Tongen als van vuur

Dit bijbelgedeelte uit Handelingen 2 is een onderdeel van wat meestal genoemd wordt het Pinksterevangelie, de boodschap van de uitstor- ting van de heilige Geest, tien dagen na de hemelvaart van Christus. Het eerste gedeelte van dit hoofdstuk vermeldt sober de gebeurtenissen op Pinksteren in Jeruzalem. De discipelen van de Here Jezus waren allen tezamen bijeen (vs: 1); er kwam opeens uit de hemel een geluid als van een geweldige windvlaag en vulde dat hele huis waar zij zaten, en er vertoonden zich aan hen tongen als van vuur, die zich , verdeelden, en het zette zich op ieder van hen (vs. 2 en 3).

De evangelist Lucas, die dit boek Handelingen heeft geschreven als vervolg op zijn evangelie, heeft er moeite mee om nu precies te beschrijven wat er gebeurde: het was geen geweldige windvlaag, maar het leek op het geluid van zo'n windvlaag, en het waren geen tongen van vuur, maar het leek op vuur. Het eigenlijke Pinkstergebeuren is in een paar woorden verteld: en zij werden allen vervuld met de heilige Geest en begonnen met andere tongen te spreken (vs. 4).

Een en ander roept bij sommige omstanders de spot op: ze hebben teveel zoete wijn gehad, die mensen zijn dronken (vs. 13). Maar op dat moment staan de twaalf discipelen van Christus op en namens hen neemt Petrus het woord, om niet alleen die spotters de mond te snoeren, maar bovenalom uit te leggen wat er nu precies aan de hand is.

Let er wel op, dat de mensen, die hier worden aangesproken, joden zijn en jodengenoten (vs. 10), dus mensen, die min of meer thuis zijn in het Oude Testament, in elk geval zijn het mensen, die behoren bij het volk, waarmee de HERE zijn verbond heeft opgericht.

Petrus mag veronderstellen dat zijn luisteraars gehoord hebben onder meer van de profeet joël, en dat ze bekend zijn met de psalmen 16 en 110. Want aan de hand van deze oudtestamentische Schriftgedeelten toont Petrus aan, dat God de Here jezus én tot Heer én tot Christus heeft gemaakt (vs. 36).

Dit laatste vers is de spits van Petrus' "preek". Petrus zet de gebeurtenissen van Pinksteren in profetisch licht. Het is nu de tijd van de "laatste dagen" (waarover joël sprak): Christus' eerste komst (in het vlees, in Bethlehem) is voorbij, het wachten is nu op zijn tweede komst (met de wolken). In deze "laatste dagen" komt Christus in de Geest op "alle vlees", niet langer neemt God één volk aan (Israël), maar Hij zoekt de hele mensheid.

In die mensheid, die vergaderd wordt tot de kerk, het geestelijk Israël, is niet langer een aparte, kleine groep profeten, maar allen zonder onderscheid gaan profeteren. Dat is nu voortaan het typische van alle gelovigen.

Grote verruiming vergeleken bij de tijd van het Oude Testament, toen er maar weinig en profeteerden! Maar Pinksteren spreekt ook over Christus als rechter. Let maar op de tekenen, waarvan joël profeteer- de: bloed en vuur en rookwalm. Voorspel van het definitieve eindgericht.

En als je nu vraagt, wie dat nu allemaal doet en bewerkt op en na Pinksteren, zegt Petrus: die Jezus, die gij gekruisigd hebt! God heeft Hem opgewekt uit de doden. Daarvan zijn de apostelen gezamenlijk de ooggetuigen. Maar daarover had eeuwen geleden de koning-dichter David al geprofeteerd in Psalm 16. De joden konden (Ps. 16: 8-11) het weten. Die opgestane Jezus is vervolgens naar de hemel gegaan, heeft zijn troon bekommen en zit nu aan de rechterhand van God. Ook dat konden de joden weten, want dat hadden zij en hun voorvaderen allang kunnen lezen in Psalm 110:1.

