Voor iedereen die in Hem gelooft :

Hij is waarlijk opgestaan

Je leeft maar ééns . Na je dood is het afgelopen. De doden komen niet terug, zeggen mensen. En ze vechten voor hun leven.

Wie God niet kent, en alles moet hebben van de ervaringen van dit leven, kan moeilijk iets anders zeggen dan de weinig uitzicht biedende kreten hierboven. Maar het is niet afgelopen als je dood bent. Want Jezus is opgestaan uit de dood. Hij heeft de dood overwonnen. Voor zichzelf . Voor iedereen die in Hem gelooft.

Als Jezus Christus niet werkelijk levend is geworden na Zijn dood dan is het Christelijk geloof waardeloos. In het jaar 56 schreef de apostel Paulus dat meer dan 500 mensen Christus gezien hebben nadat Hij gestorven was. De meeste van deze getuigen waren op dat moment zelf nog in leven. In die tijd had Paulus veel tegenstanders, als hij iets zou beweren dat niet waar was, dan zou men daar zeker gebruik van hebben gemaakt om Paulus het zwijgen op te leggen. De apostel Paulus was de belangrijkste verkondiger van het Evangelie. Het Christendom zou nooit de enorme groei hebben kunnen meemaken die het destijds gekend heeft, als men Paulus het zwijgen had kunnen opleggen.

Van de apostel Petrus is bekend dat hij, evenals zijn Meester, is gekruisigd, omdat ook hij de boodschap verkondigde dat Jezus was opgestaan uit de dood. Hij had zijn leven kunnen redden door deze beweringen te ontkennen. Waarom zou hij zijn leven opgeofferd hebben omwille van een leugen? Hij was een van degenen die Jezus na Zijn dood in levende lijve gezien had. Als hij sindsdien leugens verkondigd had, dan had hij in ieder geval zelf geweten dat het een leugen was. Dat lijkt meer als voldoende reden om die beweringen in te trekken en zo zijn eigen leven te redden. Het feit dat Petrus dat niet gedaan heeft bewijst dat hij er tenvolle van overtuigd was dat Jezus levend was geworden

Het Loon op Zijn werk

Jezus is door Zijn goddelijke kracht uit het graf opgestaan. Het bewijs dat Hij de Zoon van God is. Hij heeft Zichzelf vrijwillig overgegeven  aan de dood; Hij is ook uit eigen (Joh. 10 : 18) kracht weer uit de dood herrezen: dat noemt de Bijbel de opstanding van Christus.

In de Bijbel staat meer dan eens iets wat hiermee in tegenspraak lijkt: 'Gód heeft Jezus onze (Rom. 4: 24) Heer opgewekt' .Toch is dat niet tegenstrijdig. Want er is altijd een samengaan van het werk van de Vader (Joh. 10:37,38) en van de Zoon. Als er in de Bijbel staat, dat God Jezus heeft opgewekt uit de dood, wijst dat op de aanvaarding door God van het offer van Jezus. God geeft door de opwekking van Zijn Zoon te kennen, dat de schuld betaald is.

De schuld, waarop de doodstraf stond, is geheel vereffend. Voldaan! De dood heeft geen recht meer. Dat is de betekenis van de opwekking van Jezus door God. Jezus kreeg het loon op Zijn werk. De mens Jezus heeft het leven, het eeuwige leven, verdiend. Voor Zichzelf, maar ook voor al die mensen voor wie Hij de doodstraf heeft ondergaan.

Het is niet afgelopen na de dood. Niet voor gelovigen, ook niet voor wie niet gelooft. Alle doden, alle doden, zullen worden opgewekt. Ze zullen allemaal vóór Jezus worden gesteld. Iedereen zal moeten horen naar Zijn stem. Of ze willen of niet. En wie geweigerd heeft tijdens zijn leven naar de stem van Jezus te luisteren, kan er dan niet meer onderuit. Jezus is opgewekt door Zijn Vader, Die Hem de macht gegeven (Joh.5 : 24-29) heeft om rechter te zijn.

