Genezing van een verlamde

Handelingen III 1-8 - Petrus en Joannes geneezen den kreupelen aan de deure des tempels

1 Petrus nu en Johannes gingen op naar de tempel tegen het uur des gebeds, dat is het negende. 2 En een man, die verlamd was van de schoot zijner moeder aan, zodat hij gedragen moest worden, zetten zij dagelijks bij de poort van de tempel, genaamd de Schone, om een aalmoes te vragen van de tempelgangers. 3 Toen deze zag, dat Petrus en Johannes de tempel zouden binnengaan, verzocht hij om een aalmoes. 4 En Petrus zag hem scherp aan, met Johannes, en zeide: Zie naar ons. 5 En hij hield zijn blik op hen gevestigd in de verwachting iets van hen te ontvangen. 6 Maar Petrus zeide: Zilver en goud bezit ik niet, maar wat ik heb geef ik u; in de naam van Jezus Christus, de Nazoreeër: Wandel! 7 En hij greep hem bij de rechterhand en richtte hem op, en terstond werden zijn voeten en enkels stevig, 8 en hij sprong op en stond en liep heen en weer en hij ging met hen de tempel binnen, lopende en springende en God lovende. 9 En al het volk zag hem lopen en God loven; 10 en men herkende hem als degene, die om een aalmoes gezeten had aan de Schone Poort van de tempel; en zij werden met verbazing en ontzetting vervuld, over wat met hem gebeurd was.

Een belangrijk gebeurtenis te Jeruzalem

De genezing van de verlamde man, die aan de Poort de Schone zat, werd een belangrijk gebeuren te Jeruzalem. Dat niet alleen omdat zijn genezing er opschudding veroorzaakte. Ook omdat daardoor duidelijk werd, welk gezag er in de naam van Jezus is. Zijn genezing en de gevolgen ervan, staan in twee hoofdstukken beschreven. Bovenstaande teksten hebben met zijn genezing
en het "waardoor" ervan te maken. 

Zijn genezing ontstond door de naam van Jezus. De man zou zijn verdere leven verlamd zijn geweest, wanneer hem niet in Zijn naam was aangezegd te wandelen. Ook de oversten en oudsten moesten toegeven, dat zijn genezing niet was ontstaan door zekere kracht van Petrus en Johannes of door hun namen. Het was hun duidelijk, dat zij eenvoudige mannen waren en niet over bijzondere krachten beschikten. Bij hen moet een ander geheim zijn geweest, waardoor ze in staat waren iemand, die van de moederschoot af verlamd was, te doen lopen.

Gezag in de naam van Jezus

Door de genezing van de verlamde werd openbaar welk gezag er in de naam van Jezus is. Jeruzalem raakte er door in opschudding en de oversten en oudsten waren niet bij machte er iets tegen te doen. Met een dergelijk wonder wisten ze geen raad. Geloof in de naam van Jezus werkte niet alleen een wonder uit. Ook had het tot gevolg dat Zijn naam opnieuw verheerlijkt werd en velen tot geloof en bekering kwamen. Door dit wonder ontstond meer, dan we in allerlei evangelisatiediensten of met duizenden traktaten bereiken. Het "in de naam van Jezus, de Nazoreeër: Wan-del!" had en heeft nog steeds grote gevolgen. Er is nog altijd gezag in Zijn naam. Wat zo’n tweeduizend jaar geleden gebeurde, kan ook nu plaatsvinden. In Zijn naam is redding, genezing, verlossing en bevrijding. Is de kracht tot genezing van iedere ziekte en kwaal. De kracht tot genezing naar geest, ziel en lichaam en die kracht wordt openbaar op grond van
het geloof in Zijn naam. Dat is, wat Petrus aangaf, toen allen samenstroomden. Zijn getuigenis was: "op het geloof in Zijn naam heeft Zijn naam deze sterk gemaakt". En aan dat geloof ont- breekt het vaak. Daarom wordt de kracht van Zijn naam weinig openbaar door wonderen en tekenen. Ook nu geldt, dat het geloof in de naam van Jezus de schakel is tot het openbaar worden van de kracht, die in Zijn naam is.

