Getal twaalf heeft dus een betekenis

Het getal twaalf speelt in dit visioen een belangrijke rol: de muur heeft 12 poorten, op die poorten 12 engelen en op die poorten staan de namen van de 12 stammen van Israël, de zonen van Jacob (vs. 12). 

Ezechiël 48: 30 t/m 34 “En dit zijn de uitgangen der stad: aan de noordzijde, die vierduizend vijfhonderd (el) lang is, – de poorten der stad dragen de namen der stammen Israëls – drie poorten op het noorden: een Rubenpoort, een Judapoort en een Levipoort; aan de oostzijde, die vierduizend vijfhonderd (el) lang is, ook drie poorten: een Jozefpoort, een Benjaminpoort en een Danpoort; aan de zuidzijde, die vierduizend vijfhonderd (el) lang is, ook drie poorten: een Simeonpoort, een Issakarpoort en een Zebulonpoort; en aan de westzijde, die vierduizend vijfhonderd (el) lang is, eveneens drie poorten: een Gadpoort, een Aserpoort en een Naftalipoort.

De stad is toegankelijk van alle kanten: naar elk van de vier windstreken zijn drie poorten. De poorten worden bewaakt door engelen, want niet ieder mag binnen. Alleen wie gereinigd is door het bloed van het Lam. (vs 8 en hfdst. 22:14 en 15.) Verder heeft de stad 12 fundamenten en daarop staan de namen van de apostelen van het Lam 

Dat getal twaalf heeft dus een betekenis. Van Abraham tot de pinksterdag heeft God zijn kerk vergaderd uit één volk: daarom staan de namen van de stamalen van Israël op de poorten: ze leven voort in het nieuwe Jeruzalem.

Maar sinds pinksteren wordt de kerk vergaderd uit alle volken. De poorten liggen open naar alle kanten. Nu wordt de kerk vergaderd door het woord van de apostelen, zoals het vastgelegd is in het Nieuwe Testament. Daarom staan de namen van de apostelen op de fundamenten. Op het Woord van Christus, verkondigd door de apostelen (Efeze 2: 20) is de stad gebouwd. Twaalf stammen en twaalf apostelen: er is een onverbrekelijke eenheid tussen de kerk van het oude en het nieuwe verbond. Er was een groot verschil tussen de zonen van Jacob en ook tussen de apostelen onderling. En toch is het een geweldige eenheid, allen zijn één in het Lam, Jezus Christus.

Een schitterende stad -zonder tempel

In vs. 18-21 wordt de buitengewone schoonheid van de stad uitgedrukt met woorden aan de aardse schepping ontleend. Haar bouwstof is het kostbaarste en mooiste wat in de schepping aanwezig is: diamanten en ander edelgesteente, parels, en goud als zuiver glas. De stad heeft geen tempel. De tempeldienst moest immers verzoening ; doen over de zonden; de mens weer toegang verschaffen tot God.

Na pinksteren moet de verzoening die Christus aan het kruis volbracht, telkens weer worden verkondigd. In het Nieuwe Jeruzalem is geen verzoening meer nodig. Alles is volbracht. God zelf is daar de tempel en het Lam (vs. 22). De heerlijkheid van God en van het Lam Jezus Christus verlicht de stad. Maar niets onreins komt er binnen. Alleen via de poorten, bewaakt door de engelen, is er toegang. Men kan alleen binnenkomen door het horen van de prediking van het evangelie, zoals de "engel van de gemeente" dat verkondigt, en door dat (Openb. 2 : 1, 8 enz) evangeliewoord te geloven.

Tabernakel en tempel

De inrichting en de indeling van de tabernakel en later de tempel in (Ex. 25-28/35-40) Jeruzalem wordt in de bijbel uitvoerig beschreven. (1 Kon. 5, 6) De tocht van de Israëlieten vanuit Egypte naar Kanaan voerde hen (1 Kron. 3, 4) door de woestijn. Van de bouw van een duurzame tempel kon toen natuurlijk nog geen sprake zijn. Daarom gaf de HERE aan Mozes (Ex. 25 : 1-9/vs. 40) opdracht een draagbare tabernakel te bouwen, precies naar het model (Hebr. 8 : 5) dat de HERE hem had laten zien toen hij 40 dagen en nachten op de (Hand. 1 : 44) berg Horeb was. Het latijnse woord "tabernakel" betekent zoveel als (Ex. 24 : 12-18) tent, tentwoning. De tabernakel was zo geconstrueerd, dat hij gemak- kelijk opgebouwd en weer afgebroken kon worden. Dat was nodig omdat hij heel de tijd van de omzwerving door de woestijn moest worden meegedragen.