Als Rechter zal Hij dan het eeuwige leven geven aan de Zijnen; en de anderen geeft Hij de straf van de (Matth. 25:31,41) eeuwige dood.

De opstanding van Jezus is niet een tijdelijke ontsnapping aan de dood, (1 Kon. 17:17) zoals de verrijzenis van de zoon van de weduwe van Sarfath of van Lazarus.

Jezus is niet aan de dood ontsnapt, Hij heeft de dood overwónnen. Jezus is nu onsterfelijk. Niet de dood heeft Hem in zijn (Openb. l : 18) macht, maar Hij de dood!

De opgestane Christus zet Zijn werk voort

Christus heeft de schuld van de mens betaald. Hij heeft de vrijspraak verworven voor de mensen die bij Hem horen. De verschrikkelijke doodstraf  van Genesis 2 : 17, is voor Zijn volgelingen nu van de baan. Maar die vrijspraak moet hun ook worden meegedeeld. Met het recht op leven, léven dode mensen nog niet. Ze moeten eerst de stem van de Zoon (Joh. 5 : 25) van God horen om tot leven te komen. Mensen, die dood zijn door (Ef .2 : 1) hun overtredingen en zonden, worden levend als zij horen spreken over de vrijspraak van de straf .

Christus laat die vrijspraak mee de- len over de hele wereld. Ook van-daag nog zorgt Hij ervoor, dat het evangelie van zijn lijden, dood en opstanding verkondigd wordt. Wat hij verdiende, deelt Hij uit. Zodat allen die Zijn evangelie geloven, vrijspraak van hun schuld en vrede met God ontvangen.

Christus roept overal ter wereld, (Luc. 24;7) door de monden van mensen op te  ontvangen de kwijtschelding en vrijspraak en de gunst van God. Wie die boodschap van vrijspraak horen mag en gelovig aanneemt, wordt daardoor een ander mens. Een ander mens met een ander leven. Dat is geen prestatie van die mens zelf. Het is een gave van God. Een gave, die op één lijn staat met de vrijspraak. Gelukkig is het niet zo, dat je eerst een ander mens moet worden om pas daarna vrijspraak te kunnen krijgen. Dat beweren sommige mensen wel, ook christenen. Maar gelukkig is dat niet waar. Het 'een ander mens worden' (de heiliging), is evenals de (I Cor. 1:30, 31) verlossing van de zonde een gave van God.

Maar met de vrijspraak en de heiliging zijn de gaven van God nog niet uitgeput. Ook de heerlijkheid, die (I Tim. 3 : 16) Jezus nu al heeft, staat wie in Hem (Col. 3: 4) gelooft nog te wachten. Iedereen, die bij Hem hoort, komt in die heerlijkheid. Wie deelt in de rechtvaardiging, de vrijspraak, zal ook delen in (Rom. 8:29, 30) de heerlijkheid.

Na Zijn opstanding zet Jezus Zijn werk zonder ophouden voort. Hij blijft Zijn gaven uitdelen. Hij gaat daarmee door tot Hij iedereen die in Hem gelooft in de heerlijkheid van het eeuwige leven gebracht heeft. (Joh. 6:37, 39). Dat zijn de mensen die Zijn Vader Hem gegeven heeft. Hij zelf bezit die heerlijkheid nu. En dat is de garantie dat ook zij die bij Hem horen die heerlijkheid eens zullen verkrijgen.