Deze genezing is  meer dan alleen een wonderverhaal

Het evangelie van Jezus Christus, laat de mens met een beperking niet aan de kant zitten, maar het richt hem op en gaat hem voor op de weg naar het leven

Om het verhaal van de verlamde bij de Schone Poort (hand 3:1-10) te begrijpen kan je niet als toeschouwe de vraag stellen: "Wat voelde je, toen je niet meer door je enkels ging?" Het verhaal is breder dan alleen de emoties van de man die genezen werd en de reacties van de omstanders.

Het is ook meer dan alleen een wonderverhaal. Je voelt als mens met een beperking weerstand wanneer het alleen maar een fysieke genezing zou zijn, waardoor direct de vraag opkomt: "Waarom worden andere mensen met een beperking dan niet genezen?" Als je het verhaal zo leest, is het een afgelopen gebeuren waar je zelf niet in voorkomt. Wat gebeurt er met de verlamde en zijn omgeving en hoe zit je daar zelf in?

Het leven van de verlamde bestaat uit sleur en vastgezet zijn

Hij kan niet uit de voeten. Hij zit waar ze hem zetten. Niemand zal hem meenemen de poort door, de tempel binnen. Hij zit in een positie van afhankelijkheid, van ongelijkheid en het enige dat hem rest is te wachten op giften van anderen. Petrus negeert deze afhankelijkheid en onvrijheid, door anders te kijken, door anders te spreken, door anders te doen. Anders kijken 
 
Mensen wenden de blik van bedelaars af

Zo zijn mensen, bang om geconfronteerd te worden met uitzichtloze ellende en met zichzelf. En zouden zulke bedelaars nog mensen zien?
Petrus zoekt wel oogcontact, niet uit de hoogte, niet neerbuigend. Want hij doet niet mee aan de vanzelfsprekendheid waarmee mensen mensen indelen. Apostelen hebben geen boodschap aan situaties die nu eenmaal zijn zoals ze zijn. Want hun verhaal is heel anders. Daarom zegt Petrus: "Kijk me aan!" Als mens tegenover mens, op gelijke hoogte. En zo staat de verlamde al terwijl hij nog zit.
 
Anders zeggen
 
Door oogcontact zijn ze dichter bij elkaar gekomen. Petrus en de bedelaar. De armoede van de verlamde is nu de armoede van Petrus geworden. Hij kan niet geven wat gevraagd wordt: "Zilver of goud heb ik niet." Hij geeft iets anders: hij zegt een woord. Op het eerste gezicht lijkt dat teleurstellend. Want wat heb je nou aan woorden? Maar Petrus' woorden zijn meer dan gewone woorden. Zij herscheppen het bestaan van de bedelaar. Zilver en goud zouden het alleen maar bij het oude laten.

Daar blijkt Petrus apostel te zijn. Dat wil zeggen, hij krijgt de daadkracht van zijn Heer. Want het woord van God doet wat het zegt. Petrus noemt de naam van Jezus Christus en die naam heeft opstandingskracht, omdat Hij de Opgestane is.
 
Anders doen
 
Zo gebeurt het dan ook. Petrus steekt zijn hand uit als iemand die een aalmoes wil geven. Maar hij gaat verder. Hij grijpt de bedelaar bij de hand. Hij trekt hem overeind. Het woord is daad geworden. Dan valt het woord waar dit verhaal om heen scharniert. "Hij richtte hem op." Dit woord maakt duidelijk dat het hier om een opstandingsverhaal gaat. Lucas noemt de naam van Jezus.
In die naam ligt de opstanding ingesloten. Er staat immers: "Er is geen andere naam gegeven waardoor wij zouden behouden worden." (hand 4:12). Op de gave van de Naam volgt een opgericht gaan.
 
Zeven maal bewegen
 
De verlamde kon niet lopen, niet optrekken met anderen. Hij zat stil op zijn plek bij de poort, zonder deel te nemen aan het le­ven. Nu Petrus hem opricht begint zijn leven met nieuwe onver­wachte activiteiten. Zeven keer komt hij in beweging, zeven keer is hij degene die iets doet, zeven keer kan hij nu ook dingen doen die voor anderen vanzelfsprekend zijn. "En hij spròng op en stònd en líep heen en weer en hij gìng met hen de tempel binnen, lópende en sprìngende en God lóvende." (vers 8). Want zeven maal bewegen is uitdrukking voor het volledig mensen worden van de verlamde. Zijn menswording staat in relatie tot de naam die Petrus noemde en die de verlamde oprichtte. Daarom loopt hij ook niet zomaar rond, maar gaat de tempel binnen.
 