Tot in de kleinste onderdelen was de bouwen de inrichting ervan (Ex. 31 : 1-11) door de HERE voorgeschreven. Twee kunstenaars (Bezaleël en Aholiab (Ex. 35 : 30-36 : 1) werden aangewezen om de bouw uit te voeren, zoals de HERE het aan Mozes had getoond. Ze ontvingen daarvoor van de Heilige Geest bijzondere gaven van wijsheid. Ook andere vaklieden (Ex. 36: 5-7) werden mgeschakeld. Het volk bracht vrijwillig de matenalen en kostbaarheden bij elkaar die nodig waren. Ze brachten zelfs tevéel.

Getal twaalf heeft dus een betekenis

Het getal twaalf speelt in dit visioen een belangrijke rol: de muur heeft 12 poorten, op die poorten 12 engelen en op die poorten staan de namen van de 12 stammen van Israël, de zonen van Jacob (vs. 12). 

de twaalf stamgebieden

De stad is toegankelijk van alle kanten: naar elk van de vier windstreken zijn vier poorten. De poorten worden bewaakt door engelen, want niet ieder mag binnen. Alleen wie gereinigd is door het bloed van het Lam. (vs 8 en hfdst. 22:14 en 15.) Verder heeft de stad 12 fundamenten en daarop staan de namen van de apostelen van het Lam.

Dat getal twaalf heeft dus een betekenis. Van Abraham tot de pinksterdag heeft God zijn kerk vergaderd uit één volk: daarom staan de namen van de stamalen van Israël op de poorten: ze leven voort in het nieuwe Jeruzalem.

Maar sinds pinksteren wordt de kerk vergaderd uit alle volken. De poorten liggen open naar alle kanten. Nu wordt de kerk vergaderd door het woord van de apostelen, zoals het vastgelegd is in het Nieuwe Testament. Daarom staan de namen van de apostelen op de fundamenten. Op het Woord van Christus, verkondigd door de apostelen (Efeze 2: 20) is de stad gebouwd. Twaalf stammen en twaalf apostelen: er is een onverbrekelijke eenheid tussen de kerk van het oude en het nieuwe verbond. Er was een groot verschil tussen de zonen van Jacob en ook tussen de apostelen onderling. En toch is het een geweldige eenheid, allen zijn één in het Lam, Jezus Christus.

Een schitterende stad -zonder tempel

In vs. 18-21 wordt de buitengewone schoonheid van de stad uitgedrukt met woorden aan de aardse schepping ontleend. Haar bouwstof is het kostbaarste en mooiste wat in de schepping aanwezig is: diamanten en ander edelgesteente, parels, en goud als zuiver glas. De stad heeft geen tempel. De tempeldienst moest immers verzoening ; doen over de zonden; de mens weer toegang verschaffen tot God.

Na pinksteren moet de verzoening die Christus aan het kruis volbracht, telkens weer worden verkondigd. In het Nieuwe Jeruzalem is geen verzoening meer nodig. Alles is volbracht. God zelf is daar de tempel en het Lam (vs. 22). De heerlijkheid van God en van het Lam Jezus Christus verlicht de stad. Maar niets onreins komt er binnen. Alleen via de poorten, bewaakt door de engelen, is er toegang. Men kan alleen binnenkomen door het horen van de prediking van het evangelie, zoals de "engel van de gemeente" dat verkondigt, en door dat (Openb. 2 : 1, 8 enz) evangeliewoord te geloven.

Tabernakel en tempel

De inrichting en de indeling van de tabernakel en later de tempel in (Ex. 25-28/35-40) Jeruzalem wordt in de bijbel uitvoerig beschreven. (1 Kon. 5, 6) De tocht van de Israëlieten vanuit Egypte naar Kanaan voerde hen (1 Kron. 3, 4) door de woestijn. Van de bouw van een duurzame tempel kon toen natuurlijk nog geen sprake zijn. Daarom gaf de HERE aan Mozes (Ex. 25 : 1-9/vs. 40) opdracht een draagbare tabernakel te bouwen, precies naar het model (Hebr. 8 : 5) dat de HERE hem had laten zien toen hij 40 dagen en nachten op de (Hand. 1 : 44) berg Horeb was. Het latijnse woord "tabernakel" betekent zoveel als (Ex. 24 : 12-18) tent, tentwoning. De tabernakel was zo geconstrueerd, dat hij gemak- kelijk opgebouwd en weer afgebroken kon worden. Dat was nodig omdat hij heel de tijd van de omzwerving door de woestijn moest worden meegedragen.