Hij is waarlijk opgestaan

In de Bijbel staat, dat Jezus is opgestaan. De Bijbel, het Woord van God, is volkomen betrouwbaar. Er staat niet, dat iemand het feit van de opstanding heeft gezien. Geen mens was er bij toen dat gebeurde. Het Woord van God zegt wel, dat veel betrouwbare getuigen Hem in de (Hand. 1: 3) veertig dagen na Zijn opstanding hebben gezien. De vier evangeliën vermelden aan het slot verschillende verschijningen van de opgestane Christus. In de brief aan de Corinthiërs worden ook getuigen genoemd. Paulus noemt daar getuigen (1 cor. 15) van de verschijningen van Jezus, die ze in Corinthe kennen en die nog nagevraagd kunnen worden.

Stefanus (Hand. 7: 55) zag Jezus in de hemel. Kort daarna, op weg naar Damascus, zag Paulus (Hand. 9 : 5-7) Hem. En Johannes op Patmos zag en hoorde Hem vele malen.

Jezus is opgestaan uit de dood met hetzelfde lichaam dat gekruisigd was. Als de opstanding van Christus niet waar zou zijn is het christelijk geloof (1 Gor. 15:17) zonder zin en zonder inhoud.

 Dat Jezus werkelijk uit de dood is opgestaan, is voor ons niet te begrijpen. Want God zelf heeft dat gedaan. Wie kan Zijn almacht peilen? Wie kan de macht van de Schepper begrijpen, de macht waardoor Hij mensen het leven geeft? Wie kent Zijn herscheppingskracht, waarmee Hij Jezus heeft opgewekt?

Hij, die dat alles in Zijn macht heeft, zal ook allen die Christus toebehoren, eens uit de dood opwekken in heerlijkheid.

Pasen - Opstanding - In het licht van I Korinthen 15

Eerst iets over de gemeente van Korinthe. De apostel Paulus heeft 2 brieven aan de gemeente in Korinthe geschreven. In deze brieven richt hij zich tot een gemeente van Christus in een van de belangrijkste handelscentra van de antieke wereld. Door haar gunstige ligging was de stad aangewezen als het centrum voor de handel tussen Oost en West. Vooral in de Romeinse tijd is Korinthe tot grote bloei gekomen. Tijdens de regering van keizer Augustus werd Korinthe de hoofdstad van de provincie Achaje. Deze provincie viel ongeveer samen  met het huidige Griekenland. De inwoners van Korinthe bestonden uit Romeinen, Grieken, Joden, Syriers en Egyptenaren. Eens in de twee jaar was Korinthe het middelpunt van de nationale Griekse spelen. Men kwam van heinde en ver om ter ere van de zeegod Poseidon te wedijveren in atletiek, muziek en dichtkunst. Deze spelen waren bijna even belangrijk als de Olympische Spelen.

Opgravingen hebben aangetoond dat Korinthe niet voor niets “de ster van Griekenland ”genoemd werd.   Het aantal tempels was aanzienlijk en vele beelden sierden de straten en pleinen. Het ligt voor de hand dat het zedelijk leven in een dergelijke plaats aan grote gevaren blootgesteld was. Het geld verdienen kon tot passie worden, de weelde tot materialisme leiden, en het menselijk kennen en kunnen tot verafgoding. Dat deze gevaren niet denkbeeldig waren, blijkt wel uit het feit dat Korinthe in de oudheid spreekwoordelijk is geworden vanwege haar bandeloosheid. “Op z’n Korintisch leven” was een uitdrukking waarmee geen al te beste levensbeschouwing omschreven werd.

Dat kun je ook lezen in bijvoorbeeld :

1 Korinthe 6:10, waar staat: “ Dwaalt niet: noch hoereerders, noch afgodendienaars, noch overspelers, noch ontuchtigen, noch die bij mannen liggen, noch dieven, noch gierigaards, noch dronkaards, geen rovers zullen het koninkrijk Gods beërven.”
 Prostitutie tierde welig en afgoderij en overdaad waren aan de orde van de dag.

