Hebreeën is in het Grieks geschreven

In Hebr. 4 wordt twee keer over een Jezus gesproken, n.l. in vers 8 en in vers 14. De Nederlandse vertaling van de bijbel heeft de eerste keer voor die naam de Hebreeuwse vorm Jozua gebruikt. De tweede keer heeft ze de Griekse vorm Jezus laten staan. De brief aan de Hebreeën is in het Grieks geschreven. Beide keren staat daar dus dezelfde Griekse naam: Jezus.

Toch heeft de Nederlandse vertaling de eerste keer de vorm Jozua gekozen. Dat is om goed duidelijk te maken, dat de eerste keer een oudtestamentische "Jezus" werd bedoeld en de tweede keer "Jezus", zoals het Nieuwe Testament over Hem spreekt.

Eerst gaat het over Jozua, die de opvolger van Mozes was, Jozua de zoon van Nun (vs. 8). We lezen dat deze Jozua het volk van God niet (Num. 13 : 16) in de rust heeft gebracht. Hij bracht het wel in het land Kanaan. Maar daar werd de rust toch niet gevonden. Wat een zonden werden daar bedreven, wat een vijandschap heerste er, wat een strijd moest er worden gevoerd. Toen Israël in het land woonde kreeg het geen rust. Met het wonen in het land dat de HERE aan Abraham beloof- de, was toch blijkbaar Gods belofte nog niet volledig vervuld. Later werd het volk zelfs uit het land weggevoerd in ballingschap. En nog later zijn ze in het land Kanaan zelf onder Romeinse heerschappij ge- bracht.

Het is duidelijk: Kanaan was niet het land van de "rust". Er moest iets anders komen: een andere rust. Een land zonder zonde, zonder vijandschap en zonder strijd: "de nieuwe hemel en de nieuwe aarde."

IPetrus zegt daarover: er zal komen "een onvergankelijke, onbevlekte, 1 Petr. 1 : 3-9 onverwelkelijke erfenis". Die erfenis ligt op de gelovigen te wachten. Daarnaar moeten wij uitzien. Toen Jozua het volk Kanaan mocht binnenleiden, bleven duizenden achter. Ze zijn in de woestijn gestorven. Dat was de straf van God om hun ongehoorzaamheid. Ze hadden (Num. 14 : 20-23) God niet vertrouwd en het verbond dat God met hen gesloten (Joz. 5 : 6) had niet gehouden. (Ex. 19 : 5,6) Waarom haalt de schrijver van de Hebreeënbrief deze geschiedenis aan? Hierom: God belooft aan allen die geloven ook een rust: een sabbatsrust (vs. 9). Dat gaat al terug op de schepping. Toen rustte God zelf op de zevende dag van al het werk dat Hij tot stand had ge- bracht. Daarom mocht ook de geschapen mens van die rust genieten: op de zevende dag mocht ook hij rusten van al zijn werk -dat was (Gen. 2 : 2, 3) als een voorproef van de echte rust. Maar door zijn zonde heeft de (Ex. 20 : 8-11) mens die ware rust verspeeld.

God wil echter opnieuween sabbatsrust geven aan zijn volk. Daarvan zou de rust van de Israëlieten in Kanaan een afbeelding zijn. Door . hun ongehoorzaamheid kwamen veel Israëlieten het land niet binnen. En toen ze er woonden kregen ze door hun zonden toch niet de beloofde rust.

Zo kan het ook gaan met de rust die ons in het Nieuwe Testament is beloofd. Vers 11 zegt dat wij dit voorbeeld van ongehoorzaamheid niet moeten volgen. We moeten er juist ernst mee maken tot de beloofde rust in te gaan. Want Gods Woord legt het diepste van ons bloot, het is een woord ook van oordeel en van gericht: er valt niet mee te spotten! (vers 12, 13) God kent ons door en door, niets is voor Hem verborgen.

Moet je dan bang zijn? Nee, maar we moeten de beloften van God geloven en er naar streven gehoorzaam te doen wat God wil. Dan hoeven we niet bang te zijn . want er is die andere Jozua: Jezus, de Zoon van God (vs. 14). Hij kent onze moeiten en zwakten. Hij weet hoe vaak we zondigen en struikelen. Maar Hij is de helper. Hij betaalde voor de zonden; daarom kon Hij aan het kruis uitroepen: "Het is volbracht".

Om Hem is de heilige God barmhartig. De geduchte troon van God is (Joh. 19 : 30) nu de troon van de genade (vs. 16). Daar is vergeving voor elke schuld! Ook als we erg gezondigd hebben, zelfs als we haast niet meer aan vergeving durven denken, als we in Jezus Naam tot God in de hemel om vergeving bidden, mogen we dat met vrijmoedigheid doen. Dan kunnen we.er zeker van zijn dat God barmhartig is.

Zijn hulp ligt al klaar, want: "Jezus" betekent: De Here redt!