Het is zonneklaar, dat Petrus aan die luisteraars op Pinksteren minstens twee dingen voorhoudt. Hij zet de feiten nog eens op een rijtje, de feiten van de laatste maanden. Enkele maanden geleden liep jezus van Nazareth nog door de straten van jeruzalem. ledereen weet wat er met Hem gebeurd is voor en op die Goede Vrijdag. Maar God heeft Hem opgewekt en opgenomen in de hemel. Dat is de ene zaak, die Petrus de mensen voorhoudt. De andere zaak is, dat hij hun hun bijbel voorhoudt: vergelijk nu maar eens deze gebeurtenissen van de laatste weken met het onderwijs van uw oude testament. Dan moet ook het ganse huis van Israël weten, dat God Hem en tot Here en tot Christus (Messias, Gezalfde) gemaakt heeft, deze Jezus, die gij gekruisigd hebt !

Dat betekent niet, dat God de Here jezus tot Heer, Kurios, en tot Christus gemaakt heeft door de opstanding, of pas na die opstanding op Pasen, maar dat God Hem nu voor iedereen op het duidelijkst gepresenteerd heeft als Heer en als Christus. Wereldheerser, Wereldrechter, Wereldverlosser die nu ook als Christus (Gezalfde) zijn profetisch, priesterlijk, koninklijk werk wereldwijd uitoefent. En ja, dat vraagt natuurlijk: 

Geloof en bekering 

De Bijbel spreekt heel vaak van bekering en van geloof. Bekering en tot geloof komen lijken overlappend gebruikt te worden, zie bijvoorbeeld Hand.16:34 en 17:30 en 34.

De weg tot heil

De komst van Jezus in deze wereld is een daad van God om de mensen weer bij Hem te krijgen, om hen de weg tot heil te geven. Vorige week hebben we hier veel over gelezen. Hoe krijg je nu deel aan dit heil? Dit gebeurt door de bekering. De bekering brengt een mens in de rechte verhouding tot God. Daar is God heel blij mee. Niet voor niets staat in Lucas 15:7 “Ik zeg u, dat er alzo blijdschap zal zijn in de hemel over één zondaar, die zich bekeert, meer dan over negenennegentig rechtvaardigen die geen bekering nodig hebben” en in vers 10 “Alzo is er, zeg ik u, blijdschap bij de engelen Gods over één zondaar, die zich bekeert.” In de hemel is er feest! Feest als iemand zich weer tot God keert. Dit laat ons ook nog zien hoe kostbaar wij in Gods ogen zijn. Petrus betuigt in 2 Petrus 3:9 dat God niet wil dat “sommigen verloren gaan, doch dat allen tot bekering komen”.

Gods reddende kracht wordt door een mens ontvangen in de bekering

Daarom is er een voortdurende oproep tot bekering. De prediking van Johannes de doper betrof de bekering tot vergeving van zonden (Marcus 1:4). Jezus predikte ook de bekering (Matth.4:17). Lucas geeft het zendingsbevel in 24:47 als volgt weer: “..en dat in zijn naam gepredikt moet worden bekering tot vergeving van zonden aan alle volken te beginnen bij Jeruzalem”. Op de pinksterdag is de oproep van Petrus tot de menigte die hem aanhoorde “Bekeert u en een ieder van u late zich dopen op de naam van Jezus Christus, tot vergeving van zonden, en gij zult de gave van de Heilige Geest ontvangen”. Dit onderstreept de noodzaak tot bekering.

Inhoud van bekering

Voor bekering worden hoofdzakelijk twee woorden gebruikt in het NT. Het eerste epistrèfoo betekent “omdraaien, terugkeren”. Het tweede (metano-eoo) betekent “veranderen van gezindheid, berouw”. Zij worden soms aanvullend gebruikt. Deze twee woorden geven samen heel goed weer wat bekering in Bijbels opzicht inhoudt. Een mens zonder God wordt voorgesteld als “wij allen dwaalden als schapen, wij wendden ons ieder naar zijn eigen weg”. (Jes.53:6). Je gaat je eigen weg en leeft naar eigen inzicht, los van je Schepper. 