Maar ook in Korinthe is het Evangelie van Jezus Christus gekomen. Op zijn tweede zendingsreis heeft Paulus na Athene ook Korinthe bezocht. Hij vindt daar onderdak bij Aquila en Priscilla die ook tentenmaker van beroep zijn. Op de sabbat predikt Paulus in de synagoge. Maar ook op andere dagen evangeliseert hij. Dat roept weerstand op bij de Joden en daarom gaat Paulus maar onder de heidenen prediken. De vruchten op zijn prediking blijven niet uit: vele Korinthiers komen tot bekering. Toch heeft Paulus het niet makkelijk, maar hij wordt door de Heere Zelf bemoedigd. Anderhalf jaar lang kan Paulus ongestoord het Woord Gods verkondigen.

Wat de aanleiding was voor Paulus om deze brief te schrijven naar de gemeente van Korinthe, wordt in de brief zelf eigenlijk duidelijk gemaakt. Er zijn drie redenen:

1.    In Korinthe heeft men al eerder een brief van de apostel ontvangen, maar die is op een bepaald punt misverstaan.
2.    Paulus heeft ongunstige berichten ontvangen over de Korinthiers van “die in het huis van Chloe zijn. Waarschijnlijk heeft Paulus met betrekking tot andere misstanden uit dezelfde bron inlichtingen gekregen.
3.    De gemeente van Korinthe heeft Paulus een brief geschreven, met daarin verschillende vragen aan de orde gesteld die betrekking hebben op het huwelijk, het gebruik van vlees dat eerst aan de afgoden geofferd is geweest, de werkingen van de Geest in het midden van de gemeente en de collecte voor Jeruzalem.

In deze brief gaat Paulus in op de moeilijkheden die in Korinthe gerezen zijn en op de vragen waarom men hem om raad verzocht heeft. Wie de dankzegging leest zou niet zeggen dat er in de gemeente van Korinthe zoveel verontrustende dingen gebeuren. De apostel zegt God te kunnen danken vanwege de genade die haar in Christus geschonken is, omdat zij in elk opzicht rijk is in Hem. Het getuigenis aangaande Christus is in haar midden bevestigd. Zij ziet uit naar de wederkomst van de Heere Jezus Christus.

Hierin staat de dankzegging niet alleen. Door de hele brief heen spreekt Paulus zeer positief over de gemeente. Hij noemt de leden van de gemeente niet minder dan 19 keer broeders, een woord waarmee de verbondenheid met Christus, de eenheid des geloofs in de Heere zeer sterk uitgesproken wordt. In 1 Korinthe 2 noemt hij haar de gemeente Gods, in 1 Korinthe 3 Gods tempel waarin de Geest Gods woont. Haar leden zijn gewassen, geheiligd en gerechtvaardigd in de naam van de Heere Jezus Christus en door de Geest van God (1Korinthe 6:11)
 Maar er is ook een andere zijde: de Korinthiers zijn toch nog vleselijke mensen. Er is tussen hen twist en nijd, zij leven als onveranderde mensen. Sommige zijn in hun geweten nog niet los van de afgoden, men heeft er maar weinig besef zijn dat alle leden een lichaam zijn.

Er zou nog meer te noemen zijn, maar uit het bovenstaande blijkt dat er een zekere spanning is op te merken in deze brief. Aan de ene kant erkent Paulus de Korinthiers als geroepen heiligen en blijft hij hen zien als de gemeente van Christus. Aan de andere kant duidt hij precies aan waar het in de gemeente aan schort en aarzelt hij niet haar “vleselijk” te noemen. Ook in deze gemeente blijkt duidelijk kaf onder het koren te zijn.

Paulus blijft ook niet aan de oppervlakte. Om de gemeente van Korinthe de rechte weg te wijzen, laat hij alle vragen terugvallen op de verhouding tot Christus. De Korinthiers moeten leren vanuit Christus te leven en te wandelen in deze wereld: in 1Korinthe 3:23 zegt hij: “Doch gij zijt van Christus, en Christus is Gods.