Tot in de kleinste onderdelen was de bouwen de inrichting ervan (Ex. 31 : 1-11) door de HERE voorgeschreven. Twee kunstenaars (Bezaleël en Aholiab (Ex. 35 : 30-36 : 1) werden aangewezen om de bouw uit te voeren, zoals de HERE het aan Mozes had getoond. Ze ontvingen daarvoor van de Heilige Geest bijzondere gaven van wijsheid. Ook andere vaklieden (Ex. 36: 5-7) werden mgeschakeld. Het volk bracht vrijwillig de matenalen en kostbaarheden bij elkaar die nodig waren. Ze brachten zelfs tevéel.

Ruim een jaar na de uittocht uit Egypte was het werk klaar en kon de (Ex. 40: 1, 2, 17) tabernakel worden opgericht. De tabernakel wordt in de bijbel ook wel genoemd: de tent der samenkomst. Daar kwam de HERE samen (Ex. 27 : 21) in het bijzonder met Mozes. Een andere naam is "tent der (Num. 16 : 18/17 : 4) getuigenis", omdat in de tabernakel de ark van het verbond stond (Num. 17 : 7, 8) waarin de "getuigenis" was opgeborgen. Dat waren de twee stenen (Ex. 25 : 16, 21, 22) platen waarop de Wet van de tien geboden was geschreven. (38 : 21)

In de tabernakel, en dat was het voornaamste, openbaarde de HERE (Ex. 25 : 8, 9) zijn aanwezigheid. Hij woonde temidden van zijn volk. Daar toonde Hij zijn heerlijkheid, die zichtbaar werd door de wolk die de tabernakel bedekte. In die wolk scheen 's nachts een vuur .

Indeling van de tabernakel

De tabernakel was in afdelingen verdeeld. Vóór de eigenlijke tent was de voorhof. Daar mocht het volk komen. De tabernakel zelf bestond uit twee delen: het heilige en het allerheiligste ("het heilige der heiligen"). In het allerheiligste stond een gouden kist, de ark van het (Ex. 25 : 10-22) verbond. Daarin lag Gods wet op steen geschreven. De ark werd afgesloten door een gouden deksel, het verzoendeksel.

Eén keer per jaar, op de Grote Verzoendag, mocht de hogepriester daar binnengaan. Door bloed te sprenkelen op dat deksel, verzoende hij de zonden die Israël gedaan had tegen de geboden van de wet die in de ark lag. Het volk dat in zichzelf zondig was, moest weten: de schuld moet worden verzoend. Het bloed van de offerdieren was een voorteken en profetie van de verzoening die bewerkt zou worden door de komende Messias, de Verlosser Jezus Christus, die zijn kost- baar bloed zou vergieten aan het kruis.

Aan de priesters die dienst moesten doen bij de tabernakel werd (Ex. 28, 29) nauwkeurig voorgeschreven, hoe al de offers moesten worden ge- bracht. De HERE wil geen eigenwillige, door mensen zelf bedachte dienst aan Hem.

In het heilige stonden enkele gouden voorwerpen: een gouden altaar (Ex. 25 : 23-30) om reukwerk op te offeren, een tafel met broden die elke week werden (Ex. 37 : 25-28) vernieuwd en een gouden, zevenarmige kandelaar. In de voorhof (Ex. 25 : 31-40) stond het brandofferaltaar, waarop de dierenoffers werden gebracht en een wasvat, waarin de priesters zich moesten wassen vóór ze de tabemakel binnengingen. Na de intocht in Kanaan werd de tabernakel (Jozua 18 : 1) opgericht in Silo. Later maakte de tent plaats voor een vast gebouw (I Sam. 1 : 9) ook toen al "tempel" genoemd. (I Sam. 3 : 3, 15)

Een blijvende tempel

Pas koning Salomo bouwde een blijvende tempel. Koning David (II Kon. 5) mocht die tempel nog niet bouwen, wel mocht hij allerlei voorbereidende werkzaamheden doen.