Bekering is de bewuste daad om te besluiten dat je je omdraait en dat je nu de weg van God wilt gaan, achter de Herder, Jezus, aan. Petrus zegt dit in 1 Petrus 2:25 als volgt: “Want gij waart dwalende als schapen, maar thans hebt gij u bekeerd tot de herder en hoeder van uw zielen”. Dit is omdraaien, achter Jezus aan gaan! Niet meer kiezen voor je eigen weg maar de weg van God. Daarbij is er het bewustzijn van verkeerd geleefd te hebben, de verkeerde daden gedaan hebben, vanuit een verkeerde gezindheid geleefd te hebben, waarvoor vergeving nodig is en een innerlijke verandering. Zo wordt duidelijk waarom bekering en vergeving bij elkaar horen.

Denken van de ongelovigen ijdel, leeg en verduisterd

We leren uit Efeze 4:17 en 18 dat het denken van de ongelovigen ijdel, leeg en verduisterd is. Dat zij onwetend zijn. Daaraan kun je nog aan toevoegen dat hun denken bedekt en dat hun overleggingen met blindheid geslagen zijn door de god van deze eeuw (2 Cor.4:3 en 4). Bekering is daarom ook verjongd worden in de geest van je denken (Efeze 4:23, 24), hervormd worden door de vernieuwing van je denken (Rom.12:2). Het denken in een zaak van het hart, de plaats waar de bronnen van het leven zijn. 

Bekering is daarom een hartszaak, iets waar je hele bestaan bij betrokken is. Joël zegt daarom in 2:12 en 13: Maar ook nu nog luidt het woord des HEREN: Bekeert u tot Mij met uw ganse hart, en met vasten en met geween en met rouwklacht. Scheurt uw hart en niet uw klederen en bekeert u tot de HERE, uw God. Want genadig en barmhartig is Hij, lankmoedig en groot van goedertierenheid, berouw hebbende over het onheil. Over de oude levenswijze vraagt God dan berouw en breken met de ongerechtigheid. Dit is een andere gezindheid aannemen.

Beide elementen, omdraaien en anders denken, vind je in Jesaja 55:6-9. In vers 7 lezen we dat de goddeloze zijn weg moet verlaten. Hij moet zich omdraaien. De ongerechtige man moet zijn gedachten verlaten. Hij moet een andere gezindheid aannemen. Uit vers 8 en 9 blijkt waarom. Gods gedachten en wegen zijn niet onze wegen. Daarom moeten wij Gods gedachten en wegen tot onze gedachten en wegen maken, ons vullen met zijn wijze van denken en zijn wijze van leven. Leren de mensen en de gebeurtenissen te interpreteren volgens Zijn maatstaven. Daarom heeft bekering altijd levensverandering tot gevolg. Wie niet veranderen wil, heeft zich niet omgedraaid en geen verandering van denken gewild. Vanuit het denken veranderen de daden.

Bekering: ook een proces

Wanneer we ons leven toevertrouwen aan God en anders willen leven en denken, dan weten we nog niet veel en beseffen we nog lang niet hoe ver we af staan van een zuiver leven. Daarom is bekering een voortgaand proces. Jezus laat zijn discipelen de bekeringsboodschap brengen aan Israel, maar Hij vermaant hen ook om zich te bekeren van hun houding en denken. In Matth.18:1-4 hebben de discipelen weer eens een gesprek over wie de grootste is. Jezus neemt dan een kind en plaatst dit kind in hun midden, en roept hen op zich te bekeren. Hij vraagt een verdere verandering in hun leven. Ik zou dit “dieptebekering” willen noemen, hoewel ik mij er van bewust ben dat dit geen Bijbels woord is! 

Dit verder gaan van de bekering van ons denken en doen is iets waar de bijbel ons veelvuldig toe oproept. Ons leven laten bijstellen en doordringen. Ernst maken met het navolgen van Jezus. We hebben hierboven gelezen dat in Lucas 24:47 het zendingsbevel was: bekering tot vergeving van zonden te prediken, in Mattheus 28:19 heet het “maak al de volken tot mijn discipelen en doopt hen in de naam van de Vader en de Zoon en de Heilige Geest en leert hen onderhouden al wat ik u bevolen heb”. Bekering leidt tot discipelschap, leerling willen zijn en gaan onderhouden wat Jezus geboden heeft.