Nu weet je een beetje waarom Paulus de brief aan de Korinthiers heeft geschreven, en hoe het er in de gemeente van korinthe aan toeging. En dan wilik nu in het kort 1 Korinthe 15 uitleggen. In dit hoofdstuk gaat het namelijk over de opstanding van Christus en de betekenis daar van.

1 Korinthe 15 neemt dan ook een bijzondere plaats in, in het geheel van de eerste brief aan de Korinthiers. Een nieuw onderwerp wordt aangesneden. Tot nu toe heeft Paulus gesproken over de misstanden die in de gemeente heersen en waarvoor de hele wereld verantwoordelijk wordt gesteld; nu gaat het om de dwaling van enkelen. Tot nu toe heeft Paulus allen gewezen op de afwijkingen die het Christelijke leven betreffen, nu gaat het over de leer, de inhoud van de prediking van het Evangelie.

Er zijn in Korinth e sommigen die beweren dat er geen opstanding der doden is. Dat zijn eigenlijk het meest de Grieken die Christen geworden zijn die dat zeggen. Ze staan nog onder de invloed van het Griekse denken dat zij de verwachting van de opstanding der doden niet kunnen aanvaarden.
(De Grieken stelden het lichaam voor als de kerker van de ziel. Het lichaam was een lagere orde en kon dus niet opstaan. Het sterven van het lichaam was de bevrijding van de ziel. Alleen de ziel leefde dan ook verder na de dood.)

De dwaling van deze mensen was dus niet dat zij een eeuwig leven na de dood ontkenden, maar dat dit leven uitsluitend een voortbestaan van de ziel was. In de lichamelijke opstanding geloofden ze niet. De opstanding van Christus erkenden ze wel, maar ze beschouwden dit als een uitzonderingsgeval.

Tegen deze dwaling verzet Paulus zich met alle kracht.
Ontkenning van de opstanding der doden ontneemt de grond aan elk geloof en aan elke hoop!

Dit hoofdstuk kun je als volgt indelen, en zo wil ik het nog even uitleggen

 •    Christus is opgestaan. (vers 1-12)
 •    De betekenis van Christus’ opstanding (vers 13-28)
 •    De zin van het leven (vers 29-34)
 •    Hoe de opstanding zal zijn (vers 35-49)
 •    Het einde (vers 50-58)

Christus is opgestaan

Paulus begint zijn uiteenzetting met te herinneren aan het hart van de boodschap die hij gebracht heeft en brengt: Christus die gestorven is voor onze zonden en begraven is, is op de derde dag opgestaan. Het feit van de opstanding van Christus wordt bevestigd door vele getuigen. Ook Paulus is daarvan getuige geweest. Dit is de kern van het Evangelie: Christus, Die gestorven is voor de zonde, is opgestaan. Ook zij die met de betrekking tot de opstanding der doden dwalen, zijn het hiermee eens. Op deze gemeenschappelijke basis kan Paulus zijn gesprek met hen beginnen.

De betekenis van Christus opstanding

Het eerste wat Paulus met nadruk zegt is dat de opstanding van Christus en de verwachting van de opstanding der doden niet van elkaar zijn los te maken. De opstanding van Christus wel belijden en de opstanding der doden ontkennen is onmogelijk. Verwerping van deze verwachting houdt in dat Christus niet is opgestaan. Dat is het gevolg. En dan heeft het geloof geen inhoud meer, dan zijn de apostelen leugenaars geweest, dan zijn zij die gestorven zijn, rustend op de belofte van de vergeving der zonden en de wederopstanding des vleses, verloren. Het Evangelie wordt zo beperkt tot het aardse leven.

Maar dan maakt Paulus een eind aan de overdenkingen hoe het zou zijn als Christus niet was opgestaan. Christus is opgestaan, en de Eersteling geworden dergenen die ontslapen zijn en weer opstaan. Allen die van Christus zijn zullen door de levendmakende Geest van Christus worden opgewekt.
 De opstanding van Christus en de opstanding der doden behoren beide tot dezelfde opstanding. Maar er is wel een rangorde in het verlossingsplan van God: eerst Christus en daarna degenen die bij de wederkomst van Christus Hem toebehoren.

