plekje vinden waar ze kon neerstrijken om te rusten en kwam bij hem terug in de ark, want overal op de aarde was nog water. Hij stak zijn hand uit, pakte haar en nam haar weer bij zich in de ark. 10 Hij wachtte nog zeven dagen en liet de duif toen opnieuw los. 11 Tegen de avond kwam ze bij hem terug – met een jong olijfblad in haar snavel. Toen wist Noach dat het water op de aarde verder gedaald was. 12 Weer wachtte hij zeven dagen en daarna liet hij de duif nogmaals los. Ze kwam niet meer bij hem terug. 13 In het zeshonderdeerste jaar van Noachs leven, op de eerste dag van de eerste maand, was het water van de aarde verdwenen. Noach maakte het dak van de ark open en keek rond – de aarde was drooggevallen. 14 Op de zevenentwintigste dag van de tweede maand was de aarde droog.

15 Toen zei God tegen Noach: 16 ‘Ga de ark uit, samen met je vrouw, je zonen en de vrouwen van je zonen. 17 Laat ook alle dieren die bij je zijn naar buiten gaan: vogels, vee en alles wat op de aarde rondkruipt. Ze moeten weer vruchtbaar zijn en talrijk worden en de aarde bevolken.’ 18 Hierop ging Noach naar buiten, samen met zijn zonen, zijn vrouw en de vrouwen van zijn zonen. 19 Ook alle dieren gingen de ark uit, soort bij soort, alle vogels, en alles wat op de aarde rondkruipt.

20 Noach bouwde een altaar voor de HEER; daarop bracht hij brandoffers van al het reine vee en alle reine vogels. 21 De geur van de offers behaagde de HEER, en hij zei bij zichzelf: Nooit weer zal ik de aarde vervloeken vanwege de mens, want alles wat de mens uitdenkt, van zijn jeugd af aan, is nu eenmaal slecht. Nooit weer zal ik alles wat leeft doden, zoals ik nu heb gedaan. 22 Zolang de aarde bestaat, zal er een tijd zijn om te zaaien en een tijd om te oogsten, zal er koude zijn en hitte, zomer en winter, dag en nacht – nooit komt daar een einde aan.

Noach bouwt eerst de ark, en nu een altaar

Het eerste altaar dat in de Schrift uitdrukkelijk wordt vermeld, is dat van Noach. Hij bouwde zijn altaar op een gereinigde aarde en offerde daarop brandoffers tot een liefelijke reuk voor God (Genesis 8). Het eerste altaar in de Bijbel is een brandofferaltaar. Een brandoffer is een offer dat in z’n geheel aan God werd aangeboden en waarvan de liefelijke geur tot God opsteeg.

Belangrijk verschil: het altaar bouwt hij spontaan. Daar hoefde God geen opdracht voor te geven.
Misschien dat God er juist daarom blij mee was. Hier ging het tenslotte om: dat de aarde bewoond zou worden door mensen die om Hem geven, ondanks dat het nooit volmaakt zou zijn.

In vers 21 staat een vreemd soort goddelijk realisme: de mens is nu eenmaal slecht. En toch sluit God een verbond!

Een verbond met alle levende wezens op aarde. Een verbond dat een natuurverschijnsel als symbool heeft. Als ooit de relatie tussen mens en natuur duidelijk gemaakt is, dan hier wel.

Verbazend trouwens: Noach offert (een deel van) de reine dieren die hij in de ark heeft meegenomen. Waren het er daarom zeven? Had God dat al voorzien? Was Hij blij dat Noach dat begrepen had? We zullen het nooit weten.

Wat we wel weten, is dat bij het nieuwe verbond een nieuwe belofte komt. Het leven op aarde zal doorgaan zolang de aarde bestaat. Het verbond is voor eeuwig. Dat geeft hoop! Mooi is ook, dat God zegt: als IK de boog in de wolken zie verschijnen. God zorgt er voor dat ook Hij er steeds weer aan herinnerd wordt.

In de Bijbel komen veel offers voor

Vrijwel vanaf het begin hadden de mensen de gewoonte om offers te brengen - denk aan Kaïn, Abel, Noach en Abraham. Door hun offers erkenden zij dat God, de Schepper van heel de aarde, hun eer waard was.
 Door hun offers gaven zij te kennen, dat ze zochten naar Gods wil en verlangden naar een persoonlijke ontmoeting met Hem. Door te offeren wijdden ze hun levens Hem toe.

Maar je zou kunnen zeggen, dat God zelf een ander beginsel rond het offeren ge:introduceerd had. Toen Adam en Eva gezondigd hadden, bedekte Hij hun naaktheid door hen kleren van vellen te geven. Een dier, als een schuldeloos plaatsvervanger, stierf om kleren te geven die de zonde van de mens kon bedekken1. Het is duidelijk dat de zonde doordoor niet was weggedaan. Dit soort offer was een interim-oplossing om het de mens mogelijk te maken ondanks de zonde toch met God te blijven omgaan.

Het Nieuwe Testament zegt: 'U allen die door de doop één met Christus bent geworden, hebt u met Christus omkleed'2. En op meer manieren laat het Nieuwe Testament ons zien, dat alle offers portretjes zijn van de Heer Jezus en zijn werk3.
Maar de werkelijkheid in Christus is veel meer dan wat de offers in het Oude Testament de mensen aanboden. We kunnen er niet detail op ingaan, maar de brief aan de Hebreeën laat ons zien, dat de veelheid aan offers die in het Oude Testament gebracht werden, vervangen zijn door het eenmaal gebrachte offer van het lichaam van Jezus Christus4. Hij is met recht het lam dat de zonde der wereld wegneemt5.
 De oudtestamentische offers schetsen ons verschillende aspecten van het werk van de Heer Jezus.

In de Tenach, de vijf boeken van Mozes, schrijft God de Israëlieten voor hoe zij Hem door hun offers kunnen eren. Een aantal offers van de dagelijkse tempeldienst in Israël worden beschreven in het boek Leviticus. Maar ook in de andere boeken van Mozes worden diverse offers beschreven.

De levitische offers kunnen we onderverdelen in twee soorten:

•Vrijwillige offers

Deze offers waren uitdrukkingen van liefde voor God en besef van diens grootheid. Dat zijn bijvoorbeeld het brandoffer (Leviticus 1:1-17), het graanoffer (Leviticus 2:1-16) en het vredeoffer (Leviticus 3:1-17). Van deze offers wordt bij herhaling gezegd, dat God ze enorm waardeerde.

•Verplichte offers
 
Deze waren nodig om de Israëlieten te bewaren voor de toorn van God over de zonde: het reinigings- of zondoffer (Leviticus 4:1-15:13) en het herstel- of schuldoffer (Leviticus 5:14-6:7)
Zoals gezegd: alle offers die in de Bijbel beschreven staan, belichten de diverse aspecten van dat ene volmaakte offer. Ze zijn dus onze bestudering en overdenking meer dan waard!