De indeling van de tempel was praktisch hetzelfde als die van de tabemakelo. Er was een buitenste en binnenste voorhof. In het binnenste voorhof stond het brandofferaltaar en een groot watervat, "de koperen (I Kon. 7 : 23-26) zee", die rustte op 12 uit koper vervaardigde runderen. In het heiligdom zelf stond weer een tafel waarop het toonbrood lag. Er stonden ook tien gouden kandelaren. In het allerheiligste was weer de ark geplaatst, waarboven gouden engelengedaanten (cherubs). Heilige en allerheiligste waren gescheiden door een kleed: het voorhangsel.

De tempel van Salomo werd in 586 vóór Christus verwoest. Jeruzalem werd een puinhoop en om zijn zonden werd het volk weggevoerd in ballingschap. Maaruit de ballingschap mag het volk terugkeren. En dan blijkt wel (Ezra 3 : 2, 3) wat een bijzonder plaats in de eredienst het brandofferaltaar inneemt. Want het eerste wat ze doen is: een brandofferaltaar bouwen. De zonden van het volk moeten immers door offers bij God worden verzoend en het leven moest helemaal aan de HERE worden gewijd. (Ezra 3 : 6-13). Daarvan was het brandoffer het symbool. Daarna begint men ook met de wederopbouw van het tempelcomplex. Maar die opbouw vordert maar traag. Twee profeten Haggaï en Zacharia sporen het volk aan het werk..voort te zetten en te voltooien. Die herbouwde tempel is (Ezra 3..: 10-13) niet te vergelijken met die van Salomo.

 Vele ouderen die de tempel van Salomo nog hadden gezien gaven zelfs uiting aan hun droefheid. De HERE zegt door de dienst van de profeet Haggai: ' 'Wie onder U is . overgebleven, die dit huis in zijn vroegere heerlijkheid gezien heeft? Hoe ziet gij het nu? Is het niet als niets in uw ogen?" Maar dan vervolgt de profeet: "Maar nu, wees sterk, Zerubbabel, luidt het woord des HEREN, wees sterk al volk des lands, en gaat aan het werk, want Ik ben met u overeenkomstig het woord dat Ik U beloofd heb toen gij uit Egypte uittoogt, en mijn Geest in uw midden stond: vreest niet".

Geen tempelgebouw meer nodig

De tempel zal pas écht tempel zijn wanneer de HERE daar zijn woning heeft. Het gaat niet om de uiterlijke schoonheid van het gebouw, het gaat erom of de HERE er wonen wil. En dat belooft Hij aan dit werkende en bouwende volk. "Ik ben met u!" En dan volgt Haggaï in Haggaï 2 vers 10: "De toekomstige heerlijkheid van dit huis zal groter zijn dan de vorige... op deze plaats zal Ik heil geven". En die belofte is vervuld. Deze herbouwde tempel is later vergroot en verfraaid door Herodes de Grote. Zesenveertig jaar bouwde die eraan. Dat is de tempel die Jezus Christus zelf heeft bezocht. Dan geen symbool meer (Joh. 2 : 20) van de aanwezigheid van God; de Zoon van God, Zelf God komt dan tot zijn tempel, zoals Maleachi had geprofeteerd.. En dan komt het einde van de tempeldienst. Het offer van Christus aan het kruis maakt het brandofferaltaar overbodig. Heel het tempelcomplex wordt overbodig als God Zelf door zijn Geest komt wonen bij zijn volk. (Mal. 3 : 1).

Daarom scheurde het voorhangsel van de tempel in tweeën, toen Jezus stierf aan het kruis en het werkelijke Lam van God was geslacht. (Marc. 15 : 38) Dat scheuren was een daad van God. Het tempelgordijn scheurt van boven naar beneden. Als mensen het hadden gedaan was het gescheurd van beneden naar boven. Nu ligt de weg naar het heiligdom open. Er zijn geen priesters meer nodig om door hun offers de verzoening tot stand te brengen. De HERE heeft door dat scheuren van het voorhangsel getoond: de schuld is betaald, het zoenoffer, op Golgotha gebracht, is door Hem aangenomen. Dan kan de tempel verdwijnen. Dat gebeurde toen deze laatste tempel in het jaar 70 na Chr . werd verwoest door de Romeinen.