De opstanding van Christus is een volkomen overwinning. Toch zal de zegepraal van Christus in het einde pas ten volle blijken. Dan is ook de laatste vijand, de dood verslagen. Dan komt de Drie-enige God werkelijk aan Zijn eer: God is dan alles in allen. Op dat ogenblik wacht de opstanding der doden. Nu kan deze nog niet plaatsvinden, omdat nog niet alle vijanden onder de voeten van Christus zijn gezet.

De zin van het leven

Voordat Paulus ingaat op de vragen rondom de opstanding der doden, wil hij door twee voorbeelden duidelijk maken dat alles zinloos wordt als men deze ontkent. Als eerste voorbeeld noemt Paulus het “zich laten dopen voor de doden”. Wat hier precies bedoeld wordt is niet bekend maar het is in ieder geval een gebruik dat alleen zin heeft al de doden worden opgewekt. Bij het tweede voorbeeld wijst Paulus op zichzelf en de andere apostelen. Hun leven in dienst van de prediking van het Evangelie is een weg van verdrukking, vervolging en levensgevaar. Als er geen opstanding komt is al dat lijden zinloos. Dan is het veel beter om zoveel mogelijk van het leven te genieten.

Hoe de opstanding zal zijn

Een van  de argumenten die men tegen de belijdenis van de opstanding gebruikte was het feit dat het menselijk lichaam vergaat na het sterven. Hoe is dan de opstanding mogelijk?

Paulus antwoordt op deze vraag met een beroep op de almacht en wijsheid van de Schepper. In de schepping toont god steeds opnieuw Zijn werkende kracht.Zoals een dode tarwekorrel weer tot leven komt zal ook het dode lichaam weer tot leven gebracht worden. In de schepping heeft God grote verscheidenheid gemaakt. Zo zal God ook in staat zijn om van het tot stof vergane lichaam een geestelijk lichaam te scheppen. In de opstanding komt het geestelijke in plaats van het natuurlijke., het onvergankelijke in plaats van het vergankelijke, kracht in plaats van zwakheid, heerlijkheid in plaats van oneer. Zoals we nu het beeld dragen van de vergankelijke mens, zo zullen we dan het beeld dragen van de opgestane Christus. Tegelijk is het hetzelfde lichaam, in die zin dat de persoonlijkheid zich handhaaft in de opstanding. Er is continuïteit, zoals de aard van de gezaaide graankorrel bepaalt hoe de halm zal zijn.

Het einde

Paulus vat het voorgaande samen. Het sterven van het aardse lichaam is noodzakelijk voor de opstanding: dit aardse lichaam onderworpen aan zonde en vergankelijkheid, kan niet komen in het koninkrijk Gods.

Een vraag blijft er dan nog over: hoe zal het gaan met hen die op het ogenblik van Christus wederkomst nog in leven zijn?

De levenden zullen op de jongste dag dan in een oogwenk veranderd worden en dezelfde verheerlijkte lichamen ontvangen als degenen die op dat ogenblik uit de doden zullen opstaan. Al het vergankelijke zal van hen weggedaan worden en de onvergankelijkheid zal hen aangedaan worden. Dan zal er de volkomen overwinning zijn op de dood.

Zo heeft Paulus zijn geloof beleden in de overwinning van christus. Het hoofdstuk eindigt in een loflied. Midden in de schijnbare macht van de dood is de gemeente verzekerd van de toekomst van Christus. De dood jaagt geen schrik meer aan. Daarom roept Paulus op om verder te gaan in de dienst des Heeren, standvastig en onwankelbaar, “als die weet dat uw arbeid niet ijdel is in de Heere”.