Bekering en achterop raken

Op diverse plaatsen wordt bekering ook als wel heel nodig gezien voor christenen. In Openbaring 2:1-7 geldt het een gemeente die haar eerste liefde verloren had. In Openbaring 3:14-22 een gemeente die lauw geworden was en zichzelf als rijk en voldaan zag. In Jacobus 4:1-10 gaat het over christenen die innerlijk verdeeld waren, die wilden leven in en voor deze wereld. In plaats van in deze wereld maar voor God. De ernst van de noodzaak blijkt wel duidelijk uit alledrie de passages.

Geloof

Zich bekeren is ook tot geloof komen. Wat is geloof? Wat houdt dat in, geloven? Ook geloven is een vaak uitgehold begrip geworden. “Ik geloof van wel maar ik weet het niet zeker” laat dit duidelijk zien. Geloof in Bijbels opzicht is juist zekerheid. Verder is geloof in religieus opzicht wel vaak verward met: verstandelijk instemmen met leerstellingen.

Geloof in Bijbels opzicht is anders

Geloof gaat over een relatie aangaan met Iemand. Het begint met je vertrouwen stellen in iemand, je zelf aan iemand toevertrouwen. Het geloof hecht zich niet aan waarheden maar aan Iemand die te vertrouwen is, die geloofd kan worden op zijn woord. Geloof gaat samen met het (leren) kennen van Iemand. God kennen door Jezus wekt daarom geloof in ons hart. We kunnen ons aan Hem toevertrouwen omdat we weten wie Hij is en waar Hij op uit is. Wij hebben lief omdat Hij ons eerst heeft lief gehad. Dit vertrouwen en toevertrouwen laat ons vertrouwen stellen op Gods vergeving en genade door Jezus in plaats van ons eigen werk Rom.3:23.

Het vertrouwen uit zich in gehoorzaamheid

We willen doen wat Hij zegt, omdat we weten dat Hij de bron van waarheid, recht en liefde is. Paulus predikt daarom de gehoorzaamheid des geloofs (Rom.1:5 en 16:26). De kracht van gehoorzaamheid uit geloof wordt zichtbaar daar we handelen uit geloof zonder de gevolgen te kunnen zien. In Lucas 17:11-19. Jezus zegt tegen een aantal melaatsen: gaaat heen en toon u aan de priesters. Pas toen ze gingen werden ze genezen!

Geloof wordt beproefd en leert volharden

Het leert geduld, wachten, verduren en uitzien naar God. In Hebr.6:12 worden we op geroepen niet traag te zijn maar navolgers te zijn van hen die door geloof en geduld de beloften beërven. Dezelfde gedachte vind je in Hebr.10:36. Beproeving van ons geloof is zuivering van ons geloof. Zoals goed gezuiverd wordt door vuur, zo wordt ons geloof gezuiverd door beproeving. Dit heeft Jezus ook mee gemaakt! Zie les 2. Paulus acht dit zo belangrijk dat hij in Rom.5:3 en 4 schrijft: “En niet alleen hierin, maar wij roemen ook in de verdrukkingen, daar wij weten, dat de verdrukking volharding uitwerkt, en de volharding beproefdheid, en de beproefdheid hoop”. Daarom moet de vuurgloed, die ons tot beproeving dient, ons niet bevreemden alsof ons vreemds overkomt, maar mogen we ons erin verblijden schrijft Petrus in 1 Petrus 4:12 en 13.

Geloof groeit naar autoriteit

Door geloof leren wij wat God wil doen door ons en kunnen wij met gezag handelen en spreken. Dat geldt zowel in situaties van met gezag spreken als beproefd gelovige als ook in gezag wonderen kunnen doen. Jezus sprak met gezag en wonderen gebeurden. Dit komt goed uit in Joh.11:41-44. Het absolute van vers 41 en 42 (“Zelf wist ik dat U mij altijd verhoort..”) komt voort uit het kennen van Zijn Vader en de wil van zijn Vader willen doen.

 Lees eens in  De Christen reis

 Lees ook eens in   De Christinne reis