Het is voor hem de eerste keer dat hij zo kan bewegen. Maar het is ook de eerste keer na Jezus' verrijzenis dat het evangelie van de opstanding zo lijfelijk werkelijkheid wordt. Nu vinden de handelingen van de apostelen plaats op straten en pleinen bij gewone mensen. En hun eerste handeling raakt aan een mens met een beperking.

De verrassing van deze opwekking deelt zich vervolgens mee aan de omstanders. Ook zij komen onder werking van het woord. Hun ver­trouwde kijk op de wereld, de vanzelfsprekende indeling van mensen wordt op zijn kop gezet. Zij herkennen wel de verlamde, maar hij zit niet langer waar hij volgens hen behoort te zitten. On­ver­wacht is hij één van hen geworden. De naam van Jezus werkt als een steen in een vijver, die steeds groter kringen trekt. Eerst Petrus, dan de verlamde, dan de omstanders. En dan wij?
 
Waardigheid
 
Het eerste verhaal van de handelingen der apostelen zet de toon voor het hele boek. Het evangelie van Jezus Christus is levens­vernieuwend. Petrus en Johannes laten dit merken aan allen die zij tegenkomen, bedelaars en omstanders. Het gaat in dit verhaal, zoals ook in het evangelie, om meer dingen dan om lichamelijke genezing. Het leven wordt in al zijn facetten aangegrepen en op de been geholpen. Heel menselijk: leven zit niet meer vast aan wat-nou-eenmaal-zo-is, de beperking en achterstand gelden niet meer.   

De genezing is naar alle kanten

En sociaal ook: niveauverschillen zijn niet langer voor-de-hand-liggend. Petrus geeft de verlamde zijn waardigheid als mens terug door hem aan te zien, door hem aan te spreken, door hem aan te raken. En zo ook religieus: de genezing is naar alle kanten. Niet slechts naar het lichaam, maar ook naar de samenleving. En vooral ook naar de diepe zin van het eigen  leven: de genezen verlamde gaat naar de tempel. Daar keert de hele werkelijkheid om: er wordt wonderlijk van plaats gewisseld. Wie durft een ander nu nog een etiket op te plakken?
 
Bevrijd mens
 
Hoe lees je als mens met een beperking dit verhaal? Op deze wijze bij­voorbeeld.
Je kan enthousiast worden over het geloof dat er uit spreekt. Dat mensen met een beperking delen in de kracht van de opstanding is bemoedigend. En dat gaat niet voorbij als je het verhaal gelezen en achter de rug hebt. De bemoediging blijft, ook als is je beperking niet is verdwenen.

Je kan het als een geluk ervaren, dat in dit verhaal de sociale verschillen worden opgeheven. Daar kan je iets mee, jij en je lotgenoten. Want in de kerk van Jezus Christus blijken zulke ver­schillen niet ter zake doende, toch?
Je kan de bevrijding van jezelf erin meemaken: je bent niet een mens met beperking, je bent een mens, wèl met een beperking, maar daarom niet minder mèns. En in jouw menselijke leven wordt je beperking meegenomen en in balans gebracht.
 
Verhaal een bron van ergernis

Er blijft in het verhaal een bron van ergernis. Dat valt niet te ontkennen. Hier gebeuren immers wel dingen die onmogelijk zijn. Betekent dat dan, dat jouw geloof moet inhouden, dat mensen met een beperking genezen moeten kunnen worden?

Die ergernis heeft ook te maken met de dubbele waardering van je beperking. Want, hoe hinderlijk een beperking ook zijn kan, je kan er aan wennen, je kan er een alibi aan ontlenen. Zozeer zelfs, dat je niet meer zonder kan. En daarom ook niet meer zonder wìl.

Daarom is dit verhaal ons vèr vooruit. De werkelijkheid van de beperking wordt hier simpelweg zichtbaar in datgene waar het echt om gaat. De mens met een beperking komt bij de Heer van Petrus als een bevrijd mens aan bod. De beperking wordt niet weggestopt of ontkend. In het verhaal komt de beperking te staan in het kader van de verkondiging. Daardoor krijgt een mens mogelijkheden, die wij normaal niet aan een mens met een beperking toekennen.