De kerk van Jezus Christus heeft geen behoefte aan een tempelgebouw. Ze is nu zélf de levende tempel. Tenslotte: Johannes zag in zijn visioenen iets van het heerlijkheid van de nieuwe (Openb. 21, 22) hemel en de nieuwe aarde. Hij zag een nieuw Jeruzalem neerdalende uit hemel. En toen hoorde hij een stem zeggen: "Zie de tent van God (Openb. 21 : 3) is bij de mensen en Hij zal bij hen wonen, en zij zullen zijn volken zijn en God Zelf zal bij hen zijn". En dan staat in vers 22: "En een (Openb. 21 : 22) tempel zag ik in haar niet, want de Here God, de Almachtige is haar tempel, en het Lam".

Dan zijn alle beloften van God vervuld, die Hij de eeuwen door zichtbaar had gemaakt door tabernakel en tempel. Geen tempel meer als symbool van Gods tegenwoordigheid! Op de nieuwe aarde woont Hij Zelf bij zijn volk.

Ruim een jaar na de uittocht uit Egypte was het werk klaar en kon de (Ex. 40: 1, 2, 17) tabernakel worden opgericht. De tabernakel wordt in de bijbel ook wel genoemd: de tent der samenkomst. Daar kwam de HERE samen (Ex. 27 : 21) in het bijzonder met Mozes. Een andere naam is "tent der (Num. 16 : 18/17 : 4) getuigenis", omdat in de tabernakel de ark van het verbond stond (Num. 17 : 7, 8) waarin de "getuigenis" was opgeborgen. Dat waren de twee stenen (Ex. 25 : 16, 21, 22) platen waarop de Wet van de tien geboden was geschreven. (38 : 21)

In de tabernakel, en dat was het voornaamste, openbaarde de HERE (Ex. 25 : 8, 9) zijn aanwezigheid. Hij woonde temidden van zijn volk. Daar toonde Hij zijn heerlijkheid, die zichtbaar werd door de wolk die de tabernakel bedekte. In die wolk scheen 's nachts een vuur .

Indeling van de tabernakel

De tabernakel was in afdelingen verdeeld. Vóór de eigenlijke tent was de voorhof. Daar mocht het volk komen. De tabernakel zelf bestond uit twee delen: het heilige en het allerheiligste ("het heilige der heiligen"). In het allerheiligste stond een gouden kist, de ark van het (Ex. 25 : 10-22) verbond. Daarin lag Gods wet op steen geschreven. De ark werd afgesloten door een gouden deksel, het verzoendeksel.

Eén keer per jaar, op de Grote Verzoendag, mocht de hogepriester daar binnengaan. Door bloed te sprenkelen op dat deksel, verzoende hij de zonden die Israël gedaan had tegen de geboden van de wet die in de ark lag. Het volk dat in zichzelf zondig was, moest weten: de schuld moet worden verzoend. Het bloed van de offerdieren was een voorteken en profetie van de verzoening die bewerkt zou worden door de komende Messias, de Verlosser Jezus Christus, die zijn kost- baar bloed zou vergieten aan het kruis.

Aan de priesters die dienst moesten doen bij de tabernakel werd (Ex. 28, 29) nauwkeurig voorgeschreven, hoe al de offers moesten worden ge- bracht. De HERE wil geen eigenwillige, door mensen zelf bedachte dienst aan Hem.

In het heilige stonden enkele gouden voorwerpen: een gouden altaar (Ex. 25 : 23-30) om reukwerk op te offeren, een tafel met broden die elke week werden (Ex. 37 : 25-28) vernieuwd en een gouden, zevenarmige kandelaar. In de voorhof (Ex. 25 : 31-40) stond het brandofferaltaar, waarop de dierenoffers werden gebracht en een wasvat, waarin de priesters zich moesten wassen vóór ze de tabemakel binnengingen. Na de intocht in Kanaan werd de tabernakel (Jozua 18 : 1) opgericht in Silo. Later maakte de tent plaats voor een vast gebouw (I Sam. 1 : 9) ook toen al "tempel" genoemd. (I Sam. 3 : 3, 15)

Bekijk eens de presentatie over: De Tabernakel

Lees eens over: Paulus in de Tempel